گروه خانواده_ جریان هستی پابرجاست

وادی یازدهم چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان، همه به بحر و اقیانوس می‌رسند. راز جاودانگی در جریان بودن از چشمه تا اقیانوس است. در هستی تنها دو حالت وجود دارد حیات و رکود. حیات مترادف با حرکت، تغییر و جریان است و رکود به معنای ایستایی، فساد و مرگ تدریجی. اعتیاد در ماهیت خود نوعی رکود و توقف در مسیر رشد طبیعی انسان است؛ توقفی که منجر به ویرانی جسم، روان و جهان‌بینی می‌شود. ما در کنگره۶۰ آموخته‌ایم که برای بیرون آمدن از تاریکی اعتیاد نه ‌تنها باید حرکت را آغاز کنیم؛ بلکه باید این حرکت را حفظ نماییم و هرگز اجازه ندهیم جریان زندگی‌مان متوقف شود.

وادی یازدهم بیانگر این حقیقت است که بقا و تکامل وابسته به حرکت است. این وادی برای هر مرحله‌ای از سفر در کنگره۶۰ کاربردی بنیادین دارد. تازه‌واردی که سفر خود را آغاز می‌کند نیازمند جریان منظم مصرف داروی اپیوم و حضور منظم در جلسات است. مسافر در حال قطع مصرف نیازمند حفظ جریان آموزش و حرکت رو به جلوست و فرد رهاشده نیز باید جریان خدمت و کسب تجربه را ادامه دهد تا به کمال برسد و از این سفر معنوی بهره‌مند گردد.

همان‌طور که یک رودخانه برای زنده ماندن نیاز به حرکت دارد، انسان نیز برای حفظ تعادل و رسیدن به آرامش باید همواره در حال یادگیری، تجربه و خدمت باشد. چشمه نمایانگر سرچشمه حیات، ذات پاک اولیه انسان و پتانسیل‌های بالقوه‌ای است که خداوند در وجود هر فرد قرار داده است؛ چشمه منبع جوشش و پاکی است. رود نماد مسیر زندگی، سفر درمان و عبور از فراز و نشیب‌هاست.

اقیانوس نقطه کمال، آرامش مطلق و رسیدن به مقصد نهایی است. هنگامی که رود به اقیانوس می‌پیوندد نه ‌تنها از بین نمی‌رود بلکه بخشی از یک جریان بزرگ‌تر و جاودانه می‌شود. این پیوستگی عین بقا و جاودانگی است. اگر رود از حرکت بازایستد و به اقیانوس نرسد آب آن راکد و فاسد می‌شود. انسان نیز اگر در مسیر درمان یا رشد متوقف شود انرژی و پتانسیل‌های درونی او که می‌توانستند به کمال برسند از بین خواهند رفت. ترس، ناامیدی، یأس، غرور و خودبینی می‌توانند سد راه این جریان شوند.

جاری بودن شامل دو جنبه است: ۱) پذیرش مداوم آموزش‌ها، تجربیات و رهنمودها؛ ۲) استفاده از آموخته‌ها در زندگی و خدمت به دیگران؛ اگر فردی در نقطه رهایی، آموزش‌ها را متوقف کند و خود را از جریان اطلاعاتی کنگره۶۰ جداسازد، جریان حیاتی او کند شده و در معرض خطر قرار می‌گیرد. دیده‌بان آقای خدامی بر این نکته تأکید دارند که رهاشدگی پایان مسیر نیست، بلکه آغاز مرحله‌ای جدید از جریان است. پس از پایان دوره ۱۱ ماهه دارویی فرد وارد مرحله جدیدی از سفر خود می‌شود که در آن خدمت نقش کلیدی ایفا می‌کند. اگر فرد رهاشده از خدمت دست بکشد و خود را از بدنه فعال کنگره جدا سازد، خطر رکود و فراموشی اصل جاری بودن او را تهدید می‌کند.

یک تازه‌وارد، چشمه وجودش برای حیات دوباره فعال شده است؛ باید جاری بود، قدم برداشت و به برنامه درمانی پایبند ماند. مسافران در حال سفر که در میانه رود هستند در حال خروش و عبور از موانع‌ هستند. تداوم در جلسات، مشارکت فعالانه و پذیرش مسئولیت‌ها کمک می‌کند تا مسیر رود همواره مستقیم و رو به اقیانوس باشد. برای رهاشده‌ای که به اقیانوس نزدیک شده است، رهایی پایان جریان نیست بلکه تبدیل شدن به بخشی از یک جریان بزرگ‌تر و بی‌پایان است. اگر فرد رهاشده از خدمت دست بردارد و منزوی شود، جریان زندگی‌اش راکد شده و دیر یا زود با چالش‌های جدید مواجه خواهد شد.

جریان هستی پابرجاست؛ همه‌چیز در حال تغییر، حرکت و تکامل است. وادی یازدهم به ما یادآوری می‌کند که راز جاودانگی انسان در توانایی او برای پذیرش تغییر، تطبیق با شرایط جدید و حرکت مستمر در مسیر تعالی نهفته است. این حرکت چه در جهت درمان جسمانی باشد، چه در مسیر توسعه جهان‌بینی و چه در راه خدمت‌رسانی تنها راه حفظ حیات و رسیدن به آرامش حقیقی است. با حفظ شادابی چشمه درون و پایداری در جریان درمان و آموزش می‌توانیم راز جاودانگی را در زندگی خود تجربه کنیم و شاهد تبدیل شدن آب حیاتمان به دریایی بی‌پایان باشیم؛ جاری باشید تا زنده بمانید.

منابع: سخنان آقای مهندس و سایت کنگره‌۶۰
نویسنده: راهنمای تازه‌واردین همسفر ایران
ویرایش و ارسال: همسفر مرضیه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی کاشان