عزیزان، امروز، روزگاری شده که وقتی کسی فوت می کند، خانواده فرد آنچنان گرفتار پرداخت هزینه های سنگین کفن و دفن و مراسم شب اول و سوم و هفتم قبر و بر پایی مجالس ختم و بردن دوستان و آشنایان بر سر قبر و دادن شام و ناهار و صبحانه به اهل محل می شوند که گریه کردن و عزاداری برای خدابیامرز را فراموش می کنند و به حال زار و نذار خودشان گریه می کنند و مرثیه می خوانند که چگونه جوابگوی این هزینه ها باشند.
اکنون این مسئله مرا بیاد رها شدن بعضی از سفر اولی ها و یا سالگرد تولد آنها در بعضی از شعب می اندازد که بر خلاف قوانین، مجبور به دادن شیرینی به تمام اعضای کنگره و همچنین دادن شام یا ناهار به لژیون می شوند. آیا فکر نمی‌کنید که این حرکت ناپسند چگونه باعث رنجش فرد رها شده می گردد که بجای شادی روز رهایی، بایستی غصه هزینه ها را بخورد؟
می گویند خودشان دوست دارند، آیا فکر نمی کنید کسانی‌که دارند و از عهده هزینه ها بر می آیند این کار را انجام می دهند، ولی کسانی‌که نمی توانند از عهده هزینه ها برآیند خجالت می کشند؟
بنابراین، از کسانی‌که ندانسته تاکنون این عمل را انجام داده اند خواهش می کنم از این پس، این بساط را جمع کنند؛ چون در صورت مشاهده، راهنمای مربوطه و مرزبانان و ایجنت در مقابل من مسئول شناخته خواهند شد.
با احترام
نگهبان کنگره 60
95/8/29
- تعداد بازدید از این مطلب :
19563