ششمین جلسه از دوره دهم لژیون ویلیام وایت پارک ائلگلی تبریز، با استادی مسافر سعید، نگهبانی مسافر مهدی و دبیری مسافر اصغر با دستور جلسه «ظرفیت،مسئولیت،قبله گم کردن» جمعه ۵ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ ساعت ۸ برگزار شد.
.jpg)
سخنان استاد:
امروز میخواهم دربارهی دستور جلسه، درد دل کنیم و مسائل شعبه را با هم در میان بگذاریم تا بتوانیم شعبهای پویا، پرانرژی و سرزنده داشته باشیم. وقتی به وضعیت کنونی شعبهی تبریز نگاه میکنم، میبینم که شرایط موجود، شایستهی این جایگاه نیست. اگر این روند ادامه پیدا کند، شعبه ما بیرمق و کمانرژی باقی خواهد ماند، و مسئولیت این وضعیت بر دوش من و تمامی اعضای این جمع است. مگر شعبهی تبریز چیزی جز ما اعضایش است؟ مگر غیر از این است که همهی ما در قبال یکدیگر مسئولیت داریم؟ اگر من در این فضای ارزشمند، رفتاری نادرست انجام دهم، آیا به یک تازهوارد ظلم نکردهام؟ آیا به خانوادهای که با هزار امید عزیزشان را به کنگره فرستادهاند تا به درمان برسد، بیاحترامی نکردهام؟ همهی ما میدانیم که دنیا قانون مکافات دارد، چه به آن باور داشته باشیم، چه نداشته باشیم. اکنون که خداوند درِ بزرگی از رحمت و خیر را به روی ما گشوده، باید از این فرصت الهی به بهترین شکل استفاده کنیم. **عزیزان، ظرفیت کنگرهای بودنمان را نشان دهیم.**
مسئولیتپذیر باشیم، نهتنها نسبت به خودمان، بلکه نسبت به اطرافیانمان. اگر قادر به کمک نیستیم، حداقل خیانت نکنیم. تکتک ما باید با مسئولیتپذیری، سفر درست و پرقدرت، شعبهی تبریز را به سطحی شایستهی نام و اعتبار این شهر برسانیم. باید به گونهای حرکت کنیم که در محضر مهندس دژاکام و دیدهبانان محترم، سربلند باشیم. حس و حالمان را تقویت کنیم، نگاه خود را از فردی بودن خارج کنیم و در کنار یکدیگر، همدلانه قدم برداریم تا شعبهای درخور شأن تبریز داشته باشیم. ما با اختیار خود وارد سفر در کنگره شدهایم؛ هیچکس در این مسیر مجبور به انجام کاری نیست. اما اگر با حس و انرژی منفی، نافرمانی کنیم و حرمتها را رعایت نکنیم، شوق و انگیزهی خدمتگزاران برای ادامهی راه کاهش مییابد. باید به فکر مصرفکنندگان و همدردان خود باشیم، کسانی که با امید به درمان قرار است در آینده وارد این مسیر شوند. باور کنید، دنیا و هستی بر پایهی حساب و کتاب استوار است. اگر با سفر درست و مسئولیتپذیرانه، وارد چرخهی پاداش الهی شویم، آنگاه لذت واقعی درمان و زندگی را خواهیم چشید. حتی در روزهای اوج مصرفم، وقتی کنار پنجره سیگار میکشیدم، همیشه مراقب بودم تا هیچ کودک خردسالی مرا در این حالت نبیند و با خود نگوید: «من هم وقتی بزرگ شدم، مثل او سیگار خواهم کشید.» زیرا خودم خوب به یاد دارم که وقتی عمویام سیگار میکشید، در دل آرزو داشتم که روزی مثل او شوم. ما همه همدرد هستیم، مسیرمان یکی است. اگر قصد کشیدن سیگار دارید، لطفاً خارج از محدودهی پارک این کار را انجام دهید تا فضای مناسب و سالمی برای تازهواردان، همسفران و دیگر اعضای جمع ایجاد شود. **تغییر آسان نیست، درد و رنج دارد.**
همهی ما این را میدانیم. درمان اعتیاد و ترک سیگار مسیر دشواری دارد، اما ما با آگاهی از این سختیها و با انتخابی آزاد، وارد کنگره شدهایم. لطفاً آخرین پاراگراف صفحهی پایانی "راهنمای راهنما" را بخوانید، جایی که مهندس دژاکام میفرمایند: *"کسانی که میخواهند برای رهایی مصرفکنندگان مواد مخدر اقدام کنند، یا خود از اعتیاد رها شوند، لازم است صبر ایوب، مهر و تفکر و گذشت محمد (ص)، عدالت علی (ع)، و شجاعت حسین (ع) را همواره مد نظر قرار دهند."*
این شخصیتهای بزرگ، نمادهای والای انسانی هستند. اعتقاد شما هرچه باشد، میدانید که انتخاب در دستان خودتان است: زندگی در ظلمت و تاریکی، یا تجربهی زندگیای آرام، شریف و زیبا. خانوادههای ما آن سوی پارک، با امید و آرزو آمدهاند تا مسافرانشان به درمان برسند. باید همیشه این مسئولیت را در نظر داشته باشیم. تخریبهایی که در گذشته، خواسته یا ناخواسته، به خانواده و اطرافیانمان وارد کردهایم، نیاز به جبران دارد. **همهی این نکات مستقیماً به ظرفیت، مسئولیتپذیری و داشتن مسیر درست مرتبط است.**
.jpg)
باید قدر و ارزش کارت عضویت کنگره ۶۰ را بدانیم و به این آگاهی برسیم که کنگره، راه و روشی را ابداع کرده که همانند آب خوردن، اعتیاد به سیگار و مواد مخدر را درمان میکند، در حالی که جهان—از آمریکا گرفته تا اروپا—همچنان در درمان سادهی سیگار عاجز مانده است، چه رسد به درمان انواع مواد مخدر. **اگر برای درمان خواسته و حرکت داشته باشید، قطعاً به درمان و رهایی خواهید رسید.**
انشاءالله با تغییر نگرش و رفتارمان، دست در دست یکدیگر، شعبهای پرانرژی، سرحال و شایستهی تبریز بسازیم تا انسانهای بسیاری را به درمان برسانیم.
تایپ متن: مسافر ابوذر
خدمتگزار سایت: مسافر هادی
- تعداد بازدید از این مطلب :
124