امید واهی داشتن بهتر از نا امیدی است

جلسه سیزدهم از دوره هفتم سری کارگاه های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰، ویژه مسافران نمایندگی یوسف آباد با استادی مسافر حسام ، نگهبانی مسافر خسرو و دبیری مسافر مرتضی با دستورجلسه « وادی دوم و تأثیر آن روی من » در روز چهارشنبه مورخ 5 اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، رأس ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
هفته راهنما را که در آستانه آن هستیم را به تمام راهنمایان عزیز، راهنمای تازه واردین، ویلیام، جونز و تمامی راهنمایان تبریک عرض می کنم امیدوارم در هفته آینده جشن پر شوری داشته باشیم.
دستور جلسه وادی دوم است ، من فکر می کنم اگر این وادی را درک نکرده باشم از جهانبینی کنگره بی بهره بوده ام، تعریف جهانبینی این است که آنچه ما از جهان درون و بیرون خودمان دریافت، ادراک، احساس و برداشت می کنیم، آن کسی که در نا امیدی به سر می‌برد و قدردان داشته هایش نیست نمی تواند از جهان درون و بیرون خودش دریافت، ادراک و احساس درستی داشته باشد.

این وادی می خواهد به من انگیزه لازم را بدهد که حرکت جهادی خود را آغاز کنم، همچنین می خواهد بگوید سخن گفتن کافی است، من باید به داشته های خود پی ببرم.
من در زمان مصرف اگر هر روز در چرخه مصرف بودم به این علت بود امیدی به رهایی و درمان نداشتم، من اوایل حضورم در کنگره برای درمان خود به کنگره مراجعه نکرده بودم، بلکه فقط برای دریافت کارت کنگره بود آن هم بدلیل اینکه کمتر دستگیر شوم، علت نا امیدی من این بود که در ابتدا باوری به درمان نداشتم اما کنگره این امید را در من ایجاد کرد.
انسان تا وقتی درک نکند چقدر امکانات دارد نمی تواند از ظرفیت های حقیقی خودش استفاده و بهره برداری کند.
به نظر من این جمله که بالاتر از سیاهی رنگی نیست جمله غلطی است، انسان در هر نقطه از تاریکی امکان فرو رفتن بیشتر در آن را دارد و این سقوط انتها ندارد، برادر من خانه اش را از دست داد همینطور خودروی خود، به او  گفتند قدر داشته هایت را بدان اما فکر می کرد داشته ای ندارد ولی وقتی به خود آمد که کنار خیابان افتاده بود، در ادامه سلامتی اش را هم از دست داد همینطور الی آخر، اگر انسان قدر داشته هایش را نداند و ظرفیت های خودش را نشناسد قطعا جایگاه خود را از دست می‌دهد و این روند انتها ندارد.
در انتها یک جمله طلایی وجود دارد که خیلی تاثیر گذار است که امید واهی داشتن بهتر از نا امیدی است.

تهیه گزارش: مسافر محمد لژیون 4