مسئولیت بدون ظرفیت باعث سقوط می‌شود

هفتمین جلسه از دوره‌ی دهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ نمایندگی اردستان با استادی مسافر ابوذر و نگهبانی مسافر مصطفی و دبیری مسافر ابولفضل با دستور جلسه "ظرفیت و مسئولیت (قبله گم کردن)" سه‌شنبه ۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در ابتدا از راهنمایان خوبم، حسین‌آقا ایوبی و آقا پژمان، که باعث شدند من در این کنگره باشم و زیر این سقف حضور داشته باشم، صمیمانه تشکر می‌کنم. همچنین از نگهبان جلسه نیز سپاسگزارم که اجازه دادند در این جایگاه صحبت کنم.

راستش هنوز که چهار سال از حضورم در کنگره می‌گذرد و سه سال است که وارد سفر دوم شده‌ام، باز هم زمانی که در این جایگاه می‌نشینم، استرس دارم. چند روز پیش یکی از راهنماها می‌گفتند: "ما هم وقتی می‌نشینیم، استرس داریم." در یکی از سی‌دی‌ها هم شنیدم که استاد جلسه قرار نیست کار خارق‌العاده‌ای انجام دهد یا سی‌دی‌ها را بشکافد و دانشی عظیم انتقال دهد؛ همین که جلسه را در مسیر دستور جلسه هدایت کند و مشارکت را به جریان بیندازد، کافی‌ است. همین نگاه، استرس من را هم کمتر کرد و باعث شد امروز بتوانم در خدمت شما باشم.

در مورد دستور جلسه، اگر بخواهم صحبت کنم، موضوع "ظرفیت، مسئولیت، قبله گم کردن" مطرح است. اگر بخواهم نگاهی گذرا به معنای این واژه‌ها بیندازم، "ظرفیت" از واژه "ظرف" می‌آید، به معنای اندازه، ضرب یا مقدار. هر انسانی یک ظرف وجودی دارد؛ هم در صور آشکار، یعنی قدرت جسمی و بدنی، و هم در صور پنهان که نمود بیشتری دارد. معمولاً در قالب شوخی می‌گوییم: طرف جنبه دارد یا ندارد؛ اما در واقع مسئله بسیار مهمی‌ است. اینکه فردی قدرت پذیرش داشته باشد؛ یعنی ظرف وجودی‌اش به اندازه‌ای باشد که بتواند مسائل اطرافش را بپذیرد و با محیط خود سازگار شود.

در مورد مسئولیت هم باید بگویم: فردی که ظرف وجودی‌اش بزرگ باشد، مسئولیت‌پذیرتر است؛ یعنی اگر کاری به او واگذار شود، از عهده‌اش برمی‌آید؛ ولی یک فردِ مصرف‌کننده یا معتاد، ظرفش کوچک است و نمی‌تواند مسئولیتی را بر عهده بگیرد.

زمانی که فردی وارد کنگره می‌شود تا سه جلسه مهمان محسوب می‌شود. دلیلش این است که ظرف وجودی‌اش هنوز کامل نیست، پر از آلودگی‌ است، کوچک است و با محیط کنگره آشنایی ندارد، قوانین را نمی‌داند؛ اما جناب مهندس با دقت و نظم، مسیر را پله‌پله طراحی کرده‌اند. بعد از سه جلسه، تازه‌وارد می‌تواند صحبت کند و بعد از یکی دو ماه می‌تواند نوشتار بگیرد و بخواند. به‌تدریج، با گذر زمان، ظرفش بزرگ‌تر می‌شود و این اتفاق مهم می‌افتد.

تایپ: مسافر ابولفضل لژیون دوم 

عکاس: مسافر محسن لژیون دوم 

ویراستاری: مسافر مصطفی لژیون پنجم 

تنظیم و ارسال: مسافر مجتبی لژیون پنجم