انسانی که قدرشناس است، انسان دانایی است. (نمایندگی ارغوان تهران)

سومین جلسه از دوره هفتادم سری کارگاه‌های آموزشی- خصوصی خانم‌های مسافر و همسفر نمایندگی ارغوان تهران، با استادی مسافر فاطمه، نگهبانی موقت همسفر آرمیناز و دبیری مسافر بهارک، با دستور جلسه «چگونه در کنگره ۶۰ قدردانی می کنیم» در روز سه‌شنبه ۲۵  آذرماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۱:۳۰ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان، فاطمه هستم، مسافر.

از خانم هاله، راهنمای بزرگوارم، سپاسگزارم که به من اعتماد کردند تا فرصت تجربه در این جایگاه را داشته باشم. از جناب مهندس برای ایجاد چنین مکان امنی که بتوانیم بیاییم، ببینیم، بیاموزیم، یاد بگیریم و به دیگران آموزش دهیم، سپاسگزارم. از ایجنت محترم، خانم زهرا، ممنونم. از مرزبانان عزیزمان و مرزبانان دوره قبل که در سفر اول من حضور داشتند، تشکر می‌کنم. همچنین از راهنمای لژیون جونز، خانم فرحناز عزیزم و از راهنمای سیگارم، خانم الهام، سپاسگزارم.

دوستان، قدردانی از روی دانایی انسان است. انسانی که قدرشناس است، انسان دانایی است؛ در خواب نمی‌ماند و بیدار می‌شود. کسی که در زندگی‌اش برای او کاری انجام شده، اگر تغییری به وجود آمده و این خدمت را نمی‌بیند، آن انسان در خواب است و ناآگاه.

اگر خدمتی که برای او انجام شده را می‌بیند، باید عکس‌العملی از خود نشان دهد. طبیعتاً این عکس‌العمل نباید یک تشکر خشک و خالی باشد. باید در حد توانمان قدردانی و تشکر کنیم. در کلیه سطوح؛ خانواده، کنگره و اجتماع، و در محیط‌هایی که در طول روز در آن‌ها مشغول به کار یا عبور هستیم، نباید بی‌تفاوت باشیم و باید از کسانی که به ما خدمت می‌کنند، قدردانی کنیم. حال، اگر استاد ما هست، با پاکت قدردانی می‌کنیم.

هر کس بر اساس حس، علاقه و دانایی مؤثر خود در این قضیه مشارکت می‌کند. وقتی این عمل انجام شد، تغییرات در او ظاهر می‌شود. اگر شخصی در گلریزان یا جشن راهنما خساست به خرج دهد، تغییراتی در او رخ نمی‌دهد. سپاسگزاری به بهترین شکل، به نظر من همان‌طور که اینجا آموزش دیدیم، اهدای پاکت است. مقدار داخل پاکت باید به گونه‌ای باشد که به فرد اهداکننده لطمه‌ای وارد نشود و احساس نکند فشار آمده است. از طرف دیگر، باید شأن و مقام و منزلت فردی که به او پاکت می‌دهیم، حفظ شود. با تشکر و قدردانی، ارتعاشات انسان بالا می‌رود و اعتمادبه‌نفس ازدست‌رفته به دست می‌آید.

بعد از این تغییرات، ما همانند شاگرد اول کلاس می‌شویم؛ یعنی پس از این تبدیلات، ترخیص می‌شویم و از همه مراحلی که تا به حال آموزش دیده‌ایم، امتحان گرفته می‌شود.
به نظر من، ما هر روز در حال امتحان هستیم؛ حال یا مرتکب خطا می‌شویم، مردود می‌شویم و یک پله پایین‌تر می‌آییم، یا اینکه آن مرحله و آزمون و خطا را پاس می‌کنیم و یک پله بالاتر و جلوتر خواهیم رفت. در کنگره ۶۰ به ما گفته‌اند: «صفت گذشته در انسان صادق نیست، چون جاری است.» ممکن است فردی تغییرات و صفات منفی‌اش به سمت مثبت و نیکو تغییر کند و یا برعکس؛ فردی از سمت رنگین‌کمان به سمت نقطه سیاه حرکت کند و صفات مثبت او به صفات منفی تبدیل شود.
خداوند در عملکرد انسان به «تهِ تهِ دل» انسان نگاه می‌کند. اگر ته دل ما به سمت نیکی‌ها باشد، نیروها ما را به سمت نیکی و خیر هدایت می‌کنند. ولی اگر ته دل ما چرک، بد و منفی باشد، نیروهای شیطانی ما را به سمت ظلمات هدایت می‌کنند. امیدوارم من، فاطمه، شخصاً در این آزمون‌ها قبول شوم.

به نظر منِ، تشکر و قدردانی یعنی اینکه بتوانیم در جایگاهی که اشغال کرده‌ایم موفق باشیم و قدر آن جایگاه را بدانیم. در تازه‌واردین، خانم یگانه مطلبی به من گفتند که آن موقع درک نمی‌کردم، اما اکنون برای من جالب و قابل درک است. ایشان می‌گفتند: «چیزی که به دست آوردی، جایگاه و مسیری که به آن رسیدی، آن صندلی خیلی باارزش است؛ باید همیشه حواست باشد.»
خیلی‌ها هستند که بیرون از اینجا آرزویشان این است که به جای ما روی این صندلی‌ها بنشینند. اگر من درست نتوانم سفر کنم و قدر جایگاهم را ندانم، طبیعتاً سیستم کنگره آن‌قدر هوشمند است که این صندلی را از من گرفته و به شخص دیگری که لیاقتش را دارد، بدهد.
خیلی ممنون و متشکرم که به من فرصت دادید و به صحبت‌های من گوش کردید.

تایپ: مسافر فاطمه ک– لژیون نوزدهم – نمایندگی ارغوان تهران
عکس: مرزبان خبری، مسافر مژگان
بازبینی و ارسال: همسفر سولماز