بیماری اعتیاد، هویت ما نیست

چگونه از کنگره۶۰ قدردانی کنیم؟ چه کسی باور می‌کرد که امید یک آدرس داشته باشد؟
آدرسی به نام کنگره‌۶۰ جایی که در آن من نمی‌توانم را از ما گرفتند و به جای آن قدم هدیه دادند. نه قدمی عجول، نه قدمی تنها بلکه قدمی صبورانه، آگاه و در کنار دستانی که پیش‌تر همین راه را رفته‌اند.

قدردانی از کنگره، یعنی قدردانی از امکان، امکانِ دوباره نفس کشیدن بدون زنجیر، امکان دوباره دیدن آینه بدون ترس، امکان بازگشت به آغوش خانواده نه با قامت خمیده‌ اعتیاد، بلکه با قامت راست خودداری.

کنگره به ما یاد داد که بیماری اعتیاد هویت ما نیست به ما آموخت که می‌شود، در طوفان هم مسافر و هم ناخدا بود. قدردانی می‌کنم از هر راهنمایی که چراغ شد، نه فردی که شروع به قضاوت کند، از هر خدمت‌گزاری که عشق را با قانون درآمیخت تا راه روشن بماند. تو به من نگفتی نمی‌شوی!

به من گفتی: «آهسته، اما مطمئن بیا…» و این زیباترین جمله‌ای بود که پس از سال‌ها شکست شنیدم. پس قدردانی من فقط یک سپاس ساده نیست. قدردانی من ادامه‌ همین مسیر است، حفظ این موجودی که به من بازگرداندی و در نهایت دستگیری از دستی دیگر، همان‌گونه که دست من‌را گرفتی.

من با هر قدمی که برمی‌دارم، با هر سی‌دی که گوش می‌دهم، با هر جلسه‌ای که حاضر می‌شوم، در حال نوشتن نامه‌ سپاس به تو هستم. قدم‌هایم کلمات این نامه‌اند.

راهنماهای محترم کنگره خالصانه و صادقانه خدمت می‌کنند، بی‌مزد و منت و حسابشان با عشق است. برای آن‌ها که چراغ شدند، وقتی تاریکی همه‌ جای زندگی‌ام را گرفته بود، برای راهنمایانی که مسیر را نشان دادند، بدون آن‌که دست من‌را بکشند، برای خدمت‌گزارانی که عاشقانه ایستادند، تا این چراغ همیشه روشن بماند.

کنگره۶۰، تو مجموعه‌ای از مهربانیِ نظام‌مند هستی. قدردانی از کنگره؛ یعنی تبدیل شدن به یک چراغ کوچک دیگر تا بتوانم، نور راه کسانی که پشت سر من در تاریکی می‌لنگند باشم. راهی که شما برایم روشن کردید، همیشه در وجودم نورافشان خواهد ماند.

نویسنده: همسفر شیلا رهجو راهنما همسفر معصومه (لژیون پنجم)
عکاس: همسفر سمیه مرزبان خبری
ویرایش و ارسال: همسفر ندا رهجو راهنما معصومه(لژیون پنجم) دبیر دوم سایت
همسفران نمایندگی گوجان