ناامیدی مانند یک زندان نامرئی است

جلسه هفتم از دوره پنجم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران نمایندگی صبا به استادی راهنما همسفر زهرا، نگهبانی همسفر مریم و دبیری همسفر الناز با دستور جلسه «وادی دوم ( هیچ کدام از ما هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم) و تاثیر آن روی من» روز سه‌شنبه ۹ اردیبهشت ماه، سال ۱۴۰۴ راس ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد

دستور جلسه امروز وادی دوم و عنوان این وادی "هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد. هیچ کدام از ما هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم" است.

در وادی اول درباره تفکر و ساختارهای درست آن صحبت شد و آموختیم که اگر تفکر ما صحیح باشد، رفتار و اعمالمان نیز به‌ درستی شکل خواهد گرفت و در نتیجه به اهداف مطلوب خود دست خواهیم یافت. در وادی دوم، بر اهمیت حرکت همراه با تفکر تأکید می‌شود. اگر با اندیشه درست، در مسیر ارزش‌ها قرار بگیریم و در صراط مستقیم حرکت کنیم، قطعاً به خواسته‌های خود خواهیم رسید. این وادی به ما امید می‌دهد که اگر در مسیر درست باشیم، خداوند پشت و پناه ما است و به ما کمک خواهد کرد.

ما در زندگی، گاهی اهدافی داریم که با چند روز تلاش می‌توان به آن‌ها رسید؛ اما گاهی هم اهداف بزرگی را دنبال می‌کنیم که ممکن است رسیدن به آن‌ها سال‌ها زمان ببرد. در این مسیر، صبر بسیار اهمیت دارد. افرادی که عجول‌ هستند و می‌خواهند سریع به خواسته‌های‌ خود برسند، ممکن است دچار ناامیدی شوند. گاهی تصور می‌کنیم که اگر دعایی مستجاب نشد، یعنی خداوند ما را فراموش کرده است، اما این‌طور نیست. خداوند همه مخلوقاتش را دوست دارد و با عشق آن‌ها را آفریده است. مشکلات و سختی‌ها هم بخشی از مسیر رشد و آموزش ما هستند.

در این وادی، درباره تجربه تاریکی‌ها هم صحبت می‌شود. تا تاریکی را تجربه نکنیم، قدر روشنایی را نمی‌دانیم، تا گرسنه نباشیم، لذت غذا را درک نمی‌کنیم، تا غم را احساس نکنیم، شادی برایمان معنایی ندارد؛ اگر ما در مشکلات و تاریکی‌های زندگی غرق نبودیم، شاید هیچ‌گاه مسیر کنگره را پیدا نمی‌کردیم؛ مسیری که سرشار از نور و عشق است. اگر فشار مشکلات نبود، شاید هرگز در کنگره نمی‌ماندیم.

آیا تا به حال فکر کرده‌اید چرا خدمتگزاران کنگره حاضر نیستند این مکان را به هیچ قیمتی از دست بدهند؟ زیرا نوری را یافته‌اند که خداوند وعده‌اش را داده است. خداوند می‌فرماید: تو به سمت من بیا، من آن نور را نشانت می‌دهم. برای ما، تاریکی، اعتیاد مسافرانمان بود و روشنایی، کنگره است. به همین دلیل، ما کنگره را مکانی امن و مقدس و مانند بهشتی روی زمین می‌دانیم.

باید بدانیم گذرگاه‌هایی که پشت سر می‌گذاریم برای ساخته شدن ما هستند. انسان ضعیف و شکننده، با عبور از این آزمون‌ها، به انسانی قوی و هدفمند تبدیل می‌شود. چالش‌ها موجب می‌شوند که مراتب دانایی در ما بالا برود و بتوانیم جایگاه واقعی خود را پیدا کنیم. در جهان‌بینی، استاد امین می‌فرمایند: ناامیدی مثل زندانی نامرئی است. اگر دچار ناامیدی شویم، از حرکت باز می‌مانیم و ساکن می‌شویم تا زمانی که ضربه‌ای بخوریم یا اشتباهاتمان آن‌قدر زیاد شود که نتوانیم ادامه دهیم. تنها راه رهایی، حرکت به سوی هدفی مشخص است؛ زیرا ناامیدی یکی از قوی‌ترین نیروهای بازدارنده است.

وادی دوم به ما می‌گوید، فلسفه وجود انسان، چیزی فراتر از ظاهر و رفت‌ و آمدهای روزمره است. آقای مهندس بارها گفته‌اند: زمین، مهد آموزش است. ما به زمین آمده‌ایم تا آموزش ببینیم، دانایی‌مان را افزایش دهیم و با کوله‌باری ارزشمند، این جهان را ترک کنیم. در پایان، می‌خواهم بگویم؛ اگر انسان باایمانی باشیم، هرگز ناامید نمی‌شویم.

شاید گاهی خسته شویم یا انرژی‌مان کم شود؛ اما وقتی به خداوند و قدرت مطلق ایمان داشته باشیم، دوباره بلند می‌شویم و تلاش می‌کنیم. فقط کافی‌ است به سوی نور حرکت کنیم تا بتوانیم کمک و هدایت خداوند را با تمام وجود حس کنیم.

تایپ: همسفر مهدیه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون چهارم)

عکاس: همسفر مینا رهجو راهنما همسفر افسانه (لژیون سوم)

ویراستار: همسفر مینا ( دبیر سایت)

ارسال: همسفر مریم رهجو راهنما همسفر نرگس (لژیون اول)

همسفران نمایندگی صبا