مشکلات؛ لازمه تکامل انسان

سلام دوستان مرضیه هستم همسفر

هیچ مخلوقی جهت بیهودگی پا به جهان نگذاشته است؛ حتی خود ما هم باارزش هستیم و باید اول فکر کنیم، با تفکر ما نیروی القا، احیا و تحرک هم به کمک ما می‌آیند تا ما به آرامش برسیم. هرچه فکر کنیم همان می‌شود. اگر فکر کنیم انسان افسرده‌ای هستیم، افسرده می‌شویم. تقصیر از خود ما است و نیرویی بزرگ به نام قدرت مطلق هست که می‌تواند یاری‌رسان ما باشد. اگر ما زندگی خوبی نداریم دلیلش این است که خودمان به‌وجودآورنده این مشکلات بوده‌ایم و باید با تفکر درست بهترین مسیر را انتخاب کنیم.

سلام دوستان زینب هستم همسفر

هر موجودی، نه فقط انسان بلکه همه موجودات بنا به حکمتی پا به هستی نهاده‌اند. بارها سؤالات زیادی در ذهن ما ایجاد می‌شود که چرا مشکلات فقط برای من است؟ باید دانست که این مشکلات از ما انسان‌هایی با استقامت می‌سازد و آگاهی ما را بالا می‌برند. ما وقتی در مشکلاتمان غرق می‌شویم سعی و کوشش می‌کنیم که خودمان را از آن مشکل رها کنیم و این تلاش و کوشش باید ما را به قدرتی برساند که با هر حرفی یا حرکتی به هم نریزیم.

وادی دوم امید و امیدواری را به ما نوید می‌دهد و اگر به‌درستی تفکر کنیم و افکار و اندیشه مخرب را به درون خود راه ندهیم، هیچ موقع احساس ناامیدی به ما دست نمی‌دهد. آن چیزی که سطح انرژی را پایین می‌آورد و باعث بسته‌شدن حس، لذت نبردن از لحظات شادی، موفقیت و امید می‌شود راکد ماندن است.

زندگی مانند دوچرخه‌سواری است که برای حفظ تعادل همواره باید رکاب بزنی. ناامیدی یکی از محکم‌ترین ابزارهای شیطان است؛ پس هر چه حس ناامیدی بیشتر در وجودمان باشد ابزار بهتری برای شکست خود به شیطان داده‌ایم و امید آخرین چیزی است که در انسان می‌میرد؛ پس باید اول در زندگی هدف و مقصد خود را مشخص کنیم. هدفی که به‌خاطر آن بتوانیم هر لحظه با مسائل زندگی روبرو شویم، با شوق آن روز را شروع کنیم، در ادامه تلاش کرده و شب را به پایان برسانیم. چه کاری کنیم که ارزش زیستن و زندگی‌کردن داشته باشد؟

با عشق‌ورزیدن، درست زندگی‌کردن و در صراط مستقیم قدم‌گذاشتن می‌توانیم انسانی خوب و مفید باشیم؛ پس هستی در درون من است، باید به خودم قدرت حرکت بدهم تا به هدفم برسم و بدانم ما در این هستی تنها و بدون پشتیبان نیستیم و نیروی عظیم و بزرگی به نام قدرت مطلق یا خداوند وجود دارد که می‌تواند یاری‌رسان ما باشد.

سلام دوستان زهره هستم همسفر

ما انسان‌ها اشرف مخلوقات هستیم، خداوند از روح خود در ما دمید و به انسان اختیار تام داد تا بتواند مسیر زندگی‌اش را انتخاب کند و در این مسیر هم به خوشبختی و روشنایی و هم به بدبختی و تاریکی رهنمون شود. خداوند مخلوقاتش از جمادات، حیوانات و انسان‌ها را آفرید برای این‌که هر کدام از این‌ها مسئولیتی در این دنیا بر عهده دارند و هیچ مخلوقی بیهوده آفریده نشده است.

ما از روز ازل خواستیم و به این دنیا آمدیم و رسالتی داریم تا به کمال برسیم و در این مسیر پرپیچ‌وخم از گذرگاه‌های سخت عبور کنیم تا بتوانیم به نور و روشنایی دست پیدا کنیم. موضوع اصلی این وادی که وادی دوم است امیدواری و ناامیدی است. ما می‌توانیم با تفکر در مسیر ارزش‌ها تبدیل به انسانی شویم که با تفکر سالم، زندگی سالم و عشق بدون توقع، حال خوب به خودمان و دیگران می‌دهیم؛ ولی اگر در ناامیدی فروبرویم و تسلیم خواسته‌های نامعقول نفسمان بشویم به نابودی و تباهی می‌رسیم.

برای رسیدن به آرامش باید روی جسم، روان و جهان‌بینیمان کار کنیم، به این باور برسیم که بیهوده خلق نشده‌ایم و دارای کرامت انسانی هستیم. اصولاً انسان تاریکی‌ها را برای رسیدن به روشنایی‌ها، خارج‌شدن از ظلمت و در نهایت رسیدن به صلح و آرامش تجربه می‌کند. حال اگر در مسیر درست قرار بگیریم، قطعاً خداوند در این مسیر به ما کمک خواهد کرد تا بتوانیم زندگی سرشار از عشق، سلامتی و صلح داشته باشیم. به امید آن روز.

سلام دوستان مریم هستم همسفر

در دنیای ما هیچ موجودی تصادفی و بی‌هدف خلق نشده است و همچنین ما انسان‌ها بیهوده قدم به حیات نگذاشته‌ایم؛ در نتیجه ما انسان‌ها ارزشمند هستیم و باید ببینیم کجا گم شده‌ایم. حقیقتاً انسان گم شده است و به دنبال خود واقعی و ارزش واقعی خود می‌گردد. انسان در این مسیر یک جنگ نرمی را با خود دارد و این جنگ نرم سبب حل مشکلاتی که با تفکر غلط برای خودش به وجود آورده می‌شود. تفکر غلط روی ساختار جسم و روان تأثیر مخربی دارد. البته با ورود به حیات و دنیا انسان بر سر یک دوراهی قرار می‌گیرد؛ 1) تاریکی‌ها و ۲)روشنایی ها.

اصولاً انسان تاریکی‌ها را برای پی‌بردن به عظمت روشنایی‌ها تجربه می‌کند و بعد از عبور از تاریکی‌ها و گذرگاه‌های سخت، به انسانی کارآزموده تبدیل می‌شود. انسانی که در تعادل و صلح و آرامش قرار می‌گیرد یک معلم خبره می‌شود. او باید بداند در این حیات بدون پشتیبان نیست. همان نیروی مطلق، نیروی برتر و مافوق، همان قدرت هستی پشتیبان انسان‌هاست؛ اما باید به‌راستی این نیرو را لمس کرد و حس کرد. دوری از ضدارزش‌ها انسان را به قدرت مطلق نزدیک می‌کند. بعضی افراد قدرت مطلق را قبول ندارند و البته که مختار هستند؛ اما اینجا سؤالی پیش می‌آید: آیا فرد کنترل ساده‌ترین مورد که تنفس خودش است را دارد؟

البته که نه و سؤال این‌که ساختار جسم و روان به چه شکلی کنترل می‌شود؟ و این یعنی قدرت بزرگی وجود داشته که ساختمان به این عظمت را به وجود آورده و همیشه پشتیبان ما انسان‌هاست. در آخر ما انسان‌ها موجودات ارزشمندی هستیم و برای ایفای مسئولیت با اختیار خودمان پا به این هستی گذاشته‌ایم.

سلام دوستان رها هستم همسفر

وقتی که تازه وارد کنگره شدم نمی‌دانستم که وادی‌ها چقدر بااهمیت و ارزشمند هستند؛ ولی زمانی که دانه‌دانه وادی‌ها را آموزش دیدم متوجه شدم چقدر تغییر در زندگی‌ام ایجاد شده و این وادی‌ها چه اندازه می‌تواند در مسیر زندگی به من کمک کند. در وادی اول یاد گرفتم که چقدر فکر و اندیشه مسئله مهمی است و متوجه شدم برای شروع هر کاری اولین قدم تفکر است.

در وادی دوم یاد گرفتم من بی‌ارزش نیستم و خداوند هیچ موجودی را بی‌دلیل و بی‌ارزش نیافریده؛ پس من هم با دلیل در این دنیا هستم و اگر هم الان در مشکلات فرورفتم و گاهی ناامید می‌شوم و یا حس‌های منفی به سراغ من می‌آیند به‌خاطر کارهای ضدارزشی است که خود من انجام می‌دهم؛ البته این را هم متوجه شدم که مشکلات لازمه تکامل انسان است و لازم است انسان از اعماق تاریکی‌ها عبور کند تا به انسانی کارآزموده و رها تبدیل شود. اگر ما انسان‌ها بخواهیم فرمانروای لایق و با شهامتی باشیم که بر کشور وجودی خودمان حکمرانی می‌کنیم؛ باید به‌آرامی سازندگی را در قسمت جسم، روان و جهان‌بینی خود شروع کنیم و خوب بدانیم که: «هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.»

سلام دوستان عسل هستم همسفر

هیچ مخلوقی بی‌علت قدم به جهان نمی‌گذارد. هر ذره‌ای در هستی با دلیلی پدیدآمده و وظیفه‌ای بر دوش دارد. زندگی همیشه مهربان نیست؛ گاهی سخت می‌گیرد، گاهی زمین می‌زند؛ اما حتی در لحظاتی که از خودمان ناامید می‌شویم، دلیل بودنمان همچنان پابرجاست. گاهی در پیچ‌وخم روزهای تکراری چنان گرفتار می‌شویم که بودن خود را از یاد می‌بریم. در سایه قضاوت‌ها، شکست‌ها و حسرت‌ها محو می‌شویم و گمان می‌کنیم بی‌اثر، بی‌نام و بی‌نقص هستیم؛ اما حقیقت این است که: «هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.» شاید خودت را میان هزاران چهره عبوری گم‌کرده باشی؛ اما بودنت، روزی لبخندی را بر لب نشاند، دلی را گرم کرد، نگاهی را روشن ساخت و همین برای معنا داشتن کافی‌ست. شاید با یک لبخند ساده حال کسی را بهتر کرده باشی. شاید حضور تو، جایی نجات‌بخش بوده باشد؛ حتی اگر خودت ندانی. آدم‌ها باارزش به دنیا می‌آیند، حتی اگر ارزششان در آینه شکسته زمان گم شود. شاید هرگز ندانی بودنت چه تغییری در جهان ایجاد کرده؛ اما بدان تو قطعه‌ای از پازلی هستی که بدون تو، چیزی در آن کم است. تو بی‌دلیل نیامده‌ای و بی‌دلیل هم نیستی.

سلام دوستان ندا هستم همسفر

هیچ مخلوقی بیهوده به این جهان پا نگذاشته است، فقط باید بیشتر تفکر کنیم، حرکت کنیم و در مسیر درست و بر پایه ارزش‌ها قدم برداریم؛ وگرنه دچار تخریب خواهیم شد. هیچ‌چیز را در دنیا و کائنات بیهوده نمی‌توان یافت؛ فقط باید به فلسفه وجودی آن پی ببریم. باید سختی‌های مسیر را تحمل کنیم و از آن‌ها عبور کنیم تا به آسودگی برسیم. در مسیر، تجربه کسب می‌کنیم و کارآزموده می‌شویم. باید به قدرت خداوند ایمان داشته باشیم و از او طلب یاری کنیم. اگر در مسیر درست گام برداریم، این نیرو به یاری ما خواهد آمد و در پایان، هیچ‌کدام از ما «به هیچ» نیستیم؛ حتی اگر گمان کنیم که هیچ هستیم.

رابط خبری: همسفر عسل رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دهم)
ارسال: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی لویی پاستور