هر قدم نوری در تاریکی

دهمین جلسه از دوره هجدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره‌۶۰، همسفران نمایندگی چالوس، با استادی اسیستانت همسفر صدیقه، نگهبانی همسفر هدیه و دبیری همسفر سارا با دستور جلسه «وادی هشتم: با حرکت، راه نمایان می‌شود.» در روز دوشنبه ۲۱ مهر ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۵ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد: 

خداوند بزرگ را شاکرم که امروز توفیق حضور در جمع صمیمی و پرانرژی شما  را به من عطا فرمود. مدت‌ها بود که دلتنگ این فضا و حضور در کنار شما بودم و از پروردگار مهربان سپاسگزارم که این توان و فرصت را در اختیارم قرار داد تا بار دیگر در این جایگاه حضور داشته باشم. همچنین از نگهبان جلسه، نگهبان لژیون سردار و ایجنت  بابت فراهم‌ سازی این فرصت صمیمانه تشکر و قدردانی می‌نمایم.

تمامی دستور جلسه‌های کنگره از اهمیت بالایی برخوردارند؛ اما دستور جلسه‌ امروز با عنوان «با حرکت راه نمایان می‌شود» جایگاه ویژه‌ای دارد؛ زیرا در واقع نیروی محرکه‌ حیات و رشد ما را تشکیل می‌دهد. اگر دقت کنیم، این دستور جلسه بلافاصله پس از وادی هفتم مطرح شده است. در وادی گذشته آموختیم که باید بهترین راه را بیابیم و به علمِ انتخاب مسیر درست دست پیدا کنیم؛ اما تنها زمانی می‌توانیم به هدف نهایی دست یابیم که از وادی اول؛ یعنی وادی تفکر  آغاز کرده، با تکرار، تمرین، تزکیه و پالایش به تفکر سالم و در نهایت به عمل سالم برسیم؛ آنگاه با حرکت، راه بر ما نمایان می‌شود.

البته هر حرکتی موجب روشن شدن مسیر نخواهد شد. تنها زمانی راه آشکار می‌شود که ما در مسیر تزکیه و پالایش قرار گرفته باشیم، آموزش دیده و تمرین کرده باشیم و در صراط مستقیم گام برداریم. در این حالت می‌توانیم اثرات مسیر مستقیم را از غیرمستقیم تشخیص دهیم. خداوند در کلام خود فرموده است: «اگر شما یک قدم بردارید، من ۱۰ قدم برمی‌دارم»؛ یعنی پروردگار مسیر را برای انسان‌های در حرکت، نمایان می‌کند. درست همانند خیابانی که چراغ‌های آن روشن است و انسان به‌ روشنی می‌تواند مسیر خود را ببیند؛ اما اگر راه انتخابی ما نادرست باشد، هر مقدار تلاش کنیم، حاصل آن چیزی جز خستگی، رنج و دور شدن از هدف اصلی نخواهد بود. به همین دلیل است که در جامعه می‌بینیم بسیاری از انسان‌ها با وجود تلاش‌های شبانه‌ روزی، به آرامش و حال خوش دست پیدا نمی‌کنند؛ زیرا مسیرشان صحیح نیست.

در کنگره آموختیم که هدف اصلی زندگی، خودِ «زندگی کردن» است؛  یعنی زیستن در مسیر درست. یاد گرفتیم که باید حرکت کنیم و با تزکیه و پالایش، خود را به سوی نور هدایت نماییم. هنگامی که انسان حرکت می‌کند، خداوند نیروهای خویش را برای یاری او اعزام می‌کند. مسیر صراط مستقیم هرچند هموار نیست، اما سرشار از برکت است. این مسیر فراز و نشیب دارد؛ گاهی چون سرازیری‌ها آسان می‌نماید و گاهی در سربالایی‌ها، نفس انسان به شماره می‌افتد. اما اگر در این لحظات طاقت بیاوریم، توقف نکنیم و ساکن نمانیم، بی‌تردید به مقصد نهایی خواهیم رسید.

در این مسیر، نیرویی وجود دارد که نمی‌خواهد ما از تاریکی‌ها جدا شویم و در صراط مستقیم گام برداریم؛ این نیرو همان نیروی بازدارنده است. نیروی بازدارنده دو هدف اساسی دارد: نخست آنکه انسان را متوقف و ساکن سازد.همان‌طور که می‌دانیم دوچرخه‌ای که حرکتش متوقف شود، در نهایت سقوط خواهد کرد؛ پس ایستایی، برابر با سقوط است. هدف دوم این نیرو آن است که بر نقطه‌ ضعف‌های انسان تمرکز کند. به عنوان مثال، زمانی که تازه وارد کنگره شده بودیم و هنوز معنای واقعی «حرکت» را درک نکرده بودیم، فقط به دعا و گریه و زاری بسنده می‌کردیم. هرچند دعا امری نیکو است؛ اما بدون حرکت، نتیجه‌ای در پی ندارد. نیروی بازدارنده دقیقاً از همین نقطه وارد می‌شود تا ما را در همان حالِ سکون نگه دارد.

چه بسیار اوقات که هفته‌ها و ماه‌ها فقط اندیشیده‌، بی‌آنکه قدمی برداریم. در حالی‌که گاهی باید برخیزیم  و حرکت کنیم تا خداوند مسیر را بر ما بنمایاند. حربه‌ دیگر نیروی بازدارنده، ایجاد ترس از آغاز حرکت است. افکاری از این دست که: اگر به کنگره بیایم، فرزندم تنها می‌ماند؟ اگر از پسِ مسیر برنیایم چه؟ اگر در تعهدات مالی یا زمانی کوتاهی کنم چه؟ همه و همه ترفندهایی از سوی نیروی بازدارنده است تا ما را از حرکت بازدارد. در کنگره آموختیم که «خودِ لحظه‌ دشواری، دشوار نیست؛ بلکه اندیشیدن به آن لحظه، هزاران بار دشوارتر است.» ما این حقیقت را با تمام وجود لمس کرده‌ایم.

باید از خداوند متعال و جناب مهندس دژاکام با تمام وجود سپاسگزار باشیم که با علم و عشق خود، این مسیر روشن را برای ما ترسیم کردند تا به فرمان عقل نائل شویم. وقتی از وادی اول تا میانه‌ وادی‌ها پیش می‌رویم، تغییر و تحول را در وجود خود احساس می‌کنیم. پس از چند ماه، آمادگی بستن «پیمان» را می‌یابیم و در وادی هشتم با مفهوم والای آن مواجه می‌شویم.
ما در روز ازل با خداوند پیمان بستیم و گفتیم: «بله، تو پروردگار ما هستی.» اما در گذر زمان، این پیمان را فراموش کردیم. کنگره به ما می‌آموزد که می‌توانیم بازگردیم، اشتباهات خود را اصلاح کنیم و پیمان خویش را از نو ببندیم.

وادی هشتم به ما یادآوری می‌کند که انسان باید بکوشد تا نیکو زندگی کند، در صراط مستقیم گام بردارد و به سوی ارزش‌ها حرکت نماید. در این مسیر، خداوند درهای بهشت را بر او می‌گشاید؛ بهشتی که همان آرامش، تعادل و حس خوش زندگی است.
اعضای کنگره چشم بینایی یافته‌اند که با آن، معجزات الهی را در زندگی خود مشاهده می‌کنند. در حقیقت، هر نعمتی که می‌بینیم و قدردان آن هستیم، خود معجزه‌ای از سوی پروردگار است. چه بسیار انسان‌هایی که در ظاهر از نعمت‌های فراوانی برخوردارند؛ اما قدر آن را نمی‌دانند، در حالی‌که ما در کنگره آموختیم قدردان کوچک‌ترین نعمت‌های الهی باشیم؛ از جمله دیدن، شنیدن، راه رفتن و نفس کشیدن. امیدوارم همگی در مسیر صراط مستقیم، در پناه خداوند متعال و در سایه‌ علم و عشق کنگره‌۶۰، گام برداریم و روزبه‌روز به آرامش و رهایی نزدیک‌تر شویم.

مرزبان کشیک: همسفر سکینه، مسافر ملک‌آرا
تایپ: همسفر بهاره
عکاس: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر  هانیه (لژیون ششم)
ویرایش و ارسال: همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی چالوس