وادی پنجم و تاثیر آن روی من

وادی پنجم به موضوعی اشاره می‌کند که دارای اهمیت بسیار زیادی است و آن موضوع چیزی نیست جز تبدیل حرف به عمل. جناب آقای مهندس دژاکام بارها در این مورد صحبت کرده‌اند و از اهمیت بسیار زیاد آن گفته‌اند به قول خود ایشان شاید که طولانی‌ترین فاصله در دنیای ما فاصله حرف تا عمل ما است.

برای اثبات این مدعا فقط کافی است که هر یک از ما نگاهی صادقانه به گذشته خود به‌خصوص به دوران مصرف خود بیندازیم. نگاهی به حرف‌ها، پیمان‌ها، قول‌ها و عهدهای گذشته و به نتایج آن‌ها به ناباوری‌هایی که در اثر عملی نشدن این قول‌ها در وجود دیگران و حتی خودمان به وجود آوردیم. البته این موضوع کاملاً واضح است که تعداد عهدشکنی‌های ما به یک اندازه نبوده است و به لحاظ تعداد و اندازه تفاوت‌هایی وجود دارد. ولی اگر صادقانه‌تر نگاه کنیم و برای دقایقی هم که شده است دست از کمیت‌ها برداریم، خواهیم دید که همه ما برای تبدیل حرف‌هایمان به عمل دچار مشکلات عدیده‌ای بوده‌ایم.

این کاملاً درست است که این مشکل فقط شامل حال ما اعضای کنگره نمی‌شود و به‌نوعی همه انسان‌ها با این مشکل تا حدودی دست‌به‌گریبان‌اند ولی ما اعضای کنگره با پا گذاشتن به این سرزمین روحانی در حقیقت پذیرفته‌ایم که محکوم‌به تغییر هستیم و باید قدم‌های آهسته ولی پیوسته‌ای را در راستای نیات کنگره، جناب آقای مهندس دژاکام و همین‌طور خدمت‌گزاران آن برداریم و از سمت تاریکی‌ها به سمت نور حرکت کنیم. مثل دیگر موارد این بار هم کنگره راه را برای ما روشن و البته هموار کرده است و با اشاره و رهنمودهای خود کمک شایانی را به ما می‌کند تا بتوانیم این راه سخت و البته طولانی را که همان فاصله حرف تا عمل است را بپیماییم. درواقع وادی پنجم شاه‌کلیدهایی را در اختیار ما قرار می‌دهد تا بتوانیم از پس این گره‌های تودرتو و پیچیده برآییم.

1- ما تا زمانی که به اصلاح خویش نپرداخته باشیم اصلاح امور زندگی و افراد دیگر زندگی‌مان امری تقریباً غیرممکن است. ما باید خویش را اصلاح کنیم تا شاهد اصلاحات در خانواده و اطرافیانمان باشیم.

2- برای اصلاح خود ما به سه اصل نیازمندیم. پندار سالم، گفتار سالم و کردار سالم. چون زمانی که اندیشه و تفکرات ما سالم باشد به‌صورت خودکار گفتار ما نیز سالم خواهد شد و زمانی که گفتار ما سالم باشد ناخودآگاه به‌طرف کردار سالم رهنمون خواهیم شد.

3- ما نیاز به زمان‌داریم. به‌قول‌معروف راه‌های طولانی با قدم‌های کوچک و البته پیوسته طی می‌شوند، پس‌نیازی به عجله نیست.

4- پرهیز از کارهای ضد ارزشی و اصلاح جهان‌بینی خود ما باید یاد بگیریم که اول بیندیشیم و به عمل کنیم. دیگر بسیاری از کارهایی که تا به امروز برای ما معمول و یا قابل‌قبول بوده‌اند نباید تکرار شوند و این خود یک‌قدم بزرگ است؛ زیرا که بهترین و عمیق‌ترین عذرخواهی از خودمان، اطرافیان و جامعه عدم تکرار کارهای ضد ارزشی است.

5- خودداری از کارهایی که حتی نسبت به خوب بودن آن‌ها شک داریم.

6_ قناعت یعنی استفاده حداکثری از حداقل‌ها.

7_ صبر حلقه مفقوده بسیاری از ما در دوران پیش از آشنایی با کنگره است؛ که به خاطر نداشتن آن و یا حتی کم داشتن آن صدمات بسیاری را به خود و اطرافیان زده‌ایم.

8_ وکیل قرار دادن خداوند در تمام امور، خداوندی که عزت و ذلت هر موجودی در دستان باکفایت او است.

9_ رضا یعنی راضی به هرچه که او برای ما می‌خواهد باشیم؛ یعنی ایمان به دانش و بینش و خیراندیشی خالق یعنی فهمیدن این موضوع که هر چه پیش آید خوش آید؛ زیرا که ما دیگر دست از قضاوت کشیده‌ایم و دنیا را از دریچه رحمت و مغفرت او می‌بینیم و می‌دانیم در سخت‌ترین طوفان‌ها ما در کشتی امن الهی هستیم. خیرخواه مطلق هر چه که برای ما بخواهد جز نیکی و عاقبت بخیری نیست.

10_تسلیم بزرگ‌ترین مرحله بندگی، زمانی که از سر راه قدرت مطلق کنار می‌رویم و اداره امور را به او می‌سپاریم. ما تلاشمان را تحت هر شرایطی می‌کنیم ولی نتیجه را به او می‌سپاریم. دیگر دست از جنگ و تقلای بو مورد برمی‌داریم و خوشا آنان که در این وادی‌اند؛ زیرا که دیگر هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌تواند حال‌وروز آنان را بد کند؛ زیرا که اداره امور خود را به دستان باکفایت قادر مطلق سپرده‌اند.

به امید روزی که بتوانیم با بهره‌گیری از این تعالیم نجات‌بخش، بزرگ‌ترین فاصله که همان فاصله حرف تا عمل است را بپیماییم.

نویسنده: مسافر رضا (لژیون هجدهم)
تنظیم: مسافر شهاب (لژیون یکم)