مادیات وسیله‌ایی برای رشد نه هدف آن

جلسه‌ اول از دوره اول لژیون سردار شعبه خواجو با استادی؛ دیده‌بان محترم مسافر اصغر منصوری، نگهبانی پهلوان همسفر کوروش و دبیری همسفر امین با دستور جلسه "وادی نهم و تاثیر آن روی من" شنبه ۱۴۰۴/۰۸/۱۰ رأس ساعت ۱۵:۳۰ دقیقه آغاز نمود.

خلاصه سخنان استاد:

از خداوند سپاسگزارم که بار دیگر فرصت حضور در جمع عزیزان کنگره را به ما عطا کرد؛ خدایی که راه ارتباط و وصل را برایمان هموار می‌سازد و ما را از آموزش‌های ناب کنگره سیراب می‌کند.

از نگهبان جلسه، ایجنت، اعضای لژیون سردار و همه عزیزانی که با تلاش فراوان توانستند نمایندگی جدیدی برای همسفران در اصفهان راه‌اندازی کنند، تشکر و قدردانی می‌کنم. دیروز روز نویسنده بود و جا دارد به همه نویسندگان، به‌ ویژه بزرگ‌ترین نویسنده و معلم بزرگ ما، مهندس حسین دژاکام، تبریک بگویم. ایشان با قلم و اندیشه‌شان راه تازه‌ای را برای رهایی انسان‌ها از تاریکی اعتیاد گشودند، آن زمان که هیچ امکاناتی نبود، ما خودمان ساز می‌زدیم و ارکستر تشکیل می‌دادیم، بعدها همان کارهای کوچک تبدیل به اتفاقات بزرگ شد، امروز هم احساس می‌کنم در کنگره دقیقاً همین مسیر را می‌رویم؛ گاهی با دو نفر شروع می‌کنیم، اما آن دو نفر در آینده تبدیل به ده‌ها و صدها نفر می‌شوند. افتخار بزرگی است که در نمایندگی خواجو و در لژیون سردار، از اولین‌های این حرکت هستیم، بسیاری از کارهای بزرگ در کنگره با قدم‌های کوچک آغاز شده است. شاید گاهی تصور کنیم که تعداد افراد یا حجم فعالیت‌ها اهمیت دارد، اما حقیقت این است که کیفیت کار و نیت ما مهم‌تر از کمیت است. خداوند از ابتدای خلقت، پیامبران و پیام‌آورانی را برای هدایت انسان‌ها فرستاد و قوانینی را در قالب شرع و وحی برای بشر آشکار کرد، اما من در طول زندگی‌ام، کمتر جایی دیده‌ام که این قوانین به سادگی و روشنی‌ که در کنگره ۶۰ توسط آقای‌مهندس بیان شده باشد و به ما آموزش داده شود. ایشان نه‌ تنها قوانین الهی را برای ما توضیح داده‌اند، بلکه روشی عملی برای اجرای آن در زندگی روزمره ارائه کرده‌اند. در حقیقت، آغازگران حرکتی هستیم که ریشه در هستی دارد. هر کاری که در کنگره شروع می‌شود، می‌تواند بنای چیزی بزرگ در آینده باشد. همان‌طور که روزی من در پایه‌گذاری اتحادیه نساجی کشور نقش داشتم، امروز هم خوشحالم که در مسیر آغاز یک حرکت معنوی و انسانی به نام لژیون سردار گام برمی‌دارم. در هر مسیری از زندگی، مفهوم نقطه تحمل اهمیت فراوانی دارد ، بدون تحمل و صبر هیچ موفقیتی شکل نمی‌گیرد. نقطه تحمل در هر زمینه‌ای معنا دارد؛ در محبت، در بخشش، در کنترل خشم، در مصرف مواد، در مسائل مالی و حتی در مسیر خیر و نیکی. گاهی انسانی در مسیر بدی، تحمل زیادی دارد و کارهای خطرناک انجام می‌دهد؛ اما انسان دیگری همین ظرفیت را در مسیر نیکی به کار می‌گیرد. تفاوت در مسیر است نه در میزان تحمل، همان‌طور که امام حسین(ع) در مسیر خداوند نهایت نقطه تحمل را نشان دادند، ما نیز باید یاد بگیریم در مسیر درست، صبور و پایدار باشیم. آقای‌مهندس پکیجی کامل از آموزش‌ها را برای ما فراهم کرده‌اند که در آن همه چیز، از درمان جسم گرفته تا تعالی روح، در کنار هم رشد می‌کند. وقتی با متد D.S.T درمان می‌شویم، همزمان جهان‌بینی‌مان نیز تغییر می‌کند و نقطه تحمل ما در برابر مشکلات و کنترل خشم افزایش می‌یابد. خداوند را شاکریم که در این مسیر الهی قرار گرفتیم؛ مسیری که به ما می‌آموزد چگونه انسان بهتری باشیم، چگونه ببخشیم و چگونه درست زندگی کنیم. شاید گاهی این سؤال در ذهن‌مان شکل بگیرد که چرا باید در کنگره پول بدهیم یا چرا باید ببخشیم؟ مگر ما با زحمت این پول را به دست نیاورده‌ایم؟ چرا باید آن را برای کسانی هزینه کنیم که روزی درگیر اعتیاد بوده‌اند؟ این پرسش‌ها طبیعی است، اما اگر عمیق‌تر نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که بخشش در کنگره صرفاً یک عمل مالی نیست؛ بلکه تمرینی است برای رسیدن به درک قوانین هستی. همان‌طور که مهندس دژاکام فرموده‌اند، متد D.S.T و جهان‌بینی کنگره برگرفته از کلام الهی است. در این آموزش‌ها یاد می‌گیریم که بخشش نه از سر اجبار، بلکه از سر آگاهی و عشق باشد. در قوانین هستی آمده است: بدهید تا بگیرید. خداوند در قرآن می‌فرماید: (ادعونی استجب لکم) بخوانید تا پاسختان را بدهم. همین قانون در بخشش هم صادق است؛ اگر چیزی بدهی، جای آن چند برابر به تو بازمی‌گردد. اما اگر کسی بخشش را از روی خودنمایی یا برای فخر فروشی انجام دهد، نتیجه‌ی معنوی‌اش را نخواهد دید. نیت، اساس همه‌چیز است، بارها دیده‌ام کسانی که با نیت درست و از روی عشق کمک کرده‌اند، حال بسیار خوبی دارند و آرامش درونی عمیقی را تجربه می‌کنند در مقابل، کسانی هم بوده‌اند که صرفاً برای نشان دادن قدرت مالی خود بخشش کرده‌اند، اما نتیجه‌ای نگرفته‌اند و حتی در درون دچار رنج و تخریب شده‌اند. در مسیر رشد، باید نیت خود را بررسی کنیم. اگر به‌ راستی می‌دانیم که کمک ما در جهت گسترش نوری الهی است، آن‌گاه دیگر عدد و مبلغ اهمیتی ندارد، آنچه ارزشمند است خواست درونی و نیت پاک انسان است، کسی که در کنگره می‌آموزد و بر مبنای آموزش‌ها عمل می‌کند در حقیقت دارد از قوانین هستی پیروی می‌کند. همان‌طور که آقای مهندس در یکی از جلسات فرمودند، مسئله‌ اصلی در بخشش، پول نیست، خداوند می‌خواهد ما یاد بگیریم چگونه در مسیر درست پولدار شویم و از دارایی خود به‌درستی استفاده کنیم. پول وسیله‌ای برای رشد انسان، نه هدف است. مهندس دژاکام می گویند: گاهی خداوند انسان را در موقعیتی قرار می‌دهد که بتواند ببخشد، تا ظرفیت وجودی‌اش افزایش یابد. اگر کسی بداند برای چه می‌بخشد، آنگاه لذت و آرامش آن را با تمام وجود حس خواهد کرد. اما اگر از روی ناآگاهی یا تقلید بخشش کند، نه تنها بهره‌ای نمی‌برد بلکه ممکن است دچار سردرگمی و دل‌زدگی هم بشود. در کنگره هیچ‌کس را مجبور به کمک مالی نمی‌کنند کسی که می‌بخشد، باید بداند چرا می‌بخشد، زیرا لذت واقعی در آگاهی است، نه در اجبار. وقتی می‌دانیم که این کمک صرف آموزش، درمان و ساختن زندگی انسان‌های دیگر می‌شود، دیگر بخشش برایمان سخت نیست بلکه به نعمتی تبدیل می‌شود که به واسطه‌ی آن رشد می‌کنیم. گاهی می‌بینیم که در نمایندگی‌ها تفاوتی میان جمعیت‌ها وجود دارد؛ مثلاً جایی تعداد مسافران زیاد است و جای دیگر کمتر. اما نباید این موضوع باعث ناامیدی شود، ما آغازگران هستیم. همان‌طور که روزی از دو نفر شروع کردیم و امروز به هزاران نفر رسیده‌ایم، یقین داشته باشیم که حرکت‌های کوچک ما نیز روزی ثمر خواهند داد، کار شما همسفران بسیار ارزشمند است؛ گاهی حتی از کار مسافران مهم‌تر زیرا شما از روی عشق و ایمان و بدون اینکه ماده‌ی مخدری مصرف کرده باشید خدمت می‌کنید و در این مسیر، نقطه تحمل خود را بالا می‌برید، در آغاز ممکن است سختی‌هایی پیش بیاید یا وسوسه‌های درونی باعث تردید شوند، اما هرچه در آموزش‌ها پیش می‌روید، آرام‌آرام درمی‌یابید که این بخشش‌ها چگونه حال شما را بهتر می‌کند و زندگی‌تان را برکت می‌بخشد. کنگره ۶۰ به ما می‌آموزد که برای دریافت، باید اول بخشید. خداوند در ابتدا به ما می‌بخشد تا بتوانیم ببخشیم. درست مانند مصرف‌کننده‌ای که روز اول ورودش به کنگره، درمان را آغاز می‌کند و همان زمان نور و امید را دریافت می‌کند. در حقیقت بخشش و دریافت هم‌زمان اتفاق می‌افتد.یکی از مهم‌ترین درس‌هایی که در کنگره آموختم، صداقت و ایمان است. هرگاه صداقت از انسان گرفته شود، مسیر رشد بسته می‌شود. در کنگره یاد گرفته‌ایم که انسان باید ابتدا با خودش صادق باشد. اگر چیزی را نمی‌داند، باید بپرسد؛ و اگر شک دارد، باید تحقیق کند. بخشش بدون آگاهی و ایمان، لذتی به همراه ندارد، بارها دیده‌ایم که برخی افراد بدون تحقیق کافی، سخنانی منفی یا شایعاتی را درباره‌ی کنگره بیان می‌کنند، این افراد معمولاً کسانی هستند که از مسیر آموزش دور شده‌اند، وقتی کسی آموزش نمی‌گیرد و با اصل منابع یعنی سخنان آقای‌مهندس و راهنمایان اصلی در ارتباط نیست، ناخواسته از مسیر منحرف می‌شود، هیچ‌گاه نباید سخن منفی دیگران درباره‌ی کنگره یا اعضای آن را به دل بگیریم. کسی که اهل دانایی است، بدون تحقیق قضاوت نمی‌کند، آقای مهندس همیشه تأکید دارند که در کنگره ۶۰ شایعه و قضاوت جایی ندارد. ما یاد گرفته‌ایم تا زمانی که حقیقت را نمی‌دانیم، سکوت کنیم زیرا قضاوت نابجا، هم به خودمان و به جمع آسیب می‌زند، گاهی کسانی پیدا می‌شوند که درباره‌ی کمک‌های مالی یا بخش‌های مختلف کنگره حرف‌هایی می‌زنند، اما تجربه نشان داده است که همه‌ این حرف‌ها دروغ و ناشی از ناآگاهی است. خداوند شاهد است که کنگره ۶۰ با شفافیت کامل اداره می‌شود و هر ریالی که صرف آموزش و درمان انسان‌ها می‌شود، برکتش چند برابر به خود اعضا بازمی‌گردد. همیشه باید گوش‌ به‌ فرمان منبع اصلی آموزش‌ها باشیم. هر کس از مسیر اصلی جدا شود، دیر یا زود دچار سردرگمی خواهد شد، ما نباید دنبال سخنان افرادی برویم که از کنگره فاصله گرفته‌اند یا از روی ناآگاهی قضاوت می‌کنند. آقای‌مهندس و راهنمایان با علم و عشق در حال خدمت‌اند و این خدمت، نه برای منافع شخصی، بلکه برای نجات انسان‌ها از تاریکی است. حضرت علی(ع) فرموده‌اند: با انسان‌هایی مشورت کنید که از شما داناترند، نه با کسانی که خودشان در تاریکی‌اند. این سخن در کنگره معنا پیدا می‌کند؛ زیرا هرچه به سرچشمه‌ علم نزدیک‌تر شویم، آرامش و دانایی‌مان بیشتر می‌شود. هیچ‌گاه نباید فراموش کنیم روزی که برای اولین‌ بار به کنگره آمدیم، در چه حال و وضعی بودیم، شاید آن روز هیچ‌کس ما را نمی‌پذیرفت و امیدی به آینده نداشتیم. اما خداوند به واسطه‌ی مهندس دژاکام و آموزش‌های ایشان، نوری را در دل ما روشن کرد. امروز اگر خانواده‌ای آرام دارد زندگی می‌کند، اگر پدری به آغوش خانه بازگشته یا همسفری لبخند می‌زند، همه از برکت این آموزش‌هاست. کنگره برای ما فقط یک مکان درمان نیست، بلکه مدرسه‌ای است برای یادگیری زندگی، برای پیدا کردن ایمان، محبت و انسانیت است باید قدر این نعمت را بدانیم و مراقب باشیم که نیروهای منفی، ما را از مسیر جدا نکنند. از خداوند سپاسگزارم که در این مسیر مقدس قرار گرفتیم و از مهندس دژاکام، این معلم بزرگ عشق و معرفت صمیمانه تشکر می‌کنم. بیایید قدر یکدیگر را بدانیم، در کنار هم بمانیم و خدمت در کنگره را با عشق و آگاهی ادامه دهیم. آنچه به کنگره می‌دهیم، در واقع بازگشتش به خود ماست، هرچه می‌بخشیم، در حقیقت دریافت می‌کنیم. ان‌شاءالله خداوند کمک کند تا بتوانیم سپاسگزار باشیم و بهای هر چیز را آگاهانه پرداخت کنیم، زیرا دانایی و بخشش، دو بال پرواز ما در مسیر تکامل‌اند.

عکس و ارسال: همسفر فرزاد لژیون دوم

متن و تنظیم: همسفر امین لژیون اول