در باب دستور جلسه «وادی دوم و تاثیر آن روی من » مصاحبه‌ای با همسفر زهرا ترتیب دادیم، از ایشان ممنونیم که وقت ارزشمند خود را در اختیار ما قرار دادند و ما را در این گفت‌وگو همراهی کردند.
همسفر زهرا و مسافرشان حسن با آخرین آنتی‌ایکس مصرفی شیره و تریاک وارد کنگره شدند به مدت۱۲ ماه با متدDST و داروی OT با راهنمایی مسافر جهانگیر و همسفر فاطمه سفر کردند، رشته ورزشی همسفر والیبال و رشته ورزشی مسافر والیبال می‌باشد و هم اکنون ۸ سال و ۸ ماه است که با دستان پرتوان آقای مهندس از بند اعتیاد آزاد و رها هستند.
شما بفرمایید: منظور وادی دوم در مورد کدام دسته از موجودات هستی می‌باشد و چرا؟
این وادی در مورد همه‌ی موجودات هستی صدق می‌کند؛ زیرا همه‌ی موجودات در این دنیا و در کل هستی به نوبه‌ی خود وظایفی را بر عهده دارند که این وظایف و جایگاهی که در آن قرار دارند راه را برای رسیدن به قدرت مطلق یا الله هموارتر می‌کند. به فرموده استاد امین هر کدام از موجودات هستی یک سلول اطلاعاتی هستند و هستی، هیچ یک از سلول‌های اطلاعاتی خود را از بین نمی‌برد.
گفته می‌شود که ما تاریکی‌ها را تجربه می‌کنیم تا به روشنایی برسیم، آیا کسی که تاریکی را تجربه نکرده قادر به درک روشنایی‌ها نیست در این مورد توضیحاتی را بفرمایید؟
می‌دانیم که اولین قدم برای ورود به تاریکی‌ها نقض فرمان است و وقتی که نقض فرمان کردیم و در تاریکی فرو رفتیم، نیروهای اهریمنی و انسان‌هایی در مسیر ما قرار می‌گیرند که ما را در آن مسیر هدایت می‌کنند و در واقع هر روز بیشتر از قبل به عمق تاریکی فرو می‌رویم، در اینجا تنها جرقه‌ای نور برای دیدن و پیدا کردن مسیر درست کافی است و فقط باید سرمان را به سمت نور بچرخانیم و دیگر سرمان را برنگردانیم و در ادامه‌ی راه چیزی که می‌تواند ناجی ما باشد و به ما برای بیرون آمدن از تاریکی کمک کند، قرارگرفتن در مسیر آموزش و فرمانبرداری از رب یا مربی است. این رب یا مربی به ما مسیر رسیدن به نور و روشنایی را نشان می‌دهد و در این مسیر گذرگاه‌هایی است که عبور از آن گذرگاه‌ها بسیار سخت می‌باشد؛ اما به دلیل اینکه در مسیر نور و روشنایی قدم گذاشته‌ایم، نیروهای الهی و قدرت مطلق یاری‌رسان و بسیار کمک‌کننده ما هستند و اگر توانستیم از این گذرگاه‌های سخت عبور کنیم و جان سالم به در ببریم، انسانی کار آزموده و رها خواهیم شد.
به نظر شما انسان از کاشت بذر امید و یا ناامیدی در شهر وجودی خود چه محصولاتی را برداشت می‌کند؟
ناامیدی هنگامی در ما بروز پیدا می‌کند که ما با تمام وجودمان خواهان چیزی هستیم؛ ولی توان رسیدن به آن را در خود نمی‌بینیم و یا راهی را رفته‌ایم و با شکست مواجه شده‌ایم، در اینجا دست از تلاش و حرکت برای رسیدن به خواسته‌هایمان برمی‌داریم و حاصل آن افسردگی و انزوا، بی‌انگیزه بودن، خواب سنگین و.... می‌باشد؛ اما خانه‌تکانی که تمثیلی برای حرکت در خلاف جهت ناامیدی است، به معنای حرکت کردن و تجربه کردن مسیرهای مختلف در جهت رسیدن به خواسته‌های معقولمان است، این حرکت کردن و ساکن نبودن، حس امید را در ما پررنگ‌تر از دیروزمان می‌کند و محصولاتی مانند شادی، رشد و ارتقاء، انگیزه داشتن را به ما می‌دهد.
اگر بخواهیم فرمانده لایقی برای جسم خود باشیم چه کارهایی را باید انجام دهیم؟
ما در اثر ورود به تاریکی، فرماندهی جسم خود را از دست می‌دهیم و فرماندهی جسم ما را اهریمن به دست می‌گیرد؛ همان‌طور که می‌دانیم ما از فرمانبرداری به فرماندهی می‌رسیم؛ پس فرمانبرداری از راهنما، رب و مربی به ما کمک می‌کند که آرام‌آرام بتوانیم دوباره فرماندهی جسم خود را به دست بگیریم و در واقع برای اینکه بتوانیم یک فرمانروای لایق برای جسم خود باشیم؛ بایستی به آرامی بازسازی یا سازندگی را ابتدا در جسم خود و سپس در روان و جهان‌بینی خود به وجود آوریم.
به عنوان آخرین سؤال بفرمایید: اگر وادی دوم را بال و پری برای پرواز به سمت اندیشه و صراط مستقیم بدانیم، شما چه راهکارهایی را جهت پیمودن مسیر برای یک مسافر و یا همسفر پیشنهاد می‌کنید؟
در درجه‌ی اول یک مسافر و همسفر باید راه و مسیرش را انتخاب کند که آیا می‌خواهد از تاریکی به سمت روشنایی قدم بردارد و یا همچنان می‌خواهد در دنیای تاریک اعتیاد و ناامیدی بماند؟ اما پیشنهاد من: برای قدم در مسیر درست و در ادامه حرکت در این راه، ابتدا مشخص نمودن هدف و خواسته حائز اهمیت است؛ سپس برای رسیدن به آن خواسته تلاش در جهت تحقق یافتن اهداف بسیار مهم می‌باشد و این را بدانیم در کنار تلاش خود، راهنمایی مربی و معلمانی که قدرت مطلق در مسیر ما قرار می‌دهد خیلی می‌توانند به ما کمک کنند، چون این کار باعث می‌شود که ما تجربه‌ی دیگران را تجربه نکنیم و زمان را از دست ندهیم.
کلام آخر:
یک مسافر، یک همسفر و یا همه‌ی ما و همه‌ی موجودات هستی، این را هرگز فراموش نکنیم که هیچ‌کدام از ما جهت بیهودگی قدم به حیات نگذاشته‌ایم، هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم و اگر تنها این جمله را یاد بگیریم و به آن ایمان داشته باشیم، همیشه و همه‌جا سپاسگزار خداوند، خود و همه‌ی موجودات هستی خواهیم بود.
تهیه مصاحبه: تیم مصاحبه کننده (همسفران فریبا، فرح، ریحانه، سایه)
تنظیم و ارسال: همسفر نفس رهجوی راهنما همسفر آرزو (لژیون یازدهم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی امام‌قلی‌خان
- تعداد بازدید از این مطلب :
239