همسفر بودن یعنی درک زمان

هفته همسفر بهانه‌ایست برای دیدن آنچه معمولاً دیده نمی‌شود، صبرهایی که حرف نمی‌زنند و قدرتی که در سکوت رشد می‌کند و فریادی ندارد. همسفر بودن فقط کنار مسافر بودن نیست، همسفر بودن یعنی درک زمان؛ یعنی بدانی که هیچ امری حتی درمان و حتی احیا، با یک چشم بر هم زدن اجرا نمی‌شود. همانطور که گندم با آبیاری و نور کافی در صبر خوشه می‌دهد، انسان در سایه کوشش و تفکر با زمان قد می‌کشد.

همسفر کسی است که می‌آموزد در جای خود بنشیند و به آنچه علاقه دارد مشغول باشد و زمانی که دیگر حرفی از عجله نباشد، معلوم است که درمان، رسیدن به تعادل و حال خوش یک مسیر خواهد بود؛ نه یک معجزه. در سایه همسفر بودن آموختم که کار اصلی، نه درست کردن دیگران، بلکه ساختن خویشتن و درست کردن زاویه نگاه و زندگی خودم است.

به راستی که همسفر بودن شجاعت می‌خواهد چون همسفر بیدار است، آنجا که مسافر سال‌ها خواب بوده است. این همسفر است که همه اضطراب‌ها را دیده و بار ترس‌ها را به دوش کشیده و باز هم ایستاده و دقیقاً بزرگترین قدرت همسفر همین جاست؛ می‌آموزد کفش‌های آهنینش را بپوشد و به جنگ اهریمن تاریک اعتیاد برود و دوشادوش مسافرش برای بازپس گرفتن نیروهای درون خویش و پیوند محبتی که قربانی جهالت شده؛ محکم‌تر از همیشه قدم بردارد.

آری این همسفر است که در یک لحظه در دو جهت حرکت می‌کند؛ یکی در مسیر احیای خود و دیگری در مسیر یاری احیای انسانی دیگر. آری همسفر، آری ای بال پرواز، ما انتخاب کرده‌ایم؛ مشق صبر، محبت و ایمان را، ما انتخاب کرده‌ایم و برای این پرواز، تعادل لازم است، تعادلی که با آموزش، تفکر و تجربه میسر می‌شود و با این تعادل است که می‌توانیم مثل یک پر کاه، آرام و بی‌صدا در میان گذرگاه‌های عبور از ۶۰ درجه زیر صفر بال بزنیم و جهان دیگری را برای خود ترسیم کنیم.

و چه زیباست لحظه‌ای که من به عنوان یک همسفر به این درک می‌رسم که من قبل از هر کس، برای خودم به این مسیر آمده‌ام؛ نه برای از خود گذشتگی فرساینده بلکه برای خودسازی آگاهانه و اگرچه در مسیر احیای خود قدم برمی‌دارم اما شانه‌هایم مأمن امنی می‌شود برای انسان دیگری که در تاریکی اعتیاد دستش را روی شانه من بگذارد و قدم به قدم همراهم به سمت جرقه‌های نور حرکت کند.

همسفر، صبر را نه از روی تعریف‌ها، نه از روی شنیده‌ها بلکه در کشاکش روزهای سخت آموخته است و عظمت همسفر به همین آرام قدم زدن بی‌ادعاست.

هفته همسفر، به خانم آنی بزرگ، خانم کماندار، و همچنین راهنمایانم و نیز مادر عزیزم تبریک می‌گویم که اگر هر کدام از این عزیزان نبودند قطعاً تار و پود خانواده من در تاریکی اعتیاد از هم گسسته بود.

هفته همسفر به تمام خانم‌ها و آقایانی که در کنار مسافرانشان ایستادند و به درستی نقش خود را در این احیای انسانی ایفا کردند و ایستادنشان تکیه‌گاه پروازهای دیگری شد؛ مبارک باشد.

نویسنده: راهنما همسفر زهرا (لژیون دوم)
رابط خبری: همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون دوم)
ویرایش و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر الهام نگهبان سایت
همسفران نمایندگی یوسف تهران