قدردانی یعنی دیدن نور در تاریکی

جلسه دوازدهم از دوره پنجم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی دماوند به استادی راهنما همسفر ندا، نگهبانی همسفر زینب و دبیری همسفر رؤیا با دستور جلسه «در کنگره‌۶۰ چگونه قدردانی کنیم؟» روز سه‌شنبه ۲۵ آذرماه ۱۴۰۴ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

این دستور جلسه در ظاهر ساده به نظر می‌رسد؛ اما عمقش برای من ندا، راهی برای رشد و رهایی را نشان می‌دهد. قدردانی یعنی چه؟ قدردانی یعنی دیدن زحمات دیگران، قدردانی یعنی درک محبت؛ یعنی سپاس از عزیزانی که مسیر رشد را برای من فراهم کردند و قدردانی یعنی دیدن نور در تاریکی؛ یعنی بازپرداخت.

همه ما همسفران مسیری سخت‌تر از مسافران داشتیم. مدت‌ها در سیاه‌چاله‌ای از ندانستن‌ها، نادیده‌گرفتن‌ها، ناامیدی، ناآگاهی‌ها زندگی کرده‌ایم. آن‌قدر غرق در تاریکی بودیم که حتی نعمت‌هایی که خداوند به ما داده بود را نمی‌دیدیم و اگر هم می‌دیدیم قدرش را نمی‌دانستیم. روز اولی که وارد کنگره شده بودم دلم امید، آرامش و حال خوب، یک آغوش امن می‌خواست و خیلی چیزها که سال‌ها از آن دور بودم. این‌جا یاد گرفتم که حال خوب و رهایی فقط مختص مسافران نیست، برای هر انسانی است که قدردان زندگی باشد.

از چه کسانی باید قدردانی کنیم؟ ابتدا از خدای خودم که همیشه همراه من بوده است، همیشه دستم را گرفته، مراقب من بوده، من را به این جایگاه رسانده و از همه مهم‌تر به من نعمت حیات بخشیده است. ما در هر جایگاهی که هستیم مادر، همسر، خواهر، راهنما، رهجو و... باید قدر نعمت‌ها و موهبت‌هایی که خداوند به ما داده است را بدانیم. همه ما همسفران سال‌های زیادی را در کنار مصرف‌کنندگان زندگی کردیم و تا عمق ناامیدی پیش رفتیم؛ اما الان اینجا نفس می‌کشیم، تفکر کردن را یاد گرفتیم، می‌توانیم تصمیم بگیریم، می‌توانیم صفت‌های بدمان را مشخص کنیم، روی آن کار کنیم و همه این‌ها یک معجزه است؛ پس به خاطر لحظه‌لحظه بودنمان باید شکر‌گزار باشیم.

اولین قدردانی این است که من همسفر اگر به جسم، روان خود احترام بگذارم و خودم را با آموزش‌هایی که گرفتم از وادی نادانی بیرون بکشم، در واقع به خدای خودم اعلام کردم که من را در مسیر رشد قرارداده‌ای و از قدرت مطلق سپاسگزارم. دومین قدردانی را باید از خودمان داشته باشیم؛ برای این‌که شجاعانه در این مسیر قدم گذاشته‌ایم، واقعیت‌های زندگی را دیده‌ایم و پذیرفته‌ایم، درکنار مسافر ماندیم و جایگاه خودمان را در این حیات هستی مشخص کرده‌ایم. چرا قدردان خودمان باشیم؟ زیرا مهربان، دوست‌داشتنی، بامحبت و صبور هستیم و این را بدانیم که در پیشگاه خداوند جایگاه ویژه‌ای داریم.

قدردان کنگره۶۰ باشیم، به‌خاطر این مکان پر خیر و برکت. من قبل از کنگره مثل یک مرده‌ متحرک بودم فقط روزم را شب می‌کردم؟ هیچ چیزی خوشحالم نمی‌کرد، هیچ چیزی برای من ارزشمند نبود از پدر، مادر و ... از زمین و زمان طلب‌کار بودم؛ اما اکنون از آن طلب‌کار بودن دیگر خبری نیست. به جایگاهی رسیدم که وقتی یک مسئله و مشکلی دارم که من را به درد می‌آورد دنبال یک راه حل می‌گردم، دنبال یک نقطه برای آرامش می‌گردم. این‌ها چیزهایی بود که کنگره به من یاد داد. این‌جا یاد گرفتم که رنج، غم، اندوه، اضطراب و درد راه رسیدن به آرامش نیست. کنگره به من حیات دوباره داد تا پرواز کنم و بال پرواز مسافر شوم.

من با ورود به کنگره اعتیاد را شناختم و مهم‌ترین درسی که کنگره۶۰ به من داد این بود که پیش‌نیاز هر خدمتی چه در کنگره و چه در زندگی شخصی و در جامعه محبت است. اگر من هر قدم خیری که بر‌می‌دارم مطمئن باشم صدها برابر آن قدم خیر به من بر‌می‌گردد. به اندازه تک‌تک دل‌هایی که آرام می‌کنیم، آرامش به زندگی‌مان برمی‌گردد؛ پس امروز هر آن‌چه که داریم چه رهایی مسافر، حال خوب خودمان، سلامتی جسم و روان‌مان، همه را مدیون کنگره هستیم؛ پس باید شکرگزار این مکان باشیم و در نهایت قدردان خدمت‌گزاران کنگره باشیم.

من تا زمانی‌که در این جهان خاکی زنده‌ام و زندگی می‌کنم، قدردان راهنمایان عزیزم همسفر ملکی، همسفر مبینا و همسفر پاکجو هستم؛ زیرا در بدترین شرایط صبورانه دست من را گرفتند و من را به این‌جا رساندند. ان‌شاءالله که همیشه سایه‌ آن‌ها مستدام باشد. قدردان ایجنت و مرزبانان باشیم که این مکان را برای ما آماده می‌‌کنند تا ما آن‌قدر راحت آموزش بگیریم. قدردان نگهبان و دبیر باشیم، جلسه را برگزار می‌کنند. قدردان تک‌تک جایگاه‌ها باشیم و همه برای ما قابل احترام هستند.

چطور قدردانی کنیم؟ قدردانی فقط گفتن کلمه تشکر نیست. تشکر زبانی قشنگ است؛ اما زمانی ارزشمند است که من آن را عملی و اجرا کنم. من به عنوان همسفر زمانی‌که رأس ساعت وارد کنگره شوم، نظم داشته باشم، اصول و حرمت‌های کنگره را بدانم و رعایت کنم، خدمت بدون چشم‌داشت انجام دهم و به پیشکسوتان کنگره احترام بگذارم، این یعنی قدردانی ازاین مکان مقدس.

در آخر حواسمان‌ باشد که هر چیزی که به ما داده می‌شود، اگر قدر آن را ندانیم از ما گرفته می‌شود. این یک قانون است و اگر قدردان باشیم انرژی آن عملی که انجام می‌دهیم و خیر و برکت آن محبت در زندگی ما سرازیر می‌شود. کنگره۶۰ مانند یک اقیانوس و دریا می‌ماند. ان‌شاءالله که همه ما بتوانیم قدر این اقیانوس و دریا را بدانیم و هیچ‌وقت یادمان نرود که از کجا به کجا رسیدیم.

مرزبانان کشیک: همسفر پروانه و مسافر یوسف
تایپیست: همسفر سهیلا رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون اول)
عکاس: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون اول)
ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون اول)
همسفران نمایندگی دماوند