وادی دوم و تأثیر آن روی من

در کنگره ۶۰ چهارده وادی برای ما در نظر گرفته‌شده است. این‌ها چهارده پله یا راه برای خروج ما از تاریکی‌ها هستند.

در وادی دوم می‌گوید: هیچ موجودی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد، هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.

این وادی‌ها برای انسان‌هایی طراحی‌شده است که در عمق تاریکی هستند و برای خروج از این تاریکی کلید می‌خواهند. انسانی که در تاریکی قرار دارد، دارای جهالت است. اضلاع مثلث جهالت هم ترس، منیت و ناامیدی است.

وادی دوم کلیدی به ما می‌دهد که بتوانیم از زندان ناامیدی خارج شویم. انسان بیهوده پا به حیات نگذاشته است و قطعاً هر انسانی فرمانی دارد. به نظر من این مسئله بزرگ‌ترین و نخستین کلید وادی دوم برای خروج از تاریکیِ ناامیدی است.

من باید بدانم تمام استعدادها و توانایی‌هایی که در خلقت است، برای من در نظر گرفته‌شده است. پس انسانی که در ناامیدی است، می‌تواند از دروازه ناتوانی خارج شود و به دروازه توانایی برسد.

در ابتدای وادی دوم می‌گوید: «خوشحالیم که به جنگ نرم خود ادامه می‌دهید تا به یک صورت خوبی از آزمایش دربیاید.» برای خروج از تاریکی همیشه باید به این جنگ ادامه داد.

در انتهای پیام می‌گوید: «همه‌چیز در درون و برون ماست که مانند قله‌های بلند آتش‌فشان است، اگر به آن‌ها توان حرکت بدهیم حتماً میدانید چه می‌شود.» اگر به عصر یخبندان در کره زمین نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که عصر یخبندان آمد و زمین را در تاریکی فروبرد. چیزی که باعث اتمام عصر یخبندان شد آتش‌فشان‌ها بودند.

وادی دوم به ما یاد می‌دهد کسی که در ناامیدی است، مثل زمین در عصر یخبندان است که همه‌چیز آن یخ‌زده بود؛ یعنی تمام حس‌های او بسته است و با فوران کردن آتش‌فشان‌ها و آب شدن یخ‌ها، عصر یخبندان تمام شد. پس همان یخ‌هایی که آب شدند تبدیل به خوراک برای زمین شدند و زمین بعد از عصر یخبندان، سرسبز و آباد شد. چه چیز باعث به وجود آمدن این نعمات شد؟ همان یخ‌هایی که یک روز باعث تخریب بودند، باعث سازندگی شدند.

اگر روزی انسان از تاریکی بیرون بیاید، همان تاریکی سلاح او می‌شود. در سی دی شمشیر در سنگ استاد امین اشاره می‌کنند: زمانی که نفس از تاریکی خارج می‌شود یا بند اهریمنی را از خودش قطع می‌کند، همان بند تبدیل به یک شمشیر برای تازیدن در جهان استعداد، توانایی و رسیدن به خواسته‌های معقول او می‌شود.

در خلقت همه‌چیز وجود دارد. توانایی، استعداد، لذت، شادی و ... شاید ما امروز از آن‌ها بهره‌مند نیستیم ولی باید این جهان‌بینی را داشته باشیم که اگر حرکت‌های درست انجام دهیم، یک روزی از آن‌ها بهره‌مند خواهیم شد.

ناامیدی یکی از بزرگ‌ترین گناهان است. انسانِ ناامید به خودش می‌گوید: من ناتوان هستم. این مسئله بزرگ‌ترین تخریب ناامیدی است. ناامیدی مثل زندان است، جابجایی انرژی صورت نمی‌گیرد، لذتی وجود ندارد، پس همه‌چیز در سکون است. من باید بدانم که استعدادها، توانایی‌ها و لحظات خوب هم برای من اتفاق می‌افتد، مشروط به اینکه به تلاش خود ادامه دهم و وادی‌ها را یکی پس از دیگری اجرایی کنم.