خدمت ظرفیت انسان را افزایش می‌دهد

جلسه سیزدهم از دوره هفتم سری کارگاه های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰، ویژه مسافران نمایندگی یوسف آباد با استادی دیده‌بان محترم  مسافر علیرضا، نگهبانی مسافر امیرفرهنگ و دبیری مسافر محمد علی با دستورجلسه «ظرفیت و مسئولیت(قبله گم کردن،نق زدن،حاشیه) » در روز دوشنبه مورخ ۲۷ فروردین ماه ۱۴۰۳، رأس ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان علیرضا هستم مسافر، خب این لطف خدا هست که ما می‌توانیم دور هم جمع بشویم و می‌توانیم تغییرات را به وجود بیاوریم. تغییر کردن، کار خیلی سختی است. شما می‌بینید که شخصی ممکن است ۳۰ سال یا ۳۵ سال یک مسیری را برود سر کار و برگردد،  ولی زمانی که بازنشسته می‌شود بعد از ۶ ماه از دنیا می‌رود ، چون  نمی‌تواند تغییر را بپذیرد. ما در کنگره آموزش می‌گیریم که تغییر را بپذیریم و به نظر من این پذیرش، همان ایجاد ظرفیت است.

ما یاد می‌گیریم که ظرفمان را بزرگ بکنیم تا آن چیزی را که می‌خواهیم،  زمانی که به دست آوردیم، بتوانیم حفظش کنیم. برای مثال در سفر اول ما به مدت ۲۱ روز بر روی یک پله قرار داریم یعنی تغییرات و ثبات آن پله، ۲۱ روز زمان می‌برد و همچنین یک زمانی می‌برد تا بتوانیم آن تغییرات را حفظ بکنیم.
خیلی از مواقع ما ادای ظرف را در می‌آوریم ولی در اصل، این ظرف، تهی است. هر جایگاهی یک مسئولیتی دارد و اگر ما در جایگاهی باشیم ولی فهم و اندازه آن را نداشته باشیم به گفته آقای مهندس تخریب بوجود می‌آید. نگاه می‌کنیم، می‌بینیم مسئول یک خانواده هستیم که آن خانواده هیچ ثباتی ندارد، یعنی ما فرزند هستیم ولی هیچ درکی از این جایگاه نداریم ، یا اینکه پدر هستیم ولی در واقع، نیستیم.
آقای مهندس می‌گویند در کنگره تا جهان بینی را نفهمید، هیچ اتفاقی برای شما نمی‌افتد. در کنگره به انسان‌ها بر اساس دانش و فهم‌شان، جایگاه داده می‌شود، حتی کسی که در آبدارخانه قرار می‌گیرد مسئولیت کمی ندارد شاید زیاد به چشم نیاید ولی حداقل برای ۱۰۰ نفر چایی درست می‌کند که اگر این کار را درست انجام ندهد ممکن است تمام آن خراب شود، پس آن مکان هم یک مسئولیتی دارد و آن کسی که آنجاست باید ظرفیتش را داشته باشد. همینطور کسی که در قسمت اوتی خدمت میکند یا در نشریات خدمت میکند یا من به عنوان دیده‌بان.
آقای مهندس امروز در جلسه دیده‌بان‌ها فرمودند که یک دیده‌بان باید بلد باشد که با افراد ارتباط بگیرد، نباید از جایگاه بالا با یک ایجنت یا مرزبان برخورد داشته باشد و دیده‌بان باید آن محبت و احترام را در درون خودش داشته باشد. در واقع یکی از مسائلی که باعث می‌شود ما بتوانیم ظرفیت خود را بیشتر کنیم همین رعایت ادب و احترام و داشتن محبت درونی است.
زمانی که وارد  کنگره می‌شویم به یک آرامش خاصی می‌رسیم و شرایط، از فضای بیرون، متفاوت می‌شود چون اینجا مأوای محبت و بخشش است، مأوای انفاق و گذشت است.
یک راهنما یا یک مرزبان یا یک سفر اولی که می‌آید صندلی‌ها را می‌چیند، همه دارند خدمت می‌کنند و اینجاست که آدم‌ها تغییر می‌کنند.
در خانواده هم همینطور است به محض اینکه می‌توانیم زمان خودمان را تقسیم کنیم و بخش کنیم، متوجه می‌شویم که چه ارتباط خوبی با افراد خانواده پیدا کرده‌ایم و انگار دامنه ما بزرگتر شده است همینطور ظرف ما بزرگتر شده است و به نسبت آن مسئولیت ما هم بزرگتر شده است. آن زمان است که حیات متفاوتی را تجربه می‌کنیم و اصلأ همه چیز متفاوت می‌شود. پس باید بدانیم اینجا هستیم که ظرف خودمان را بزرگتر کنیم و به نظر من برای بیشتر شدن ظرفیت انسان‌ها دو شرط لازم است البته شاید شرط‌های دیگری هم باشد که به ذهن من نمی‌رسد.
اول اینکه، زمانی ما می‌توانیم بیشتر بفهمیم و فهمیده‌های خودمان را اجرا کنیم که آن چیزی را که داریم در اختیار دیگران نیز بگذاریم. در کنگره راهنماها در واقع دارند ظرفیت خودشان را بیشتر می‌کنند و در لژیون‌ها هر آنچه را که بلدند به رهجوها یاد می‌دهند. این موهبت کنگره است که به یک راهنما  ۱۰ یا ۱۵ نفر رهجو می‌دهد تا هر آنچه که بلد است را به آنها یاد بدهد تا با این امر ظرفیت و گنجایش او بیشتر شود.

دومین مطلبی که من فکر می‌کنم ظرفیت انسان را زیاد می‌کند این است که باید به دیگران احترام بگذاریم و سخن دیگران را بشنویم. کسی که به حرف دیگران گوش نمی‌دهد یا اهمیتی نمی‌دهد، نمی‌تواند رشد کند. به عنوان مثال زمانی که ما حاضر نیستیم به حرف فرزند خود گوش بدهیم یا به حرف همکار خود گوش بدهیم، مانع پیشرفت خود و بزرگ شدن ظرف خود می‌شویم.
این مسائل را در کنگره به ما یاد می‌دهند و برای همین است که کنگره برای من و شما بسیار ارزشمند است. زمانی که از کلام بهره‌مند می‌شوید، می‌فهمید که چقدر درون و بیرون شما  تغییر کرده است و در نهایت دنیایتان تغییر می‌کند و زمین و زمان به شما احترام می‌گذارند و دیگر لزومی ندارد خودتان را به دیگران ثابت کنید.چون در کنگره ما می‌دانیم که اگر خلوص نیت داشته باشیم و بتوانیم محبت بکنیم در نهایت می‌توانیم خودمان را بشناسیم و به مقصد نزدیک تر شویم.

از شما ممنونم.
 

تهیه گزارش : مسافر مرتضی لژیون سوم