سفری به سوی روشنی

جلسه چهارم از دور یکم از سری کارگاه‌های آموزشی، عمومی جشن هفته دیده‌بانی با استادی دیده‌بان محترم مسافر اصغر، نگهبانی ایجنت شعبه مسافر حمزه و دبیری مسافر مرتضی با دستور جلسه "هفته دیده‌بان" در روز چهارشنبه 31 اردیبهشت ماه 1404 در ساعت 16:00 آغاز به کار نمود.


خلاصه سخنان استاد:
شاکر و سپاسگزار خداوند هستیم که سلامتی را به ما بازگرداند و معلمی عطا نمود که نه‌تنها راه درمان اعتیاد را نشان داد، بلکه هنر خوب زندگی کردن را نیز به ما آموخت؛ و این، بزرگ‌ترین هدیه‌ای است که می‌توان دریافت کرد.
پیش از ورود به کنگره، راه‌های بسیاری را برای درمان پیمودیم، اما مهندس دژاکام و مجموعه‌ی کنگره ۶۰، نه‌تنها مسیر درمان را آموزش دادند، بلکه با جهان‌بینی، بینش ما را تغییر دادند. هر انسانی بر زمین آمده تا بیدار شود، اما بسیاری از انسان‌ها، ارزش‌های خود را در این مسیر از دست داده‌اند. اکنون، آموزگاری در کنار ماست که می‌گوید: زشتی‌ها را ببخش و زیبایی را دریافت کن. این قانون کنگره است؛ هیچ‌کس زیان نمی‌کند، و این حقیقتی بود که پیش‌تر از آن آگاهی نداشتیم.
هنگام تحویل سال، دعا می‌کردیم که حالمان بهتر شود، اما در واقع، خداوند بر اساس اعمال ما، لحظه‌به‌لحظه زندگی‌مان را تغییر می‌دهد. این تغییرات، خود منشأ لذت‌اند. حتی در زمان مصرف، ما برای رسیدن به لذت بیشتر، شیوه‌ی مصرف مواد خود  را تغییر می‌دادیم.
گاهی ممکن است بپرسیم: چرا با اینکه در مسیر درست هستیم، حالمان خوب نیست؟ پاسخ این است که جایگاه‌ها باید تغییر کنند تا لذت واقعی شکل بگیرد؛ چه در جهت مثبت و چه در جهت منفی. البته، در مسیر درست، ابتدا سختی وجود دارد، اما هرچه جلوتر برویم، حالمان بهتر می‌شود. در حالی که مسیر غلط، در ابتدا لذت‌بخش است، اما در نهایت منجر به مشکلات فراوان خواهد شد.
برای تغییر، باید بهای آن را پرداخت. در کنگره، این بها ۱۶ پله‌ی جسم و ۱۴ وادی و مسیر جهان‌بینی را در پیش داریم. امکان ندارد قوانین را نادیده بگیریم و انتظار حال خوب داشته باشیم. اینجا یاد گرفتیم که تنها سرنوشت خودمان را می‌توانیم تغییر دهیم، و اگر می‌خواهیم خانواده و اطرافیانمان تغییر کنند، ابتدا باید خودمان را دگرگون کنیم. در کنگره بود که فهمیدیم مجبور نیستیم مانند گذشته زندگی کنیم، چرا که صفت گذشته در انسان صادق نیست. ابزار تغییر نیز در این مسیر به ما داده شد؛ نخستین قدم، کنار گذاشتن *خَمر بود، زیرا قدرت تفکر را از ما گرفته بود. سپس، در سفر دوم، باید خود را شناخت و دلیل تفاوت‌ها را درک کرد.
ما پاسخ تمام این پرسش‌ها را در کنگره ۶۰ یافتیم؛ آموختیم که انسان با تفکر و اعمالش، سرنوشت خود را رقم می‌زند. هیچ‌کس نمی‌تواند به ما آسیب بزند، و ما قادر به کاهش درد و رنج هستیم، زیرا سفر دوم، هم سخت است و هم آسان. تفاوت عمیق کنگره با سایر مسیرها به سه عامل برمی‌گردد: لطف خداوند، علم مهندس دژاکام، و اراده‌ی اعضای کنگره. سرعت تغییرات، شناخت خود و خداوند در این مسیر، بسیار زیاد است. اما فراموش نکنیم که ما، پیشگامان کنگره‌ای هستیم که نسل‌های آینده از آن بهره خواهند برد. بنابراین، هر یک از ما مسئول است که درون خود را سبک کند، آرامش یابد، و پس از تغییر و تحول، به ترخیص برسد.
از توجه و همراهی شما سپاسگزارم. باشد که این مسیر، همواره روشنی‌بخش راهمان باشد.

جشن هفته دیده‌بان، فرصتی ارزشمند برای تجلیل از کسانی است که در مسیر آگاهی و رهایی، نقش راهنما و هدایت‌گر را ایفا می‌کنند. این روز، یادآور تلاش‌های بی‌وقفه دیده‌بانان کنگره ۶۰ است؛ انسان‌هایی که با عشق، دانش و تعهد، مسیر شناخت، تغییر و رشد را هموار کرده‌اند. در این مراسم، با حضور مسافران و همسفران، لحظاتی سرشار از انرژی، محبت و قدردانی رقم خورد. هر تصویر، گویای شادی و همدلی اعضای کنگره‌ای است که معنای خدمت، عشق و رهایی را به‌درستی درک کرده‌اند. این جشن، پاسداشت مسیری است که با نور دانایی روشن شده و با گام‌های استوار دیده‌بانان، به سوی سعادت و آرامش حقیقی پیش می‌رود.
به دیده‌بانان عزیز که با مهر و دانایی، راه را برای دیگران هموار می‌کنند، درود می‌فرستیم. باشد که این مسیر پر نور، همواره پایدار و پرثمر باشد.

پیاده‌سازی مسافر علی لژیون هفتم
عکاس خبری مسفر مسعود، مسافر مرتضی و مسافر میلاد