رحمت الهی و شکرگزاری

بشر، همواره باید شکرگزار نعمت‌های خداوند باشد. زمانی که انسان شکرگزاری را به‌جا می‌آورد، خداوند نیز نعمت‌ها و رحمت‌های بی‌شماری را همچون باران بر او فرو می‌ریزد؛ اما اگر ناسپاسی پیشه کند، خود را از رحمت الهی دور ساخته و برکت از زندگی‌اش رخت برمی‌بندد.

قرآن کریم به‌صراحت می‌فرماید:
«إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ»
بی‌گمان انسان نسبت به پروردگار خود ناسپاس است. این آیه، عمق کفران انسان در برابر الطاف الهی را به‌خوبی نشان می‌دهد. خداوند وعده داده است که سرپرست و یاور مؤمنان باشد و آنان را در پناه رحمت خویش قرار دهد؛ اما افراد ناسپاس، به‌تدریج نعمت‌ها را از کف داده و زندگی‌شان به بی‌برکتی کشیده می‌شود. جناب مهندس در بیانی قابل تأمل می‌فرمایند؛ که کارهای خداوند گاه شبیه به شعبده به نظر می‌رسد، زیرا پرده‌ای از آن برای ما آشکار نیست. اما تمامی این امور بر اساس قوانین، نظم و سنت‌های الهی انجام می‌شود. این سنت‌ها میلیاردها سال است که عالم هستی بر پایه آنها در حرکت است. کسانی که در مسیر آموزش و تعالی گام برمی‌دارند و قوانین هستی و اصول معنوی را می‌آموزند، به آرامش روحی و خوشبختی و حتی پیشرفت‌های مادی دست می‌یابند. چنین افرادی، زندگی موفق‌تر و بدنی سالم‌تر و همچنین روانی متعادل‌تر خواهند داشت.

امام صادق (ع)، سه نشانه برای ایمان برمی‌شمارند که همگی به باور قلبی و اعتقاد عمیق به حکمت الهی در گفتار، کردار و نیت انسان بازمی‌گردد. جناب مهندس نیز بیان می‌کنند؛ که مسیر زندگی انسان را خواسته‌های او ترسیم می‌کند، نه تقدیر از پیش‌نوشته‌شده. انسان‌ها همچون مسافری هستند که برای رسیدن به مقصدی مقدس، راهی پرپیچ‌وخم را طی می‌کنند؛ اگرچه مسیر ممکن است همراه با سختی باشد اما اشتیاق رسیدن به هدف تحمل دشواری‌ها را آسان می‌سازد. بسیار مهم است که بیاموزیم چگونه از نعمت‌های الهی به‌درستی استفاده کنیم. بسیاری از انسان‌ها حتی شیوه درست زندگی کردن، مانند غذا خوردن یا خوابیدن صحیح را نمی‌دانند. پیامبران الهی نیز برای آموزش همین اصول به زندگی بشر مبعوث شده‌اند. پرسش اساسی اینجاست که علم چگونه این فرمایش الهی را تأیید می‌کند که؛ «شکر نعمت، نعمتت افزون کند».

اگر انسانی نسبت به جنبه‌های مثبت زندگی خود شاکر باشد، این نگرش تأثیرات عمیقی بر ذهن و روان او خواهد داشت. فردی که پیش از خوردن غذا شکر خدا را به‌جا می‌آورد از صاحب سفره تشکر می‌کند و قدردان زحمات دیگران است او به هماهنگی هستی پی برده و همواره خوبی‌ها را به خود یادآوری می‌کند. چنین نگرشی باعث افزایش رضایت، آرامش روحی و بهبود روابط اجتماعی می‌شود. شکرگزاریِ عملی، احساس آرامش درونی و صبوری را در انسان تقویت می‌کند؛ به‌گونه‌ای که حتی رفتار نادرست دیگران نیز اثر ماندگاری بر او نخواهد داشت. انسان باید بداند هر موجودی در جهان جایگاه و وظیفه‌ای دارد اما انسان موجودی مختار است که میان خیر و شر انتخاب می‌کند. انجام عمل درست نیازمند آگاهی، شناخت و درک ارزش وجودی خویشتن است.

تا زمانی که انسان قدر خود و جایگاهش در خلقت را نشناسد، نمی‌تواند ارزش دیگر نعمت‌ها را درک کند و یا قدردان آن‌ها باشد. شکرگزاری، تنها راه ورود به دریای بی‌کران نعمت‌های الهی است. هرچه بینش انسان نسبت به زندگی و محیط اطراف بیشتر شود، قدردانی او نیز عمیق‌تر خواهد شد. قدردان بودن یعنی توانایی دیدن زیبایی‌ها و نیکی‌ها و همچنین ارزش‌ها؛ چه در انسان‌ها و چه در طبیعت. در کنگره ۶۰؛ می‌آموزیم که قدردانی تنها در زبان خلاصه نمی‌شود بلکه باید در عمل نیز نمود داشته باشد. این قدردانی می‌تواند مادی یا معنوی باشد؛ مانند تشکر صمیمانه یک مسافر از همسفر خود یا سپاسگزاری رهجو از راهنمایش. حتی اختصاص بخشی هرچند کوچک از اموال، به‌عنوان شکرگزاری از کنگره، نشانه‌ای از رشد و تعادل فرد است.

باید همواره داشته‌های ارزشمند خود را به یاد آوریم و ایمان و اعتمادمان را به خالق مهربان از دست ندهیم. یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌ها وجود کنگره ۶۰ است؛ مکانی که انسان را به قدردانی از لحظات زندگی و فرصت‌ها آگاه می‌سازد. متأسفانه بسیاری از انسان‌ها زمانی به ارزش واقعی نعمت‌ها پی می‌برند که آن‌ها را از دست داده‌اند. اکثر افراد به‌جای نگهداری از داشته‌هایشان، همواره در پی به‌دست آوردن چیزهای جدید هستند؛ اما پس از دستیابی، ارزش آنها را درک نمی‌کنند. حرکت درست در زندگی نیازمند معرفت و شناخت است؛ انسان باید نخست از بودن خود و از حیات و قرار گرفتن در مسیر روشنایی شکرگزار باشد.

رمز زیبایی زندگی انسانی، قرار گرفتن در صراط مستقیم الهی و حرکت در مسیر ارزش‌ها و دوری از ضدارزش‌هاست. ناسپاسی، سمی مهلک است که آرام‌آرام زندگی انسان را به تباهی می‌کشاند. ما وظیفه داریم از پدر و مادر و خانواده، دوستان و معلمان و همچنین مربیان و تمام کسانی که برای ما زحمت کشیده‌اند قدردانی کنیم. همچنین از طبیعت و آب و هوا، درختان و تمامی نعمت‌هایی که خداوند در اختیار ما قرار داده است. باید قدر باران، باد و هوای پاک را بدانیم.

به لطف خداوند، کنگره ۶۰ فضایی فراهم کرده است که انسان‌ها در آن به تعادل و آرامش می‌رسند و برای حال خوب یکدیگر تلاش می‌کنند. این حجم از تبادل انرژی، قدردانی و محبت کمتر در جایی غیر از کنگره دیده می‌شود. ما باید قدردان جناب مهندس و خانواده محترم ایشان باشیم که چنین بستر ارزشمندی را فراهم کرده‌اند. جناب مهندس؛ در کتاب حال خوش یادآور می‌شوند که «خود بودن، بزرگ‌ترین لطف خداوند است». انسان اشرف مخلوقات است و برای هدفی والا آفریده شده است. حرکت در مسیر ارزش‌ها و دوری از ضدارزش‌ها، کلید آرامش و زیبایی زندگی است.

عارف بزرگی چون شاه نعمت‌الله ولی می‌فرماید:«اگر در خلق حق را درنیابی بیابی خانه، اما در نیابی». شکرگزاری حقیقی، نه‌تنها در زبان بلکه در قلب، اندیشه و عمل انسان جلوه‌گر می‌شود. همان‌گونه که سجده شکر پس از نماز، یادآور این حقیقت است که با گفتن «الهی شکر» دل و زبانمان را با هم همراه سازیم.

نویسنده: همسفر عفت رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون یکم)
ویرایش: رابط خبری همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون یکم)
عکس: همسفر عسل رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر طاهره (لژیون نهم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر