ورزش ابزاری برای رشد شخصیتی و روانی است

ورزش برای بسیاری از ما نه تنها راهی برای تقویت جسم و روح است، بلکه ابزاری است برای بروز احساسات و هیجانات درونی. در میان ورزش‌های مختلف، دفاع شخصی به دلیل ماهیت رقابتی و تمرینات سختی که دارد، می‌تواند بستری برای فوران احساسات از جمله خشم و نفرت درونی باشد. من هم قبل از ورود به کنگره۶۰ ورزش حرفه‌ای‌ام دفاع شخصی بود. رشته‌ای که در آن به رقابت می‌پرداختم، به دنبال پیروزی می‌گشتم و کمربندها، تقدیرنامه‌هایم را به قیمت عبور از موانع فیزیکی و ذهنی به دست می‌آوردم. اما امروز که به آن دوران نگاه می‌کنم، احساس رضایت واقعی از آن دستاوردها ندارم. در آن زمان هر ضربه‌ای که به حریفم وارد می‌کردم یا تمرین با کیسه بوکس، در واقع بیشتر نشانه‌ای از خشم و نارضایتی درونی‌ام بود. این احساسات نه تنها در میدان رقابت، بلکه در زندگی روزمره‌ام نیز تأثیر می‌گذاشتند. با این که در آن مقطع زمان، به نظر می‌رسید که قهرمان می‌شوم، اما در حقیقت در آن زمان خشم بود که از درونم فوران می‌کرد و نه قدرت و کنترل بر خود. پس از ورود به کنگره۶۰ و یادگیری اصول جدید زندگی، به تدریج نگاه من به ورزش و زندگی تغییر کرد. کنگره به من آموخت که ورزش واقعی نه تنها در بردن یا شکست دادن دیگران، بلکه در رشد اخلاقی، تلاش و تحمل است. پس از گذشت پنج سال از قطع ارتباطم با ورزش حرفه‌ای، حالا دیگر ورزش برای من چیزی بیشتر از رقابت و پیروزی بر دیگران است. یاد گرفتم که ورزش نه تنها به جسم، بلکه به روح و ذهن نیاز دارد. در کنگره۶۰ فهمیدم که ورزشکار واقعی کسی است که بتواند کنار حفظ سلامت جسمانی، رشد اخلاقی و کنترل درونی خود را اولویت قرار دهد. امروز دیگر بر روی پیروزی‌هایی که به بهای از دست دادن آرامش درونی‌ام به دست آمده بودند، تأکید نمی‌کنم. در عوض حالا می‌دانم که اگر قرار باشد به چیزی متعهد شوم، آن چیز تلاش برای بهبود خود و ارتقای اخلاقی است، نه فقط کسب مدال و کمربند. حتی بعد از پنج سال دوری از ورزش حرفه‌ای، در کنگره۶۰ یاد گرفتم که واقعی‌ترین و پایدارترین پیروزی‌ها نه در میدان رقابت، بلکه در کنترل نفس، برخورد با چالش‌ها و رسیدن به آرامش درونی است. امروزه به جای این که به دنبال ضربه زدن و شکست دادن حریفان باشم، سعی می‌کنم از تمام نیرو و توان خود برای ساختن یک زندگی مثبت‌تر و آگاهانه‌تر استفاده کنم. این که پنج سال است از دفاع شخصی فاصله گرفته‌ام، به این معنا نیست که از ورزش کناره‌گیری کرده‌ام، بلکه به این معناست که من فهمیدم که ورزش می‌تواند ابزاری برای رشد شخصیتی و روانی باشد، نه برای تخلیه خشم و نفرت. حالا دیگر ورزش برای من نه به عنوان یک راه برای اثبات قدرت یا رقابت، بلکه به عنوان یک ابزار برای ایجاد توازن، صلح درونی و رشد فردی است.

نویسنده مطلب: راهنمای تغذیه سالم همسفر اعظم
عکاس: همسفر النا
ویرایش: راهنمای تغذیه سالم همسفر اعظم دبیر سایت
ارسال: راهنمای تازه واردین همسفر رقیه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی رازی