وادی دوم به ما امید را اموخت

هیچ موجودی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد، هیچ کدام ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.
من وقتی که وارد کنگره۶۰ شدم به قول یکی از سفر دومی ها، کسی که وارد کنگره می شود تا وقتی که پیام کنگره را نگیرد شاید چیزی متوجه نشود!!  چند هفته طول کشید تا پیام کنگره را بگیرم بفهمم اینجا بهترین جایی است که من بتوانم پا پیش بگذارم، وادی دوم بیشترین تاثیر راروی من گذاشت. تخریب روانیم خیلی شدید بود روانپزشک نرفتم ولی مطمئنم اگر می رفتم باید بستری می شدم ، افسردگی سطح بالای داشتم شب که می رفتم خانه انگار آب سردی روی سرم ریختند از خودم بدم می آمد. از خودم متنفر بودم من به زور مواد می‌خوابیدم و بلند شدنم دست خدا بود. این بدترین چیزی بود که برایم اتفاق افتاد. رویاهای که داشتم در نوجوانی به جایی رسیده بودم که از تخت خواب نمیتوانستم بلند بشوم.  ظهر بلند می‌شدم تومسیری ‌که می رفتم سر بساطم، طوری خودم را فحش میدادم و حرفهایی به خودم میزدم که هیچکس بهم نزده بود. تو خلوت خودم گریه می‌کردم که چرا من اینقدر ادعا داشتم اینطور شدم؟! احساس بیهودگی حقارت، بی مسئولیتی داشتم ،همه اینها را در خودم میدیدم.

اعماق تاریکی را تجربه کردم، میل به خودکشی نداشتم ولی از خدا میخواستم تیر غیبی، ماشینی به من بخوره، کسی که نتونه شوهر خوبی باشه! پدر خوبی، بچه خوبی باشه. من هیچکدام نبودم انگار مورد  غضب خدا بودم، اینقدر با خدا درگیر بودم با هیچ کسی درگیر نبودم روزی که من با این وادی آشنا شدم با این وادی گریه کردم، راه را اشتباه رفته رفتم وادی دوم به ما امید را آموخت و یاد داد که ما بیهوده نیستیم. اگر بیهوده بودیم این زمین و هفت آسمان و کهکشان ها بیهوده برای عمر کوتاه من درست نشده است، صد در صد اتفاقاتی پشت این خلقت من هست، ازیک کِرم که کمتر نیستم!! با کمک کنگره ۶۰ و دوستان برگشتم و در این راه آموزش میگیرم انشاالله من هم روزی تاثیر گذار باشم در این هستی، به عنوان اشرف مخلوقات که روی اسمم گذاشته شده  بتوانم کمکی کرده باشم، هر کسی توی زندگی باید یک سوال مهم از خودش بپرسه هدف من چیست؟ این مهمترین سوال زندگی است ما اثر انگشت خدا روی زمین هستیم ما ارزش داریم، آمدیم این دنیا که یک اثرخوبی از خودمان به جا بگذاریم.

تحریر: مسافر داوود (راهنمای محترم تازه واردین)

تنظیم و ارسال: مسافر سعید (مرزبان خبری)