ما آمده‌ایم نقش‌های خراب گذشته‌مان را ترمیم کنیم و با آگاهی ادامه مسیر بدهیم

جلسه پنجم از دور هفتم لژیون سردار نمایندگی البرز - کرج با استادی مسافر راهنما مصطفی، نگهبانی پهلوان محترم مسافر حسین و دبیری مسافر حسن و خزانه‌داری مسافر یعقوب با دستور جلسه "در کنگره ۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟" در روز سه‌شنبه بیست سوم آذرماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۵:۳۰ آغاز بکار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان، مصطفی هستم یک مسافر. از نگهبان لژیون سردار تشکر می‌کنم که این فرصت را در اختیار من گذاشتند تا در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم .
موضوع دستور جلسه قدردانی است و زمانی که من به گذشته خودم برمی‌گردم به زندگی‌ای که پشت سر گذاشته‌ام با خودم فکر می‌کنم چگونه می‌توانم از کنگره قدردانی کنم؟ منی که سال‌ها پیش، در تاریکی کامل بودم. امروز اما به لطف کنگره، روی این صندلی نشسته‌ام. این تغییر، فقط برای من نیست، برای همه ماست اینکه کجا بودیم و به کجا رسیدیم، خودش جای قدردانی دارد.
آقای مهندس در آموزش‌ها می‌فرمایند قدر یعنی اندازه. سؤال من این است: به‌اندازه توان من، برای قدردانی چگونه باید باشد؟ جمله‌ای که همیشه در ذهنم مانده این است که گفته شده نگویید کشور شما برایتان چه کرده، بگویید شما برای کشورتان چه کرده‌اید. من هم سعی می‌کنم نگوییم کنگره برای من چه کرده، بلکه بپرسم من برای کنگره چه کرده‌ام.
من خودم واقعاً مُرده بودم مرده‌ای که فقط راه می‌رفت، نه حس و حالی داشتم و نه رابطه و نه آگاهی از شرایطم. اما امروز، به لطف کنگره حالم بسیارگو است و مهم‌ترین نعمت همین حال خوب است.
در سفر اول به ما آموزش دادند که قدردانی یعنی روی برنامه بودن، سروقت آمدن، دارو را دقیق مصرف‌کردن، قوانین را درست اجراکردن، و سبد را دست‌خالی ردنکردن، هرچند اندک. وقتی به حال خوب رسیدیم، حس قدردانی کم‌کم در وجودمان شکل می‌گیرد.
برای من یکی از راه‌های قدردانی، حضور در لژیون سردار است. اگر توان مالی باشد، مشارکت مالی و اگر نباشد خدمت. حتی گذاشتن صندلی‌ها قبل از جلسه، خودش یک خدمت است. همین که دیگران بیایند و از این فضا استفاده کنند، حال من را خوب می‌کند. کسانی قبل از ما آمدند این مکان را ساختند، این صندلی‌ها را تهیه کردند، تا ما بتوانیم در آرامش سفر کنیم. حالا نوبت ماست که سهم خودمان را ادا کنیم.
من قدردانی بلد نبودم حتی یک تشکر ساده. فکر می‌کردم وقتی پول می‌دهم، دیگر تشکر لازم نیست. اما کنگره به من یاد داد که قدردانی فقط مادی نیست یک رفتار است، یک نگاه است. یاد گرفتم دانستن کافی نیست عمل‌کردن مهم است. اگر چیزی را یاد گرفتم؛ ولی انجام ندادم، یعنی یاد نگرفته‌ام.
هر کس به‌اندازه وسعش قدردانی می‌کند. شاید کسی با سختی، مبلغی هرچند کم بدهد شاید کسی با حضور و خدمت. این‌ها قدرت فرد نیست این قدرت کنگره است که حال خوب می‌دهد و انسان را توانمند می‌کند.
من زمانی فقط تماشاگر بودم و از انرژی کنگره جا مانده‌ام. بعد فهمیدم تا وقتی وارد میدان نشوم و بازیگر نباشم، لذتی نمی‌برم . وقتی وارد خدمت شدم، آن حس خوب به من هم منتقل شد و فهمیدم که رشد من و رشد کنگره، با هم اتفاق می‌افتد.
گاهی هم دچار اشتباه می‌شدم انتظار جایگاه داشتم و وقتی به من نمی‌رسید، گله می‌کردم. بعدها فهمیدم اگر رشد کنم، جایگاه خودش به سراغم می‌آید. همان‌طور که آقای مهندس می‌فرمایند: درخت وقتی بزرگ شود، از باغ بیرون می‌زند .
من باور دارم انسان فقط برای آموزش و خدمت به این دنیا آمده است. ما آمده‌ایم نقش‌های خراب گذشته‌مان را ترمیم کنیم و با آگاهی ادامه مسیر بدهیم.
امیدوارم این هفته هرکدام از ما از خودمان بپرسیم: من امروز چگونه قدردانی می‌کنم؟
از اینکه به صحبت‌هایم گوش دادید، سپاسگزارم.

تایپ متن: مسافر محمد لژیون 7 
عکاس: مسافر وحید لژیون 19
بارگزاری: مسافر علی لژیون۱۶