|
سیه چالــی بُــدَم رنجور و گریــان
|
|
ز درد و رنـجِ خود همــواره نالان
|
|
گَـهـــی نالیـــدم از زخـــم زبانـــی
|
|
گَهی آزرده شد از مــن جهـانـی
|
|
چـــو سربـــازی بدون تیر و پیــکان
|
|
میان اهرِمـــن بـــودم پـریشـان
|
|
همه شیطانیان شمشیر در دست
|
|
برای کشتنـم بودند سـرمــست
|
|
نه سَنــگر، نه سِپَر، نه جرعه آبی
|
|
فتاده بودمی چون تشنه کـامی
|
|
نبودم هیـچ امّیـــدی به هـر ســـو
|
|
سیـاهی بــود و اهریمن فــرارو
|
|
چو دیـــدم برق خنجـــر از مـیـانــه
|
|
خزیــدم گوشه ای با آه و نـالــه
|
|
سَـــرَم را روی دیـــواری نــهـــادم
|
|
از اعمـــاق وجـــودم نالــه دادم
|
|
خدایا بی کس ام فریادرس بــاش
|
|
چو اهریمن زَنَد، تو دادرس باش
|
|
اگر من بنـده ای هستم گنـــهکـار
|
|
مرا از لطف خود نومــید مگــذار
|
|
اگر من ناسپـاســـم، تـو خـــدایـی
|
|
جهـــان را تو پنــاه و پادشــایـی
|
|
تــویــی ربِّ مـــن و یـــار فــداکــار
|
|
منم آن بنده، سرتــا پا خطــاکـار
|
مرا بنمای ره، کـز خویش سـیــرم
|
|
به بُغض و آه و درد خود اسیـرم
|
|
گَـــرَم بـنـمـــایـی از نـــور الهــــی
|
|
شوم من بنده ات، تو پادشاهی
|
|
گَــــرَم آری بُـــرون از چـــاه ذلــت
|
|
بیفشانم ســـرم در پـــای مــلت
|
|
شنیـــدی، ناله هـــای را شنیـدی
|
|
شکستـه قلـــب لرزانم بدیـــدی
|
|
چـو آمـد خضـــر با آب حـیـــاتـــش
|
|
مرا دادی از آن یک جرعه آب ش
|
|
طریـق معـرفت کـــردی نمــــودار
|
|
تورا چون شکر گویم ربِّ دادار؟!
|
|
از آن پس درب رحمت را گشودی
|
|
برایم هر زمــان نعمت فـــزودی
|
|
گدای مفلـــسی بودم به هـــر در
|
|
کنون هرلحظه ام رزقی مقـــدَّر
|
|
چگونه شکر تو آرم به سامـــان؟!
|
|
چو با تو بسته‌بودم عهد و پیمان
|
|
تو گفتی هر که باشد شاکرِ عبـد
|
|
بّوَد راضــی از او یکتای بــی فرد
|
|
و هر کس هم مرا آموخت حرفی
|
|
تمام عمر گــردم بهر ش عبــدی
|
|
سزاوارست خضر ت را ستــایش
|
|
برای توسـت هر حمد و نیــایش
|