پایان شب سیه، سپید است

در وادی اول یاد گرفتیم که با تفکر ساختارها آغاز می‌شود؛ بدون تفکر آنچه هست رو به زوال می‌رود. یاد گرفتیم که باید تفکر کنیم و قبل از انجام هر کاری به نتیجه آن کار فکر کنیم و مبدأ و مقصد را در نظر بگیریم.
من همسفر وقتی به کنگره آمدم چیزی از ضد‌ارزش‌ها نمی‌دانستم؛ وقتی به تخریب‌های خودم فکر می‌کردم، تازه متوجه می‌شدم که چقدر به خودم و جسمم آسیب زده‌ام، چه موقعیت‌ها و فرصت‌هایی را از دست داده‌ام و چه راه طولانی و سختی را باید برای درمان و جبران تخریب‌ها طی کنم و باز با کوله‌باری از ناامیدی، ضعف و پوچی روبرو می‌شدم.

وادی دوم برای از بین بردن تفکرات مخرب، ویرانگر، احساس پوچی، بیهودگی و ناامیدی مطرح می‌شود. من در کنگره آموختم که ناامیدی یکی از مخرب‌ترین حس‌هایی است که ممکن است به سراغ هر انسانی بیاید. یکی از نتایج حرکت در مسیر ضد‌ارزش‌ها، احساس گناهکار بودن و پوچی است؛ باید دانست که این وضعیت و این احساس قابل تغییر است، به‌شرط این‌که خود ما بخواهیم.
اگر با دقت به موجودات نگاه کنیم، می‌بینیم که تمام آن‌ها برای انسان خلق شده‌اند. آیا هیچ انسان عاقلی می‌تواند بگوید همه چیز برای انسان خلق شده است؛ اما انسان برای چه چیزی خلق شده است؟ وقتی خداوند از خلق کردن کوچک‌ترین موجودات، هدف داشته چگونه من انسان را بیهوده آفریده است؟!

هر مخلوقی که پا به این هستی گذاشته بیهوده نیست؛ همه دارای نقش و عملکرد خاص خود هستند. گاهی ما فکر می‌کنیم که به هیچ دردی نمی‌خوریم یا حتی می‌گوییم چرا به این دنیا آمده‌ایم؟ نا‌امیدی یک نیروی منفی است که فقط سد راه ما، مانع فکر کردن و حرکت در مسیر مثبت می‌شود.
این وادی به ما می‌گوید، باید توانایی وجود خود را پیدا کنیم، به آن بها بدهیم و با تلاش، تمام مشکلات را از سر راه خود برداریم تا تغییر در ما ایجاد شود.

وقتی خداوند انسان را آفرید فرمود: «فتبارک الله احسن الخالقین» پس انسان موجود با‌ارزشی است، این موجود با‌ارزش اگر در مسیر تاریکی‌ها قدم بردارد، مقصر خودش است. انسان اگر دچار پوچی و بیهودگی گردد به نابودی می‌رسد؛ اگر از ناامیدی، ترس و جهالت دوری کنیم از پوچی خارج می‌شویم.
ما باید در این سیستم هستی آموزش بگیریم، قدردان نعمت‌هایی که خداوند به ما داده است باشیم و نباید وجود خودمان را دست کم بگیریم. اگر در پایین‌ترین نقطه سیاهی هم باشیم می‌توانیم حرکت کنیم و به طرف روشنایی‌ها برویم. زندگی فراز‌و‌نشیب زیادی دارد؛ ولی پایان شب سیه، سپید است.

رضایت خالق از مخلوق بالاترین و بهترین درجه برای یک انسان است و ما باید بدانیم در این سیستم بزرگ هستی چه نقشی بر عهده داریم. انسان هیچ‌گاه به تنهایی قادر نیست که تمامی مشکلات خود را حل کند و با آموزش و مشورت کردن، می‌تواند مشکلات را یکی‌یکی پشت‌سر بگذارد.

نویسنده: همسفر زینب رهجو راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
ویرایش: همسفر فرشته رهجو راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
عکاس: همسفر ثنا رهجو راهنما همسفر سمیه (لژیون هفتم)
ویراستاری و ارسال: همسفر زهرا رهجو راهنما همسفر سمیه (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی دنا