پس آن کنیم که فرمان است

قبل از ورودم به کنگره با پیش آمدن هر اتفاق خوب یا بد، کوچک یا بزرگ و به قولی از مردن گربه ی همسایه ی سرکوچه مان گرفته تا امتحان پایان ترم درس تحقیق در عملیات، اولین چیزی که به ذهنم میرسید، مصرف مواد مخدر بود. اگر هم‌ علمی تر بخواهم عنوان کنم و وامی از جزوات جهانبینی استاد امین عزیزمان گرفته باشم، پایین و بالا آوردن سطح انرژی ام را فقط به کمک مواد مخدر بلد بودم و ولاغیر. اما حالا به لطف خداوند متعال و صدور اذن ورودم به کنگره برای درمان اعتیاد و حرکت در جهت تعادل متوجه شده ام که اولا مواد مخدر بی راهه و پرهزینه ترین راه برای اینکار بود و دوما، روش های متعدد سالم، مستقیم، کم هزینه، کوتاه و مثمرثمر تری برای جبران سطح انرژی از دست رفته و ارتقاء آن است و سوما، این طبیعی و علمی است که هر انسانی در مقاطعی از سال، ماه و یا روز دچار افت انرژی شود و فقط کافی است که روش صحیح شارژ مجدد آن را فرا بگیرد که من به لطف آموزشهای کنگره و سی دی های جناب مهندس در حال یادگیری آن هستم. نماز، روزه، انفاق، غذای سالم و مناسب، ورزش، موسیقی‌ خوب، خواب به موقع، سفر، صله رحم، گوش دادن و نوشتن سی دی، اردو، خدمت کردن، مشارکت شفاهی و مکتوب نمونه های کمی از این روشهای سالم برای افزایش سطح انرژی هستند و بی نهایت روش دیگر هم بدون شک وجود دارد که انشاءالله شما در کامنت یا نظرات خود در این مطلب به آن اشاره می کنید و مقاله ی ناقص این حقیر را تکمیل نموده و زینت می بخشید.

اما یکی از روشهایی که روی من به خوبی جواب می دهد و بی نهایت از آن لذت می برم و انرژی می گیرم؛ نوشتن مقاله است. از شما چه پنهان؛ حالم خوب نبود و سریعا دست به قلم شدم و این مقاله را نوشتم تا هم جبران انرژی از دست رفته باشد و هم تشکر و شکر گذاری باشد از بنیان محترم کنگره که این آموزه های ناب را با بیان شیوا، ساده و پرمهر در اختیار ما می گذارند. آنچه در ادامه منت می گذارید و می خوانید، برداشتی است از دریچه ی کوچک و ناقص نگاه یک مسافر در حال حرکت از نادانی به سمت دانایی از یک موضوع مطرح شده در سی دی های فاصله و جواب که یقینا پر از ایراد و اشکال است و نگاه مهربان شما را طلب می کند تا مقبول باشد.

موضوعی که در این دو سی دی به آن اشاره شده خواست، تقدیر و فرمان بود که من سعی کردم برای هر کدام یک تمثیل و توضیح ارائه کنم.

تقدیر:

به مثال تیری است که خالق و یگانه کماندار عالم هستی برای هر انسانی به صورت مجزا به سوی هدفی والا از چله ی کمان رها می کند و با تعبیری دیگر آن رسالت هر انسان است که پروردگار متعال برایش در نظر گرفته و تمام موجودات در کائنات به بر مبنای همین مکانیزم حرکت می کنند به جز چه کسی؟ احسنت، به جز انسان، انسانی که اشرف مخلوقات است.

خواست: (اختیار، حق اتتخاب)

وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى ﴿۳۹﴾ نجم

ترجمه: و اینكه براى انسان جز حاصل تلاش او نیست.

تلاش و کوشش هر انسان و انتخاباتش در مسیر زندگی ممکن است این تیر رها شده از کمان را نسبت به هدف اولیه او که در تقدیر دیده شده دور یا نزدیک کند و باعث شود در نهایت این تیر به سیبل برخورد کند یا نکند.

توضیحی در پرانتز (مرکز یک سیبل به عنوان هدف قرار میگیره ولی گاهی تیر به سیبل می خورد ولی به مرکز سیبل نه)

فرمان:

فکر می کنم اکثرا کارتون قدیمی رابین هود را دیده باشید در آن جا که رابین هود با داروغه مسابقه تیراندازی می دهد، یکجا رابین هود تیری پرتاب میکند که با شیطنت داروغه تیر منحرف می شود و رابین هود دوباره یک تیر به سمت تیر شلیک شده اولیه رها می کند و مسیر اون تیر اول رو به سمت هدف تغییر می دهد. این یک تمثیل برای فرمان خداوند است، برای همه ما اتفاق افتاده گاهی با انتخاب های غلط خود آنچان از هدف اولیه تعیین شده در تقدیرمان دور می شویم که خداوند با یک تلنگر، که می تواند در شکل یک پیش آمد خوب یا بد (البته در ظاهر) دوباره جهت حرکت ما را در راستای هدف قرار بدهد و این چیزی نیست جز فرمان الهی.

نکته؛ فقط توجه داشته باشیم که گاهی این تلنگر ها و فرمان ها می توانند دردناک باشند مثل از دست دادن یک عزیز، از دست دادن همسر، زندگی، کار و انواع شکست ها و اتفاقاتی که همگی تجربه کرده ایم و حتی همین ویروس کوچولو و به اصطلاح منحوس کرونا. خداوند مظهر و بنیان عمل سالم است و همگی یاد گرفتیم که عمل سالم که نقطه مقابل عمل به ظاهر نیک است می تواند ظاهر خوشایندی نداشته باشد ولی عاقبت آن، یقینا ختم به خیر خواهد شد انشاءالله.

مثالی دیگر از فرمان : در حادثه هواپیمای اکراینی شنیدیم که یک نفر از آن پرواز جا مانده بود، در ابتدا و به ظاهر شامل خسارت و ... برای اون فرد شده ولی در انتها باعث زنده ماندنش شد و این هم می تواند نوع دیگری از فرمان و فرصت مجدد باشد.

نتیجه:

من معقتدم که برای ورود من و شما به کنگره یک فرمان صادر شده تا دوباره برسیم به خویشتن خویش، پس بیایم و قدر این فرصت را بدانیم که تجربه ثابت کرده گاهی خیلی زود دیر می شود، پس آن کنیم که فرمان است.

نویسنده: مسافر احمد امینی
تنظیم:وبلاگ نمایندگی پرستار