درمان اعتیاد بر مبنای یک ترازو

با نگاهی به گذشته در مورد مسئله درمان اعتیاد به گذشته متوجه می‌شویم راه‌های زیادی پیشنهاد و انجام شد که هیچ‌کدام پایه و اساسی نداشت، رنج و درد بشر از نادانی او نیست بلکه از دانش‌های کشف نشده است، بناهایی که برای درمان اعتیاد ساخته شده و روزی در سراسر گیتی آوازه‌ آن بلند بود در حال حاضر جز تل مخروبه چیزی به جا نگذاشته است.

در مجامع علمی گذشته می‌گفتند، ما ظرف مدت ۶ ماه اعتیاد را از کشور جمع کرده و سپس به کارهای دیگر می‌رسیم؛ این تفکر و اندیشه‌ای بود که گمان می‌کردند با روش‌هایی مانند: زندانی کردن افراد، ابوالفضل درمانی، پروژه نالوکسان و نالتروکسان، قرار دادن سیستمی زیر پوست یا در شکم، هیپنوتیزم، یوگا، مدیتیشن و ...مشکل اعتیاد حل می‌شود و دلیل آن چیزی نبود جز این که راه گم و کاشانه ناپیدا بود.

از جهتی هیچ مرجع علمی در این زمینه وجود نداشت و مهم‌تر اینکه متخصصین در این حوزه می‌گفتند اعتیاد درمان ندارد و یک بیماری است که همیشه با فرد همراه است و تناقض‌های زیادی در این زمینه وجود داشت، برخی چیزها نیز از بین جامعه معتادین به جامعه‌ علمی رسوخ می‌کرد، یعنی معتادین می‌گفتند اعتیاد درمان ندارد و قرص فشارخون رفع خماری می‌کند، سپس سیستم پزشکی این مسئله را ارائه می‌کرد.

از طرفی گروه‌های خودیاری معتادین روش دیگر و سه اصل را ارائه کردند: اعتیاد بیماری مرموز، لاعلاج و پیش‌رونده است. باتوجه به این محاسبات و پیش‌بینی‌ها مشخص شد قبل از متد DST هیچ روش درست و منطقی و عقلایی وجود نداشت و در دنیا همه معتقدند که اعتیاد راه درمانی ندارد. شربت تریاک به سختی تولید و توسط مراجع علمی نفی می‌شد، در صورتی‌که مورفین، کدئین و اپیوم تینکچر سال‌هاست که در پزشکی مصرف می‌شود.

در متدDST عنوان شد اعتیاد یک بیماری سه جانبه جسم، روان و جهان‌بینی است، برای درمان اعتیاد حداقل ۱۰ ماه زمان لازم می‌باشد، اعتیاد قابل درمان و دارویOT بهترین دارو برای درمان انواع و اقسام مواد مخدر است، در متدDST عنوان مهندسی اعتیاد از سه نقطه مهم بررسی شد؛ ۱- سازگاری: یعنی سیستم بیوشیمی بدن هر شخص با ماده جدید سازگار شود، که بین ۲۰ روز تا ۲ ماه زمان لازم است.

۲- اشباع: مثلاً اگر داخل یک لیوان آب و شکر ریخته و هم بزنیم به جایی می‌رسد که شکر دیگر قابل حل نیست و این به معنای نقطه اشباع می‌باشد.۳- تغذیه: در تغذیه مواد حتماً بایستی TDS وجود داشته باشد زیرا در درمان اعتیاد لازم است بر مبنای یک ترازو عمل کنیم و این به معنای حساب و کتاب در بررسی اعتیاد می‌باشد.

سال‌ها طول کشید ما به این نقطه برسیم و از فاز درمان‌های متعدد گذشته مانند: قرص‌های ضد فشار، نالتروکسان و نالوکسان عبور کنیم و محققین و متخصصین نیز به این باور رسیده‌ که می‌توانند از اپیوم به عنوان پادزهر یعنی درمان در اعتیاد استفاده کنند. درمان با داروی‌OT هم سخت و هم آسان است اگر انسان‌های فکور، فهمیده، آگاه و روی برنامه باشیم این کار به آسانی انجام شده و به سهولت به درمان قطعی می‌رسیم  اما اگر انسان‌های جاهل، نادان و ناآگاه باشیم کار، بسیار سخت می‌شود.

آقای مهندس عنوان کردند ما اینجا کار ترک انجام نمی‌دهیم و می‌خواهیم درمان انجام گیرد و سیستم‌ بیوشیمی بدن را راه اندازی کنیم و این کار فقط با عمل، درست می‌شود. سه پارامتر اصلی برای درمان به ما کمک می‌کند: (کنگره۶۰ که آموزش‌های جهان‌بینی توسط راهنما در آن انجام می‌شود، OT که ماده دارویی و متد و روشی است که راهنماها روی آن اقدام می‌کنند که همان DST است).

پس از اتمام مصرف OT، برای افراد برنامه فالوآپ انجام می‌گیرد تا بررسی شود بعد از درمان در سیستم‌بیوشیمی چقدر سازگاری وجود داشته و این کار ۱۴روز، سه و شش ماه تکرار می شود که این برگ برنده‌ای برای متخصصین و محققین در حوزه اعتیاد است.

نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر محبوبه (لژیون بیست‌و‌یکم)
ویرایش: همسفر زهرا رهجوی همسفر محبوبه (لژیون بیست‌ویکم)
عکس: همسفر فریناز رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون سوم)
ارسال: همسفر فریده رهجوی راهنما همسفر مینا (لژیون بیست‌وسوم)
نمایندگی همسفران شعبه سلمان‌فارسی