فراموشکار و ناسپاس نباشیم.

جلسه یکم از دوره بیست و دوم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ نمایندگی زاگرس، با استادی  راهنما مسافر مهدی، نگهبانی مسافر‌‌علیرضا و دبیری مسافر‌‌اصغر، با دستور جلسه: « وادی دوم و تأثیر آن روی من » روز پنج‌شنبه 11 اردیبهشت‌ماه 1404 ساعت ۱۶ آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:
سپاسگزار خداوند هستم که در این جایگاه قرار گرفتم تا خدمت کنم و آموزش بگیرم. امروز در مورد دستور جلسه‌ای صحبت می‌کنیم که قطعاً برای همه ما مهم است. امروز ما در حال تکمیل ساختمان کنگره هست که مستلزم همت بزرگی بوده است که آن را این چند سال رقم زده‌ایم. بالاترین سپاسگزاری از خداوند در وهله اول استفاده صحیح از نعمت‌های اعطاشده و در وهله دوم ایجاد شرایط برای استفاده بقیه افرادی که به آن نیاز دارند است. همه ما تجربه از دست دادن عزیز یا عزیزانمان را داریم. سفر دومی‌هایی که اکنون اینجا حضور دارند، اگر به کنگره نمی‌آمدند، چه تضمینی وجود داشت که اکنون زنده باشند. اگرچه که در دوران مصرف زندگی ما با مرگ تفاوتی نداشت. تصور کنید که لحظه آخر زندگی ما فرا رسیده است، به چه قیمتی حاضر هستیم به ما زندگی دوباره داده شود؟ شاید به قیمت همه داشته‌‌هایمان. آیا در زمان اعتیاد گاهی آرزو نمی‌کردیم که ای‌کاش یک‌بار دیگر زندگی و سلامتی خود را به دست بیاوریم؟  اگر درست نگاه کنیم برای ما زندگی دوباره اتفاق افتاده است.

در دوره اعتیاد زندگی و مرگ فرقی نمی‌کرد ولی اکنون در حال لذت بردن از زندگی واقعی هستیم. کنگره برای ما باعث معجزه و زندگی دوباره شد، این معامله را چگونه باید جبران کنیم؟ آیا می‌توانیم برای ارزش حیات دوباره عدد و رقم در نظر بگیریم؟ اگرچه انسان‌ها فراموش‌کار هستند و ممکن است ما وضعیت گذشته خود را فراموش کرده باشیم. اگر بعد از سال‌ها حضور در کنگره ما همچنان حال خوب را تجربه می‌کنیم، حاصل زحمات افراد زیادی است. آیا انصاف است که من فقط مصرف‌کننده‌ی شرایط ایجادشده باشم؟ انسان‌های نیازمند بعد از من تکلیفشان چیست؟ از کجا معلوم که فرزند من فردا درگیر اعتیاد نشود. قبل از من افرادی این بستر را فراهم کرده‌اند که من به حال خوب و درمان برسم،‌ من هم وظیفه دارم این امانت را به نسل بعد منتقل کنم.

اکنون‌که در حال ساخت و تکمیل ساختمان نمایندگی هستیم، نیاز به همت همگانی برای حمایت مالی هستیم. شاید بگوییم وضعیت مالی برای کمک مناسب نیست، ولی تصور کنید اکنون در اعتیاد به سر می‌بردیم، هزینه آن چگونه تأمین می‌شد؟ آیا برای ما مهم است که همدردان ما اکنون چگونه زندگی می‌کنند؟ باید دست‌به‌دست هم ساختمان را به سرانجام برسانیم. هیچ زمانی اعتیاد به پایان نمی‌رسد و ما باید برای آیندگان و فرزندان خود قدم برداریم. قطعاً سال آینده این ساختمان تکمیل شده است و فقط اکنون این فرصت مشارکت وجود دارد. امیدواریم یکایک ما بتوانیم در احداث و راه‌اندازی ساختمان جدید شعبه‌مان نقشمان را ایفا کنیم تا وقتی در جلسات ساختمان جدید قرار می‌گیریم آن حس خوب و انرژی لازم از این مشارکتمان را دریافت کنیم.

‌تایپ گزارش: مسافر رضا لژیون 8
عکس: مسافر حسن مرزبان خبری
بارگزاری: مسافر محمد لژیون 8
مسافران کنگره 60 نمایندگی زاگرس