همسفر صفیه در مورد برداشت از سی‌دی «نردبان» نوشت:
گاهی تصور می‌کنیم تصمیم‌گیرنده اصلی هستیم و هر فرمانی که می‌دهیم باید بی‌چون‌وچرا اجرا شود؛ در حالی‌که چنین نیست. حتی اگر نقش سلطان را داشته باشیم، دستورها باید منطقی، قابل اجرا و هماهنگ با توان سیستم باشند. بدن ما همانند یک خانواده بزرگ است؛ از نوزاد گرفته تا پیرمرد. آیا همه می‌توانند مانند یک جوان ۱۸ ساله حرکت کنند؟ قطعاً نه. باید طوری برنامه‌ریزی شود که کوچک‌ترین عضو تا کهن‌سال‌ترین فرد نیز بتواند همراه شود.
برای مثال اگر فردی چاق بخواهد یک‌مرتبه لاغر شود، با ورزش شدید وزن کم می‌کند اما چربی و پوست نمی‌توانند با همان سرعت تغییر کنند، در نتیجه بدن دچار آسیب می‌شود. مثل وقتی که بخواهیم اعتیاد را ناگهانی کنار بگذاریم؛ مواد مخدر جایگزین سیستم‌های حیاتی از جمله سیستم X و مواد شبه افیونی شده‌اند. حذف ناگهانی آن‌ها نه‌تنها موفق نیست، بلکه پرخطر نیز هست.
اغلب در تلاشیم کاری را با سرعت انجام دهیم: یادگیری زبان فرانسه در سه ماه، نوازندگی تار در دو ماه، یا دویدن ۵ کیلومتر بدون آمادگی قبلی. نتیجه؟ آسیب به جسم و روح. پس باید آهسته، پیوسته و آگاهانه حرکت کنیم. وقتی شاگردی می‌گوید: «دو سال است که تعلیمات شما مرا با صراط مستقیم آشنا کرده، اما همچنان در تاریکی هستم» می‌فهمیم که خروج از تاریکی نه‌تنها آنی نیست، بلکه بستگی به میزان فرورفتگی در آن دارد. اگر ناگهانی وارد نور شویم، چشم‌هایمان کور می‌شود؛ باید به‌تدریج به روشنایی عادت کنیم.
مشکلات مثل اعتیاد، دروغ، کینه و انتقام همگی تاریکی‌اند و میزان تخریب برابر با میزان جهل و نادانی ماست. گره‌هایی که بر جسم و روح بسته‌ایم به‌سادگی باز نمی‌شوند. انتقام نیز بند خطرناکی‌ست؛ گاهی ناخواسته وارد بازی آن می‌شویم. برای رسیدن به آرامش باید از بسیاری چیزها بگذریم. علم زندگی مانند ورزش شناست؛ اگر فن آن را بیاموزیم، در آن غوطه‌ور و رها می‌شویم، درغیراین‌صورت غرق خواهیم شد. هرکس در مسیر معنوی گام بردارد، برکت مادی نیز همراهش خواهد بود.
مهم‌تر از همه: ترس را به دل راه ندهیم، که خداوند بر حق است.
نویسنده: همسفر صفیه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون ششم)
رابط خبری: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون ششم)
ویرایش و ارسال: همسفر مهین رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم)
همسفران نمایندگی خیام نیشابوری
- تعداد بازدید از این مطلب :
105