شعری به مناسبت هفته بنیان از همسفر الهه

تا شدی میزانِ من، موزون شده اندیشه‌ام
حاصلِ  عشق و تلاش و کسب و کار و پیشه‌ام

ناخدای کَشتیِ طوفان زده در نیمه شب
چون عقابی ناجی از تیغِ شُغاد و تیشه‌ام

بیشه قلبم به تاراج خزان دل بسته بود
بی رمق اندر عذاب، هم آرزو و ریشه‌ام

قلب چون بذر سیاهی در دل تاریکِ خاک
ذره ذره آب شد، عشق از وجود و ریشه‌ام

خواسته بر باد و درهای جهنم جمله باز
کوهِ سنگی بود شهرم، پر ز خار و شیشه ام

چون به کوه غم رسیدم، یکّه و تنها شدم...
پای خسته، چشم گریان، نامیدی بیشه ام

قلب، لبریز از سرشک و عقل در دستِ شریک
این شیاطین در نهادم، گرگ و من چون میشه‌ام

مطلع الفجر از وجودت تا که بر عالَم دمید
آتشی بر پا شد و سوزاند کهنه کیشه‌ام

چون محبت سوی خلقت چشم بینایم گشود
بد نبودند آدمان، بَل نابَلَد، در گیشه ام

تا شعاعِ نورِ یزدان پر گشودم سوی تو
دستِ من خالی ز نفرت، عشق تو اندیشه‌ام

من شدم فرهاد و تو شیرین و مانع بیستون
عشق و علم اندر کَفَم، چون تار و پود و تیشه ام

مرحبا بر تو که از آبِ سیاهِ پر لجن
پرورانیدی گُلِ مردابِ زیبا ریشه‌ام

این غریقِ مُرده ی بی‌جان و بی‌احساس را
زنده کردی تو، به آن آبِ حیاتِ خویشه‌ام

ای حسین، ای عطرِ خوش بویِ خدا روی زمین،
با نفس‌های تو، خُرَّم شد سرا و بیشه‌ام

ساکنینِ آسمان هِل هِل کنان اندر سماع،
جانشین پیمان به سر برده به جان، همّیشه‌ام

جان به قربان تو ای الگوی عشق و معرفت
تو شدی روی زمین، سلطانِ قلبِ شیشه‌ام

سایه‌ات بادا مدام و دانشت بادا فزون،
کُنهِ دانشمندِ دوران، کی رسد اندیشه‌ام؟!

بس مبارک این تولد، بس مبارک این یقین
خنده‌هایت، خنده‌هایت، شادی همّیشه‌ام

سراینده: همسفر الهه