مشارکت مکتوب

جهان‌بینی در ورزش از دیدگاه کنگره ۶۰
در کنگره ۶۰، ورزش تنها به‌ معنای حرکت عضلات یا تقویت جسم نیست؛ بلکه میدانی است برای تربیت روح، نظم ذهن و پرورش انسانیت.
در اینجا ورزش، ادامه‌ی همان آموزش‌های جهان‌بینی است، اما نه در کلام، بلکه در عمل. وقتی در زمین ورزش قدم‌ می‌گذاریم، یاد می‌گیریم که نظم یعنی حضور به‌ موقع،
احترام یعنی رعایت حق دیگران و محبت یعنی گرفتن دست آن‌که تازه آمده‌ است. در این میدان، هر حرکت ما و هر عرقی که می‌ریزیم، نشانی از تلاش برای تغییر است.
ورزش در کنگره ۶۰ یعنی آموختن اینکه: شکست، پایان راه نیست بلکه فرصتی است برای درک و تلاش دوباره.
رقابت، جنگ با دیگری نیست؛ تمرینی است برای شناخت خویشتن.
و پیروزی، زمانی معنا دارد که با عشق، ادب و فروتنی همراه باشد.
در پرتو جهان‌بینی، ما می‌آموزیم که نیروی جسم، بدون آرامش روان و بینش درست،چون شمشیری‌ست در دست نادان.
اما اگر ورزش با تفکر، نظم و محبت همراه شود، انسان را از تاریکی تنبلی و ناامیدی به روشنایی حرکت و امید می‌رساند.
در زمین ورزش، می‌آموزیم که احترام به قوانین، احترام به خویشتن است،
آری، ورزش در کنگره ۶۰ یعنی حرکت در مسیر عشق و دانایی؛ ساختن جسمی سالم برای میزبانی از روحی آرام.
اینجا، جهان‌بینی به ما می‌آموزد که هر خستگی‌گامی است به‌سوی رهایی؛ و هر لبخند، نشانی از صلح درون.

نگارنده: راهنمای لژیون دوم مسافر اسماعیل
ارسال: مسافر محمد
نمایندگی گرگان
27 مهر 1404