مهم این است در جریان بمانی

مشارکت تعدادی از اعضای لژیون اول نمایندگی‌شفا در باب دستور جلسه هفته

" وادی یازدهم کتاب‌عشق "

مسافر قاسم؛

مهندس دژاکام نگاه خیلی زیبایی به زندگی داره. او می‌گه همان‌طور که در طبیعت، هر چشمه‌ای از جایی آغاز می‌شود و در نهایت به اقیانوس می‌رسد، انسان‌ها هم هرکدام از نقطه‌ای شروع می‌کنند؛ اما اگر در مسیر درست حرکت کنند، همه در یک مقصد مشترک به هم می‌رسند: تعادل و آرامش.

چشمه را تصور کن؛ آبی زلال که آرام از دل زمین بیرون می‌آید. این می‌تواند همان لحظه‌ای باشد که انسانی درمی‌یابد: «دیگر نمی‌توانم این‌گونه زندگی کنم.»  

مثلاً فردی مصرف‌کننده که یک روز با خودش می‌گوید: «باید درمان شوم.» این تصمیم، همان چشمه‌ی آغاز است. وقتی چشمه راه می‌افتد، کم‌کم رودخانه می‌شود. رودخانه همیشه آرام و صاف نیست؛ سنگ دارد، پیچ دارد و گاهی خروشان می‌شود — درست مثل مسیر درمان یا زندگی.  

روزهایی خوب است، روزهایی سخت، و گاهی ناامیدی به سراغت می‌آید. مهندس دژاکام می‌گوید این سختی‌ها طبیعی‌اند؛ مهم این است که در جریان بمانی.

برای نمونه، در کنگره ۶۰، فردی که با روش DST قدم‌به‌قدم پیش می‌رود، ممکن است دلش بخواهد زودتر به نتیجه برسد؛ اما یاد می‌گیرد مانند رودخانه، با صبر و قانون حرکت کند، نه با عجله و زور.

در نهایت، همه‌ی رودها به اقیانوس می‌رسند. اقیانوس نماد آرامش، دانایی و حال خوب واقعی است. مهم نیست از کجا شروع کرده‌ای؛ مهم این است که مسیرت بسته نشود. چون آب وقتی می‌ایستد، مرداب می‌شود، ولی وقتی جریان دارد—حتی اگر خروشان باشد—زنده است.

خلاصه‌ی سخن مهندس دژاکام این است:  

اگر در مسیر درست گام برداری و شتاب نکنی، سرانجام خواهی رسید. همه‌ی چشمه‌های سالم، روزی به اقیانوس می‌رسند.

مسافر ابراهیم؛

اگر یک چشمه را در نظر بگیریم، برای رسیدن به اقیانوس، از لحظه‌ای که از دل کوه می‌جوشد، به حرکت درمی‌آید؛ به رود تبدیل می‌شود، سپس به رودخانه می‌پیوندد و مسیرش را ادامه می‌دهد تا به دریاچه، بعد به دریا و در نهایت به بزرگ‌ترین اقیانوس‌ها برسد.  

اما در طول این مسیر، از دل بلندترین کوه‌ها و عمیق‌ترین دره‌ها عبور می‌کند و با موانع سنگی بزرگی روبه‌رو می‌شود. با این حال، هر بار به‌نحوی از این موانع عبور می‌کند و در گذر از سختی‌ها، به زیباترین صحنه‌ها و دل‌انگیزترین صداها تبدیل می‌شود.  

وقتی به تخته‌سنگ بزرگی برخورد می‌کند، خودش را از میان شکاف‌ها و حتی از بالای سنگ‌ها عبور می‌دهد. و همین عبور، صحنه‌ای می‌سازد از آبشار — زیباترین جلوه‌ی طبیعت و صدای آبشار که موسیقی زنده‌ی حیات است.  

اما اگر همان چشمه‌ی جوشان، حرکت خود را متوقف کند و در مسیرش نماند، آرام‌آرام به گندآب تبدیل می‌شود...

در زندگی ما انسان‌ها نیز، چنین است. در مسیر رشد و حرکت، مشکلات، سختی‌ها و فراز و نشیب‌های زیادی وجود دارد. اما آنچه سرنوشت ما را رقم می‌زند، واکنش ما در برابر این چالش‌هاست.  

اگر در برخورد با مشکلات، مانند رود، راهی برای عبور پیدا کنیم، از آن سختی صدایی می‌ماند مانند شرشر آب؛ چیزی که نشانه‌ی زنده بودن و جریان داشتن است. ولی اگر در دل سختی متوقف شویم، در روزمرگی‌ها و تاریکی‌ها خواهیم ماند.

در کنگره ۶۰ نیز همین‌گونه است. در طول سفر ممکن است با سخت‌ترین شرایط روبه‌رو شوی، اما مهم آن است که بمانی، بجنگی و ادامه بدهی. زیرا اگر مانند رود در جریان بمانی، سرانجام به حال خوش و رهایی خواهی رسید.  

اما اگر گمان کنی به پایان راه رسیده‌ای و توقف کنی، فرصت دیدن اقیانوس زیبای آرامش را از دست خواهی داد...

مسافر مهدی؛

باید چشمه‌های درونمان را به حرکت درآوریم و مسیر آن‌ها را به سمت اقیانوس رهایی هدایت کنیم.

در این مسیر، این چشمه‌ها تبدیل به رودی بزرگ خواهند شد؛ رودی که برای رسیدن به دریا، هرگز از مسیرش خسته نمی‌شود.

چرا که او می‌داند دریا تمامِ اوست، و تو نیز در حال تبدیل شدن به چیزی بسیار بزرگ‌تر هستی.

مسافر حسین؛

ما سفر خود را در کنگره آغاز کردیم و از تمامی آموزش‌ها بهره بردیم؛ آموزش‌هایی که نه تنها ما را از چنگال اعتیاد جسمی آزاد ساخت، بلکه با انتقال به خانواده، مسیر زندگی‌مان را متحول کرد. سختی‌های زیادی در این مسیر پشت سر گذاشتیم، اما رهایی جسمی تنها آغاز راه بود.

زیبایی حقیقی آنجا نمایان شد که متوجه شدیم این آموزش‌ها روح و اخلاق ما را نیز تغییر داده و اصلاح کرده‌اند. زیباترین بخش رهایی من، جایی بود که دیگران اذعان می‌کردند: «چقدر اخلاق و رفتارش عوض شده است؛ چقدر مهربان و فهمیده شده است.»

کنگره ۶۰ به ما عزت و بزرگی را هدیه داد. این هدیه، ارزشی فراتر از رهایی از مواد مخدر دارد.

مرزبان‌خبری؛ مسافر علی‌اصغر

ارسال؛ مسافر محمدرضا ل۷