شکرگزاری راهی برای گسترش نعمت‌ها است

پنجمین جلسه از دوره شانزدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶۰، شعبه دنا، با استادی مسافر محمد، نگهبانی مسافر مهدی و دبیری مسافر اکبر، با دستور جلسه‌: «در کنگره۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟» روز یکشنبه ۲۳ آذرماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان محمد هستم یک مسافر. پیش از هر چیز از ایجنت محترم، گروه مرزبانی و به‌ویژه از راهنمای بسیار خوبم، آقا حمید، صمیمانه سپاسگزارم. سخن گفتن در حضور بزرگان کار آسانی نیست، اما به من مأموریت داده‌اند تا در خصوص دستور جلسه‌ این هفته، یعنی «قدردانی»، صحبت کنم.

در تعالیم دینی ما، قدردانی و شکرگزاری جایگاهی والا دارد و موجب افزایش نعمت‌ها و برکت در زندگی می‌شود. در همین زمینه روایتی از امام رضا(ع) وجود دارد که پیش‌تر نیز در مشارکت‌ها بیان کرده‌ام. یکی از شیعیان که صد سکه بدهکار بود، خدمت امام رضا(ع) رسید و تقاضای کمک کرد. امام ده سکه برای او فرستادند بی‌آنکه سخنی بگویند. پس از او، مرد مستمندی وارد شد و تنها برای دیدار امام آمد. امام مقداری انگور برای او آوردند. آن مرد از دیدار امام تشکر کرد و گفت همین دیدار برایم بس بود. امام با دیدن شکرگزاری او، خوشه‌ کامل انگور را به او دادند و هنگامی که آن مرد باز هم قدردانی کرد، جعبه‌ای انگور و در نهایت کلید باغ خود را به او بخشیدند.

وقتی فرد نخست این صحنه را دید، گلایه کرد که چرا به او تنها ده سکه داده شد. امام فرمودند: «ما می‌خواستیم درسی الهی به تو دهیم. خداوند چنین است؛ اگر بنده‌اش شکرگزاری کند، نعمت را افزون می‌کند. تو ده سکه گرفتی و بی‌تفاوت ماندی؛ اما دیگری اندک نعمتی دریافت کرد و آن را با قدردانی پذیرفت، پس مستحق افزونی شد.»

این روایت نشان می‌دهد که شکرگزاری نه‌تنها یک رفتار اخلاقی بلکه راهی برای گسترش نعمت‌هاست. مهندس دژاکام نیز با دقت فراوان، مسیر علمی و دینی شکرگزاری را در کنگره پایه‌گذاری کرده‌اند تا ما به شکل عملی آن را بیاموزیم.

در کنگره، هر یک از ما باید بنگریم که دیگری چه خدمت و محبتی در حق ما انجام داده است و در برابر آن، چگونه باید تشکر کنیم. ممکن است یک نفر اندکی کمک مالی کرده باشد و دیگری زندگی انسانی را نجات داده باشد؛ میزان قدردانی متناسب با نوع خدمت متفاوت است.

در ابتدای سفرم به کنگره، با مفهوم «قسمت» آشنا شدم و آن را جدی نمی‌گرفتم. بعدها دریافتم که واقعاً درست است. در ذهنم اینگونه تصور کردم که کنگره مانند چراغ جادویی است که سه خواسته‌ی بزرگ ما را برآورده کرده است: بازگشت سلامتی، بازگشت خانواده و بازگشت زندگی. وقتی این را درک کنیم، احساس می‌کنیم که همه‌چیزمان را دوباره به ما بخشیده‌اند. پس شکرگزاری در برابر چنین موهبتی، از توان ما فراتر است.

آقای مهندس دژاکام بی‌تردید از جانب خداوند مأموریتی الهی یافته‌اند تا انسان‌ها را از تاریکی نجات دهند. شاید با هر نام دیگری هم می‌توانستند شناخته شوند، اما هدف یکی بوده است: نجات و رشد انسان.

آموزش‌های کنگره درباره‌ شکرگزاری سه مرحله دارد:

۱. شکرگزاری قلبی

۲. شکرگزاری زبانی

۳. شکرگزاری عملی

دو مرحله‌ اول نسبتاً آسان است، اما مرحله‌ی سوم یعنی «شکرگزاری عملی»، جایی است که دانایی باید به داناییِ مؤثر تبدیل شود. در این مرحله، قدردانی می‌تواند دو وجه داشته باشد: فردی و اجتماعی.

در وجه فردی، اعضاء با حضور منظم، عملکرد درست در سفر و رعایت اصول کنگره قدردانی خود را نشان می‌دهند. اما در وجه اجتماعی، موضوع «بخشش» مطرح می‌شود. اگر بتوانیم در هر سطحی که توان داریم ـ چه مالی و چه زمانی ـ بخشش کنیم، آن‌گاه قدردانی ما معنا می‌یابد و ماندگار می‌شود.

شاید کسی بتواند در لژیون سردار کمک مالی کند و دیگری بتواند وقت یا نیروی خود را در اختیار بگذارد. مهم نوع بخشش نیست، بلکه نیت و خلوص آن اهمیت دارد. فلسفه‌ کنگره نیز از ابتدا همین بوده است؛ آموزش بخشش و حرکت از خودخواهی به عشق و خدمت.

اگر در این مسیر تنها در مراحل قلبی و زبانی متوقف شویم، یعنی هنوز در آغاز راه هستیم. چون در کنگره همه ما به‌صورت قلبی و زبانی شکرگزاری می‌کنیم، اما زمانی که نوبت جبران عملی می‌رسد، کار دشوار می‌شود. مهندس دژاکام تأکید کرده‌اند: دانایی زمانی ارزش دارد که به رفتار مؤثر تبدیل شود. از اینکه به صحبت‌های من توجه نمودید از همه شما سپاسگزارم.

تایپ: مسافر مهدی لژیون دوم، مسافر محمودرضا لژیون پنجم، مسافر جواد لژیون سوم 

ویرایش: مسافر مهرداد لژیون هفتم 

عکس: مسافر حمید لژیون سوم 

بازنگری و ارسال: مسافر طاها لژیون سوم