تیتر وادی چهارم « در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن یعنی سلب مسئولیت از خویشتن» است. این وادی می‌گوید: هر کس باید خود، مسئولیت کارها و مسائل زندگی خودش را به عهده بگیرد. نمی‌توان تنبلی کرد و اسم آن را صبر گذاشت و گفت: سپرده‌ام به خداوند، این اصلاً درست نیست. دست‌های آسمانی فقط القای افکار ما را انجام می‌دهند و ما باید خود تلاش کنیم. چون انسان چیزی نیست جز سعی و تلاش خودش نه دیگران. در این وادی در مورد نفس صحبت شده است. نفس چیزی است که در انسان تعیین موجودیت می‌کند و نشانه آن این است که خواسته دارد و بر مبنای خواسته و دانایی هر فرد در یک رتبه قرار می‌گیرد. نفس سه مرحله دارد: ۱.نفس‌اماره یعنی امرکننده ۲. نفس‌لوامه یا سرزنش‌کننده ۳.نفس مطمئنه یا قابل اطمینان. مرحله نفس‌اماره، آخرین مرحله تکاملی نفس در حیوان و اولین مرحله تکاملی نفس در انسان است و مرحله‌ای است که فرد فقط خواسته‌های خودش مهم می‌باشد و هر کار ضد ارزشی که انجام می‌دهد، اصلا ناراحت و نگران نمی‌شود. وقتی از نفس اماره دور شود، شروع نفس لوامه است و اگر از این مرحله نفس با تزکیه و پالایش عبور کنیم به نفس مطمئنه می‌رسیم. (اکثر ما انسان‌ها در نفس لوامه هستیم)
در هر مرحله از نفس که باشیم قدرت اختیار داریم که مسئولیت حیات خودمان را بپذیریم و این در تمام مراحل زندگی ما نقش مهمی دارد. انسان موجودی است که هم صور آشکار دارد و هم صور پنهان. با شناخت این‌ها انسان می‌تواند بپذیرد که در هر مرحله‌ای از نفس باشد، باید مسئولیت حیات خود را بپذیرد و به عهده بگیرد و با داشتن اختیار، خودش را به فرمان عقل برساند تا به صلح و آرامش برسد. این وادی به من یادآور شد که، خداوند از رگ گردن به انسان نزدیکتر است. اگر مشکلی در زندگی دارم بذری است که خود قبلاً آن را کاشته‌ام و باید با تفکر و تزکیه و پالایش، مسئولیت کار خود را قبول کنم و با توکل بر خدا حرکت کنم و مسئولیت کار خودم را به گردن خدا و دیگران نیندازم.
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر محبوبه (لژیون اول)
تایپ: همسفر معصومه رابط خبری (لژیون اول)
ویراستاری: همسفر راضیه دبیر سایت
ارسال: همسفر فاطمه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی دکتر احمد-اراک
- تعداد بازدید از این مطلب :
41