لژیون‌های ویلیام (درمان نیکوتین)

گزارش تصویری از لژیون‌های ویلیام (درمان سیگار) به روایت تصویر

خلاصه سخنان راهنمای درمان نیکوتین مسافر فرزاد:

سلام دوستان، فرزاد هستم مسافر نیکوتین؛

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که اجازه می‌دهد کنار هم باشیم، آموزش بگیریم و خدمت کنیم. این هفته، هفته‌ی بنیان است. آقای مهندس سفر اول خود را در سال ۱۳۷۵ آغاز کردند و در ۱۵ آذر ۱۳۷۶ به رهایی رسیدند. ایشان متولد آذر ۱۳۲۸ هستند و در سال ۱۳۵۶ در رشته‌ی مهندسی الکتروتکنیک از دانشگاه علم و صنعت فارغ‌التحصیل شدند. جزو اولین کسانی بودند که چشم الکتریکی را در ایران راه‌اندازی کردند. ۱۷ سال مصرف الکل، تریاک و شیره داشتند و دوبار در سال‌های ۱۳۶۳ و ۱۳۶۶ اقدام به ترک کردند که ناموفق بود. اما پس از ۱۷ سال تلاش، توانستند رها شوند. همان‌طور که می‌دانید با الهام از ماه رمضان سفر خود را آغاز کردند و به کمک اساتیدشان، در نهایت در ۱۳۷۶/۰۹/۱۵ به رهایی رسیدند و سفر خود را به پایان رساندند. روش DST را کشف کردند و پایه و بنیان کنگره ۶۰ را نهادند. کنگره معجزه‌ای است که هنوز عظمت خود را به‌طور کامل نشان نداده است، اما با تأسیس آکادمی و دانشگاه کنگره، این فروغ و تبلور بیشتر نمایان خواهد شد و علم و دستاوردهای آن به دنیا صادر خواهد شد. 

آقای مهندس به‌عنوان یک محقق، دو سال پس از رهایی بر روی روش DST تحقیق کردند. اولین مقاله‌ی خود را در کنگره‌ی «اعتیاد و راهکارهای آن» در استان زاهدان ارائه دادند و پروتکل DST را برای اولین بار به‌صورت علمی مطرح کردند. با تلاش‌های مداوم، در ۳۱ شهریور ۱۳۷۸ کنگره ۶۰ را پایه‌گذاری کردند. آن اوایل با چند نفر شروع شد؛ کسانی که حتی پول یک آش را هم نداشتند و ترک سقوط آزاد کرده بودند. جلسات ابتدا در کنار پیاده‌روها برگزار می‌شد و کم‌کم به ساختمان آکادمی فعلی رسید.  

روش DST محصول کنگره ۶۰ و آقای مهندس است. ایشان پس از رهایی می‌توانستند زندگی شخصی خود را ادامه دهند، اما دغدغه‌ی انسان‌ها را داشتند. ایستادند و با مشقت فراوان، روش DST را به‌عنوان یک روش استاندارد در کشور معرفی کردند. مسئولین پذیرفتند که داروی OT یا شربت اپیوم تینکچر داروی درمان است. کم‌کم جمعیت اضافه شد، رهایی‌ها بیشتر شدند، لژیون‌ها و راهنماها شکل گرفتند و جایگاه‌های متعدد تعریف شد.

آقای مهندس درمان نیکوتین خود را در ۱۳۹۲/۰۹/۱۵ به پایان رساندند و DST را برای درمان سیگار نیز به‌کار بردند. سپس پروتکل تناسب وزن و جسم سالم را مطرح کردند. ایشان اعلام کردند سه درد اصلی بشر امروز مواد مخدر، سیگار و چاقی است و توانستند هر سه را درمان کنند.  

در سال‌های اخیر با ساخت دانشگاه کنگره ۶۰ در قشم، سیستم پژوهشی کنگره تقویت شد. مقالات علمی متعددی درباره‌ی بیماری‌های صعب‌العلاج مانند سرطان، MS، کولیت روده و صرع با استفاده از روش DST ارائه شد و بسیاری از آن‌ها در کنفرانس‌های معتبر علمی چاپ و به‌عنوان مقالات برتر انتخاب شدند. این دستاوردها نتیجه‌ی ۲۸ سال تلاش بی‌وقفه‌ی آقای مهندس است؛ تلاشی که جز عشق نمی‌تواند انگیزه‌ی آن باشد. ایشان آبرو، خانواده و دارایی خود را برای انسان‌هایی که نمی‌شناختند گذاشتند؛ انسان‌هایی که از جامعه طرد شده بودند. کنگره بزرگ شد، ساختمان‌های متعدد دارد و از لحاظ مالی بی‌نیاز است. این موفقیت ابتدا لطف خداوند، سپس تلاش آقای مهندس و در نهایت همراهی پیشکسوتان و خدمتگزاران بوده است.  

در شهرکرد، آغاز کنگره در تاریخ ۱۳۹۰/۰۶/۲۴ در پارک ملت بود. آقا کامران و خانم مرجان پس از سفر در اصفهان، کنگره را وارد استان کردند. اوایل حدود ۵ یا ۶ نفر بودند. آقا اسکندر، آقای مهدی ابراهیمی و آقای محمد حیدری از اصفهان می‌آمدند و خدمت می‌کردند. رهایی‌ها از فروردین ۱۳۹۲ آغاز شد و افراد وارد سفر دوم شدند. اولین بار که استاد، نگهبان و دبیر از اعضای خود شهرکرد بودند، اتفاقی بزرگ برای ما بود. سال‌ها خانه‌به‌دوش بودیم، اما با همت بچه‌ها، چه آنان که رفتند و چه آنان که ماندند، نمایندگی شهرکرد شکل گرفت. جلسات سه‌شنبه در مجمع عمومی صنفی برگزار شد و بعدها پنج‌شنبه‌ها اضافه شد. خانواده‌ها نیز همراه شدند. نام کنگره شهرکرد را با آقا کامران «عمان سامانی» گذاشتیم. پس از سختی‌های فراوان، در سال ۱۳۹۹ ساخت ساختمان جهان‌بین آغاز شد و در ۱۶ اسفند ۱۴۰۰ افتتاح شد.  

کنگره همانند یک کاروانسراست؛ ما مسافران این کاروانسرا هستیم. کنگره می‌ماند، اما ما می‌آییم و می‌رویم. همه چیز در حرکت و تغییر است. این هفته به ما یادآوری می‌کند که ۲۸ سال گذشت؛ مهم این است که ما چه برداشتی کرده‌ایم و چه نقشی ایفا کرده‌ایم. کنگره فرصتی است که خدا در اختیار ما گذاشته تا آموزش بگیریم و با خود ببریم. خوشا به حال کسی که بتواند بگوید هرچه در توان داشت در اینجا گذاشت. برای آقای مهندس و خانواده‌ی محترم‌شان آرزوی سلامتی دارم و از آقا کامران و خانم مرجان که حق بزرگی بر گردن ما دارند، تشکر می‌کنم.

نگارنده و ویراستار: مسافر مسعود لژیون ۷

عکاس: مسافر افشین لژیون ۳

تنظیم: مسافر مهدی لژیون ۶

ارسال: مرزبان خبری مسافر وحید

نمایندگی جهانبین شهرکرد/مسافران