زندگی انسان همراه سختی وهدف است

سلام دوستان زهرا هستم یک همسفر          

خدا را شاکر و سپاسگزارم که یک بار دیگر در این مکان مقدس قرار گرفته‌ام تا در کنار شما دوستان آموزش بگیرم. جایگاه استادی را به همسفر لیلا تبریک می‌گویم، امیدوارم با شال‌های رنگی ایشان را ببینم. در مورد دستور جلسه «وادی دوم(هیچ مخلوقی‌ جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهدهیچ یک از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم) و تاثیر آن بر روی من»‌؛ زمانی که من این وادی را مطالعه کردم یک نگاهی به زندگی خودم و قبل از اینکه وارد کنگره۶۰ شدم، انداختم. من همیشه یک حس ناامیدی در زندگی داشتم، می‌گفتم چرا به این دنیا آمده‌ام؟ کاش هیچ وقت به دنیا نمی‌آمدم که حالا شاهد این سختی‌ها و مشکلات باشم. یادم است یک سی دی از استاد امین گوش می‌دادم اگر اشتباه نکنم «ساختار درون» بود، به من زهرا می‌گفت شاید هیچ مقام، منصب یا جایگاهی نداشته باشی،پولی نداشته باشی؛ ولی همین که فرمانروای جسم خود هستی، خوب است. من به دلیل اینکه، ندانسته در یک مسیری بودم و به جسم خودم تخریب وارد کرده بودم به این فکر افتادم که خودم و جسمم را بازسازی کنم. آن هم به روش DST این‌ها خیلی به من کمک کرد. باعث شد من به آن امید واری برسم. در وادی دوم مطلبی را خواندم(هیچ چیزی در طبیعت وجود ندارد که بیهوده پا به هستی گذاشته باشد). همانطور که خودتان مثال کرم را زدید‌‌؛ حتماً یک فلسفه وجودی دارد که از درک من خارج است. شاید نتوانم آن را درک کنم، پس دلیل بر این نیست که بگوییم بیهوده آفریده شده است. زمانی که من همسفر پا به هستی گذاشتم، توسط نیروهای مافوق سر راهم یک دوراهی بود یک راه روشنایی و دیگری راه تاریکی. من تا زمانی که تاریکی را تجربه نکنم نمی توانم درکی از آن روشنایی داشته باشم. یک نکته مهم که از این وادی دوم  یاد گرفتم این بود که در جهان هستی هیچ چیزی بدون پشتوانه نیست و یقین دارم نیروهای عظیم به نام قدرت مطلق و نیروی برتر به یاری من می آیند؛ ولی تا زمانی که من در صراط مستقیم باشیم، تا زمانی که در مسیر ارزش‌ها باشیم و این بارها و بارها برای من اتفاق افتاده است تا زمانی که من وارد کنگره شدم مشکلات من اینقدر قشنگ یکی پس از دیگری برای من حل شد و این‌ها را مدیون کنگره ۶۰ هستم.

سلام دوستان مرضیه هستم یک همسفر

با سلام و عرض ادب خدمت سه جایگاه و دوستان در جلسه، من امروز خوشحالم که همسفر لیلا استاد ما هستند خدا را شاکر و سپاسگزارم که در این مکان مقدس هستم، می‌توانم از دوستان آموزش بگیرم. دستور جلسه این هفته «وادی دوم(هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد هیچ یک از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم) و تاثیر آن روی من»، اگر بخواهیم توضیح کامل در مورد وادی دوم بدهیم، زمان زیادی می‌خواهد من فقط برداشت خودم را می‌گویم با کمی تفکر و خرد می‌توان فهمید هیچ کدام از آفریده‌های خداوند بدون دلیل و هدف پا به عرصه جهان نگذاشته است؛ چون ما آگاهی کامل در هدف و خلقت آنها را نداریم. نمی‌توانیم بگوییم خلقت آنها بی‌هدف است. زندگی انسان‌ها همراه سختی و هدف می‌باشد. که هدف یا خلقت انسان‌ها همان تکامل اوست. من و همسرم وقتی که در کنگره قرار گرفتیم، خیلی ناامید بودم، امیدی نداشتم نمی‌دانستم مسافرم کجا می‌رود؟ چه جاهایی که برای ترک رفت؛ ولی نشد همیشه در طرف تاریکی‌ها بودیم تا فهمیدیم کنگره۶۰ است و این بستر برای ما فراهم شد و آمدیم، از طرف تاریکی‌ها به طرف روشنایی‌ها حرکت کردیم و خداوند کمک کرد وسفر می‌کند. من خودم هم از زمانی که وارد کنگره شدم بسیار امیدوار شدم. همیشه می‌گفتم غیر ممکن است مسافرم ترک کند و نمی‌تواند ترک کند؛ اما از زمانی که به کنگره آمدم متوجه شدم که من در ناامیدی کامل بودم اما الان امیدوار شدم می‌دانم که می‌تواند درمان شود.

سلام دوستان لیلاهستم یک همسفر

من با الهام گرفتن از وادی دوم حرکت کردم و به خودباوری برسیم. ما باید در کنگره۶۰ آموزش بگیریم و قدردان نعمت‌هایی که خداوند به ما داده باشیم؛ حتی قدردان صحبت هایی که ما را از راه کج و ضدارزشی به راه راست هدایت می کند. در کنگره بعد از فهمیدن و به کار بستن وادی اول که تفکر است به وادی دوم رسیدیم که به ما می‌گوید: «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به این حیات نمی گذارد، هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم» اگر به تمام هستی نگاه کنیم امکان ندارد چیزی پیدا کنیم که بیهوده خلق شده باشد. وقتی انسان پا به هستی گذاشت خداوند او را سر یک دوراهی قرارداد. یکی راه تاریکی و دیگری روشنایی است. ما باید برای پی بردن به روشنایی‌ها اول تاریکی‌هارا تجربه کنیم، اما زمانی که در تاریکی فرو رفتیم، بایستی از گذرگاه‌های سخت عبور کنیم و خروج از تاریکی ها به این سادگی نیست. وقتی که ما از گذرگاه تاریکی عبور کردیم آن موقع تبدیل به انسان کارآزموده خواهیم شد و به صلح و آرامش خواهیم رسید. ما باید برای حیات خود ارزش قائل شویم. زندگی تا جایی ارزشمند است که آقای مهندس می‌فرمایند:« معجزه حیات، خود حیات است». ما اگر باور داشته باشیم بیهوده خلق نشده‌ایم و در پی زندگی آرام و لذت بخش و ارزشمند هستیم و وقتی در صراط مستقیم قرار گرفتیم ‌‌؛ باید برای بهبودی خودمان تلاش کنیم تا به سلامت برسیم .

تایپ: همسفر پریسا رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون سوم) دبیر سایت
ویراستاری و ارسال: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون سوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی زاگرس