آقای مهندس دژاکام در این سیدی میفرمایند: انسانی که میخواهد حرکت کند، باید تغییر کند؛ و تغییر مسئلهای بسیار مهم است. برای رسیدن به هر هدفی باید علم آن را بیاموزیم، حرکت کنیم، عمل کنیم و اجازه دهیم تغییرات بهتدریج و ذرهذره در زندگی ما اتفاق بیفتد. نور نشانه روشنایی، پاکی، محبت و عشق است؛ و تاریکی نماد ویرانی و بدبختی. در قرآن بارها از نور سخن گفته شده است؛ مانند «والفجر» که به معنای انفجار نور است؛ گویی نور شکم تاریکی را میشکافد. تمام خلقت بر مبنای «شفع و وتر» بنا شده است.
حتی در آموزش و یادگیری نیز همین قانون جاری است؛ دو فرد کنار هم شفع را تشکیل میدهند. اگر از بزرگان شفاعت میخواهیم، باید راهوروش آنان را دنبال کنیم؛ نمیتوان بر خلاف قوانین الهی حرکت کرد و انتظار شفاعت داشت. برای رسیدن به روشنایی، شفع و وتر لازم است؛ یعنی وجود یک راهنما که انسان را از تاریکی بیرون بیاورد. مانند راهنما و رهجو که با هم یک زوج کامل میشوند. منِ رهجو به کمک راهنمایم مسیر را شناختم، آموزش گرفتم و توانستم از چاه تاریکی بیرون بیایم. برای خروج از تاریکی باید فرمانبردار بود.
وقتی تغییر کنیم و در صراط مستقیم قدم برداریم، نور بهسوی ما حرکت میکند و مسیرمان روشنتر میشود. در ادامه این راه، لازم است آسیبهایی را که به خود، خانواده یا جامعه زدهایم جبران کنیم. آقای مهندس حسین دژاکام تأکید میکنند: اگر راهنما میشویم و میخواهیم دیگران را هدایت کنیم، اول باید خودمان یاد بگیریم، عمل کنیم و بپذیریم. زیرا آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند. وقتی چیزی را تجربه کرده و عمل کرده باشیم، سخن ما بر دل رهجو مینشیند. عمل است که دانستهها را زیبا و قابللمس میکند؛ و وقتی عمل میکنیم، اثر آن در وجود دیگران نیز نمایان میشود.
نویسنده: همسفر فاطمه (لژیون مرزبانی)
رابط خبری: راهنما همسفر سعیده (لژیون مرزبانی)
ارسال: همسفر مونا نگهبان سایت
همسفران نمایندگی البرز کرج
- تعداد بازدید از این مطلب :
106