جسم سالم

«ورزش، زبان مشترک جسم، روان و جهان‌بینی» در کنگره۶۰، ورزش، تنها فعالیت جسمانی یا راهی برای سرگرمی نیست، بلکه ابزاری است برای رسیدن به آرامش، نظم، احترام و در نهایت تعادل! همان‌طور که در آموزش‌های کنگره آمده است، انسان از سه بخش جسم، روان و جهان‌بینی تشکیل شده و برای رسیدن به تعادل واقعی، باید هر سه ضلع به‌ صورت هم‌زمان رشد کنند و ورزش پلی است میان جسم و روان و زمانی به بالاترین تأثیر خود می‌رسد که با نگرشی درست و آگاهانه همراه باشد.

جهان‌بینی به معنای نوع نگرش و برداشت انسان از جهان درون و بیرون؛ دیدگاهی که کیفیت و جهت حرکت ما را تعیین می‌کند. آقای مهندس دژاکام می‌فرمایند: «ما آن چیزی هستیم که فکر می‌کنیم.» این جمله در عرصه‌ی ورزش نیز مصداق دارد، زیرا نوع نگاه ما به ورزش، هدف و نتیجه‌ی آن را مشخص می‌کند؛ اگر ورزش را با نیتی سالم و دیدگاهی مثبت دنبال کنیم، دیگر هدف فقط برد یا رقابت نخواهد بود، بلکه ابزاری برای شناخت خویش و رشد درونی می‌شود.

در این مسیر باید از خود بپرسیم: آیا ورزش می‌کنم تا جسم و روانی سالم‌تر داشته باشم یا تنها برای گذران وقت است؟ پاسخ به این پرسش، رابطه‌ی ما با ورزش را روشن می‌کند؛ زمانی‌که با نگاهی آگاهانه ورزش می‌کنیم، هر حرکت بدنی به تمرینی برای تقویت روح و ذهن تبدیل می‌شود و به ما می‌آموزد چگونه در زندگی واقعی نیز با نظم، آرامش و پشتکار پیش برویم.

وقتی جسم سالم باشد، روان که همان خلق‌و‌خو و احساسات ما است نیز به تعادل می‌رسد، ورزش باعث تقویت هوّیت، شخصیت یا همان «خاصیت ذره‌ای» و احساس رضایت درونی ما می‌شود؛ با فعالیت منظم، سیستم‌ایکس بازسازی شده و بدن شروع به ترشح موادی چون دوپامین، اندورفین و سروتونین می‌کند؛ همان هورمون‌هایی که حس شادی، آرامش و ٱمید را در ما زنده نگه می‌دارند؛ به این ترتیب، ورزش ذهن را از افکار منفی دور ساخته و قدرت تصمیم‌گیری را افزایش می‌دهد.

آقای مهندس می‌فرمایند: «ورزش، جهان‌بینی عملی است.» یعنی آن‌چه در جلسات آموزش داده می‌شود، در میدان ورزش به اجرا درمی‌آید؛ زمین ورزش، جایی است که صبر، احترام، محبت و بردباری به محکِ تجربه گذاشته می‌شود و به‌تدریج در وجود ما نهادینه می‌گردد؛ در کنگره۶۰، هدف نهایی ورزش، تنها تقویت جسم نیست، بلکه رساندن پیام رهایی از بند اعتیاد به گوش جهانیان است، چرا فردی که روزی تا ظهر در خواب بود، صبح جمعه در گرما یا سرما به پارک می‌آید و با شور و انگیزه ورزش می‌کند؛ همین تغییر رفتار نشان از پیروزی واقعی دارد.

در کنگره۶۰، حتی اگر در مسابقه نتیجه را واگذار کنیم، باز هم برنده‌ایم، زیرا «یا می‌بریم یا می‌آموزیم» در زمین ورزش، هر رفتار ما معنا دارد، وقتی در زمین ورزش منتظر می‌مانیم تا نوبت ما برسد، تمرین صبر می‌کنیم؛ هنگامی‌که با حریف خود مؤدبانه و با احترام برخورد می‌کنیم، تمرین محبت انجام می‌دهیم؛ وقتی می‌بازیم اما آرامش خود را حفظ می‌کنیم و حال دیگران را خراب نمی‌کنیم و به دنبال مقصر نمی‌گردیم، تمرین پذیرش و رشد درونی داریم و این‌ها یعنی به‌کارگیری جهان‌بینی درست در عمل.

در میان رشته‌های ورزشی، دارت جایگاه خاصی دارد، این ورزش علاوه بر دقت و تمرکز، ذهن و احساسات را نیز درگیر می‌کند و به ما می‌آموزد چگونه افکار خود را بر هدف متمرکز کنیم؛ دارت، تمرینی است برای جهت دادن به اندیشه، آرامش در لحظه و رها شدن از آشفتگی ذهنی، در تجربه‌ی شخصی‌ام، دارت به من آموخت چگونه تفکر خود را در مسیر هدف تنظیم کنم و حتی اگر نتیجه دلخواه نبود، ناامید نشوم. هر پرتاب، یادآور این است که با هر خطا می‌توان تجربه‌ای تازه آموخت و مسیر را ادامه داد. در دارت، اگر ذهن شلوغ باشد، نمی‌توانم درست نشانه بگیرم؛ درست مانند زندگی که آشفتگی ذهنی مانع تصمیم‌گیری درست می‌شود.

در پایان باید گفت، همان‌طور که در نمایندگی‌ها موظف به رعایت قوانین و حفظ حرمت‌ها هستیم، در پارک و زمین ورزش نیز باید همان احترام و نظم را حفظ کنیم؛ با به‌کارگیری آموزش‌ها، رعایت ادب و قدردانی از خدمتگزاران، می‌توانیم از برکات واقعی ورزش بهره‌مند شویم، در نهایت، برد و باخت اهمیتی ندارد؛ آنچه ارزش دارد، لذت حرکت در مسیر رشد است، زیرا همان‌گونه که آقای مهندس می‌فرمایند: «فتح قله مهم نیست، بلکه لذت بردن از مسیر و رسیدن به قله اهمیت دارد.»

منبع: سخنان و سی‌دی‌های آقای مهندس

نویسنده: راهنما همسفر فاطمه (نگهبان دارت)
ویرایش: همسفر سارا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون هفتم) دبیر سایت
ارسال: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر شفیعه (لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی شفا مشهد