هدف ما در ورزش برد و باخت نیست

جهان‌بینی یعنی نگاه‌کردن به جهان؛ در جهان چه چیزهایی است؟ پدر، مادر، تابستان، بهار، زمستان، سرقت، دزدی، دروغ، رشوه، احتکار؛ همه این‌ها در جهان است! بالاترین علم و بالاترین هنر، هنر زندگی‌کردن است و هیچ علمی بالاتر از علم زندگی و هنر زندگی نداریم. تمام رشته‌های آموزشی که نگاه می‌کنید همه برای این است که به انسان بیاموزند و در خدمت انسان باشند. تمام ادیان برای همین آمدند که به انسان یاد بدهند چگونه زندگی کند و چه قوانینی را رعایت کند و همه این‌ها می‌شود جهان‌بینی تا انسان بتواند به بهترین شکل ممکن به حیات خودش ادامه بدهد تا برسد به آن نقطه‌ای که خداوند تعیین کرده است.

در ورزش هم همین است اگر در کنگره ۶۰ جهان‌بینی نداشتیم به کجا می‌رسیدیم؟ حرمتی که در کنگره ۶۰ می‌خوانیم همان جهان‌بینی کنگره ۶۰ است. چرا ورزش در کنگره ۶۰ نقش مؤثری دارد؟ برای این‌که نیروهای نظامی بخواهند قدرت خودشان را به نمایش بگذارند، مانور یا رزمایش اجرا می‌کنند. ما در کنگره ۶۰ با ورزش، قدرت درمان خودمان را نشان می‌دهیم.

در کنگره ۱۴ رشته ورزشی مختلف با بیش از ۷۰۰۰ نفر اعم از مسافران و همسفران به ورزش‌کردن می‌پردازند و رقابت‌های ورزشی در دو لیگ عقاب طلایی و سردار از ماه آبان شروع می‌شود و تا خردادماه روز جهانی مبارزه با مواد مخدر ادامه می‌یابد که باید جهان‌بینی را رعایت کنیم. در مسابقات جهانی که تمام شرکت‌های معتبر جهانی فیلم‌برداری می‌کنند و بهترین داورها را آورده‌اند؛ اما باز داور اشتباه می‌کند آن وقت ما چگونه انتظار داریم که در ورزش‌های کوچک خودمان که یک نفر از خودمان را داور گذاشته‌ایم اشتباه پیش نیاید؟

در تمام مسابقات کنگره ۶۰ همیشه حق با داور است؛ حتی اگر داور خلاف بگوید، حق اعتراض نداریم؛ زیرا در جهان‌بینی ورزش کنگره، هدف ما گلادیاتوری یا بردوباخت نیست؛ هدف ما این است که ورزش کنیم تا جسم سالمی داشته باشیم؛ بنابراین ما تاکنون دعوا نداشته‌ایم. برای ما مهم نیست ببازیم یا ببریم مهم این است که ما از وقت خودمان درست استفاده کنیم. به نظر من همین که ما ۵ صبح از خواب بیدار می‌شویم و ورزش می‌کنیم برنده‌ایم. یادمان بیاید که تا قبل از این تا ۳ صبح پای منقل بودیم تریاک و شیشه می‌کشیدیم و تا ۴ بعدازظهر خواب بودیم، همه یا اوردوز می‌کردیم یا سکته می‌کردیم؛ بنابراین همین که الان صبح ورزش می‌کنیم، بزرگ‌ترین جهان‌بینی برای ماست که بهترین شرایط را برای خودمان فراهم کردیم.

ما باید در ورزش، نظم، انضباط و احترام به همدیگر را یاد بگیریم، گذشت را بیاموزیم، رسیدن به قله خوب است؛ اما مسیری که طی می‌کنید تا به قله برسید بسیار مهم است. ما در مسابقات کشوری هیچ‌چیز برنده نشویم، کاپ اخلاق را برنده می‌شویم گرچه در مسابقات راگبی یا قهرمان می‌شویم یا نایب‌قهرمان.

در قدیم، زورخانه‌ها وقتی می‌خواستند به کسی زور را یاد بدهند؛ اول به او نزاکت یاد می‌دادند. در تمام زورخانه‌ها ارتفاع درب پایین است تا هر کس وارد آن می‌شود، سرش را خم کند و وارد شود؛ به‌این‌ترتیب به او یاد می‌دهند که افتاده باشد. اول رسم جوانمردی و آداب معاشرت را یاد می‌دهند بعد ورزش و این یعنی همان جهان‌بینی در ورزش. اگر با ورزش نیرومند شوی و بخواهی به مردم توهین کنی و مردم‌آزاری کنی آن ورزش نخواهد بود.

ما باید در رشته‌های ورزشی شرکت کنیم و هر عضو کنگره ۶۰ باید یک‌رشته ورزشی داشته باشند. یک راهنما ورزش نکند به هیچ دردی نمی‌خورد، راهنما باید پیش‌قدم باشد تا رهجوهای آن‌هم ورزش کنند، کسانی که ورزش می‌کنند از یک نشاط، شادابی خوبی برخوردار هستند.

افرادی که بالای شصت سال سن دارند و ورزش نمی‌کنند وقتی سؤال می‌پرسی چرا ورزش نمی‌کنید؟ می‌گویند دیگر از ما گذشته و هزار تا مریضی و درد داریم، درحالی‌که یک فرد ۷۰ساله که ورزش می‌کند می‌پرسید برنامه شما چیست؟ می‌گوید کلی آرزو دارم برای آینده و مثل یک فرد چهل‌ساله رفتار می‌کند؛ زیرا همیشه ورزش کرده است و شاداب است، هیچ‌گونه مریضی ندارد.

با ورزش‌کردن سروتونین، دوپامین، اندورفین بدن خوب کار می‌کند و سیستم ایکس بدن در حالت تعادل قرار دارد و سلامت است و برای زندگی خود هدف و برنامه دارد. باید ورزش کنید به اندام و هیکل خود برسید، خودم تا روزی که زنده هستم ورزش می‌کنم؛ زیرا بدن، ماشین شهر وجودی ما است باید به آن برسیم، شما اگر خانه‌تان خراب شود به آن رسیدگی می‌کنید تا آباد شود؛ اما به جسم خود رسیدگی نمی‌کنید. جسم ما خانه اصلی ما است که در آن زندگی می‌کنیم باید سالم نگه‌داریم.

منبع: سی دی «ورزش» از مهندس حسین دژاکام، سخنان آقای مهندس در جلسات جهان بینی
نویسنده: راهنما همسفر آمنه (لژیون سوم)
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر پروانه (لژیون دوم)
ارسال: راهنما همسفر پروانه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی آبیک