«جهان بینی» علمی است برای خروج از تاریکی ها

در ابتدا از استاد جهانبینی آقای امین دژاکام که مطالب خوب و آموزنده ای را در اختیار ما همسفران و مسافرین قرار داده اند و ما می توانیم نهایت استفاده را از آن ببریم تشکر کنم.

در رابطه با دستور جلسه من در ابتدا که وارد کنگره شدم به ما گفته شد که مثلث درمان جسم روان و جهانبینی است و من راجع به جسم و روان آگاهی داشتم اما در مورد جهانبینی اطلاعاتی نداشتم .فکر می کردم جهانبینی یعنی شناختن جهان وکشورهای پیرامون اما در طول سفر متوجه شدم که جهانبینی شناخت جهان درون را شامل می شود.

شناخت جهان درون خود و جسم خود و جهان بیرون خود را زمانی می توانم بشناسم که اول جسم خود را شناخته باشم و بعد نیروهای درون را.

نیروهایی که من را می توانند به سمت خوشبختی سوق دهند یا بدبختی و می توانم بشناسم که این نیروها چه کارهایی را می توانند انجام دهند وچه کارهایی را نمی توانند انجام دهند .

جهانبینی برای همسفران این گونه است که زمانی که وارد کنگره می شوند از راهنمایشان یاد می گیرند که منزل باید جایی باشد که مسافر در آنجا نهایت آرامش و آسایش را داشته باشد و ما این جهان بینی را با گوش دادن به صحبت های راهنما و خواندن جزوات وگوش دادن به سی دی ها آموزش می بینیم.

آنچه که ما نسبت به کل هستی جهان درون و جهان بیرون برداشت وادراک ،دریافت و احساس می کنیم جهانبینی نام دارد.

ما هم جهانبینی درون داریم و هم جهانبینی برون.که جهانبینی درون هر آنچه که نسبت به درون احساس و ادراک می کنیم به ان جهان بینی درون گفته می شود.وآنچه که ما نسبت به بیرون دریافت و برداشت وادراک می کنیم جهان بینی بیرون می گوییم.

در جهان بینی درون ما صور آشکار و صور پنهان داریم.صور اشکار چیزی است که همه ما به عینه می توانیم ببینیم اما صور پنهان چیزی است که ما با چشم جسم نمی توانیم ببینیم .واگر ما ندانیم از نیروهایی که داریم چگونه استفاده کنیم هرچه انرژی که داریم از ما خواهد گرفت.

من برای جسم با تغذیه می توانم انرژی ذخیره کنم .که اگر من به جسم خود انرژی و تغذیه  نرسانم باید از انرژی که خداوند از روزی که پا به هستی گذاشتم به من داده است استفاده کنم وما باید از این انرژی فقط در شرایط خاص استفاده کنیم.اگر ما نتوانیم خودمان به خودمان انرژی دهیم واز انرژی که خداوند به ما داده استفاده کنیم عمرمان کم می شود وانرژی را از دست می دهیم.

یک ضرب المثلی است که می گوید کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من.که من فکر می کنم این خودِ جهانبینی است جهانبینی یعنی کار خودم را خودم انجام دهم. اگر زمانی کسی از من انتقادی کرد و یا از من ناراحت شد من باید فکر کنم که چه کاری انجام دادم که اون شخص را ناراحت کردم و از گفته او آموزش بگیرم واگر من درمقابل سخن شخص مقابل سکوت کنم هم اون شخص با سکوت من آموزش می گیرد هم من از صحبت او ومن می توانم هم معلم خودم باشم هم معلم او.

من می توانم برای خود بهترین و یا بدترین معلم باشم.با سکوتم می توانم به کودک درونم بهترین آموزش را بدهم واگر برخورد نامناسب داشته باشم کودک درونم نیز به رشد و تکامل نخواهد رسید.

نگارش : همسفرعاطفه