برداشتی از سی دی "شب"

به نام قدرت مطلق الله

با سلام حسن هستم یک مسافر:

برداشتی از سی دی هفتگی "شب"

استاد تأکید می‌کنند که برای ادامه مسیر، انسان باید تغییر کند؛ تغییری که در دو مرحله اتفاق می‌افتد: نخست آگاهی و دانستن، و سپس حرکت و عمل. مثل اینکه ابتدا مسیر تبریز را بشناسیم و بعد به‌سوی آن روانه شویم. در کنگره نیز همین قانون برقرار است؛ تازه‌وارد باید در ظاهر و باطن تغییر کند. پوشش، رفتار، گفتار و نظم زندگی تغییر می‌کند و این تغییرات ملموس است؛ مانند تنظیم خواب، بیداری به‌موقع و برنامه‌ریزی درست. بدون تغییر، تبدیل امکان‌پذیر نیست.

استاد می‌گویند: «ما در شما مطالبی را در حال تغییر یافته‌ایم تا در ادامه مسیر به نتایج مهم برسید.» وقتی این تغییر آغاز شود، انواری به‌سوی فرد هدایت می‌شود؛ نشانه‌ای از پاکی، پیشرفت و جذب مطالب. در ادیان نیز نور نماد روشنایی و خوبی و تاریکی نماد ظلمت و نابودی است. این نمادها در آیات قرآن نیز تکرار شده‌اند.

مهندس در ادامه به سوره «فجر» اشاره می‌کنند:
«وَالفَجر» نماد نور و شکافته شدن تاریکی است؛ مانند انفجار نور در آغاز صبح.
«وَلَیالٍ عَشر» بیانگر دوره‌های تاریک و دشوار است.
«وَالشَّفعِ وَالوَتر» تنها جفت و فرد نیست؛ بلکه نظام خلقت و آموزش را نشان می‌دهد. انسان تنها نمی‌تواند رشد کند؛ باید با یک شفیع، یک راهنما یا یک الگو جفت شود تا کامل گردد. شفاعت زمانی معنا دارد که فرد در مسیر الگو حرکت کند؛ نه اینکه خلاف کند و انتظار نجات داشته باشد.
این روند در تمام هستی دیده می‌شود: در تولیدمثل، در یادگیری انسان، در آموزش حیوانات، و در کنگره که رهجو با راهنما کامل می‌شود.
سپس می‌فرماید: «وَالَّیلِ إِذا یَسْر»؛ یعنی شبِ در حال گذر. این مجموعه قسم‌ها نمادی از حرکت از نور به تاریکی، سپس کسب الگو و در نهایت پایان یافتن تاریکی است.

قرآن درباره آفرینش گذشته، حال و آینده نیز چنین اشارات کوتاهی دارد:
«إِذا السَّماءُ انفَطَرَت»؛ آسمان شکافته می‌شود
«وَإِذا النُّجومُ انکَدَرَت»؛ ستارگان فرو می‌ریزند
این‌ها اشاره‌ای به تحولات کیهانی است.

در ادامه توضیح می‌دهند که خروج از تاریکی نیازمند شفیع است؛ همان‌طور که انسان گرفتار اعتیاد بدون استاد یا راهنما رها نمی‌شود. برای هر آموزشی—ریاضی، زبان، یا حتی راه رفتن کودک—جفت شدن با یک معلم ضروری است. خداوند نیز می‌فرماید:
«هَل فی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذی حِجر؟»
یعنی فقط صاحبان خرد این نشانه‌ها را درمی‌یابند.

استاد سپس می‌گویند انسان باید جبران خسارت کند؛ نخست به خود: آسیب‌هایی مانند سیگار، الکل، مواد، بی‌خوابی و دشمنی با جسم. سپس جبران به خانواده و جامعه.
ذکر یعنی یادآوری: «فَذَکِّر، إِنَّما أَنتَ مُذَکِّر». انسان تا زمانی که خودش نپذیرد و عمل نکند، نمی‌تواند مربی یا راهنما شود. دانستن کافی نیست؛ عملْ آبروی علم است. سخنِ نافذ سخنی است که از عمل و تجربه آمده باشد.

در پایان، مهندس یادآور می‌شوند که انسان از دو منبع آگاهی می‌گیرد: الهاماتی که از «فجور و تقوا» به او می‌رسد و آموزش‌هایی که از کتاب، درس و تجربه دریافت می‌کند. رشد انسان—چه در بُعد جسمی، چه روانی و چه معنوی—مرحله‌به‌مرحله است؛ هیچ چیز ناگهانی اتفاق نمی‌افتد. نیروهای منفی همیشه برای انحراف ذهن فعال‌اند و تنها کارهای عقلانی و دارای زیرساخت، انسان را از سقوط حفظ می‌کند. نور، پاکی و راستی مسیر روشنایی‌اند و تاریکی نشانه گرفتار شدن در مسیرهای اشتباه. تغییر واقعی تنها با عمل، آگاهی و جبران حاصل می‌شود.

تایپ : مسافر حسن لژیون دوم (خدمتگزار سایت)
ارسال: گروه خبری شعبه ایمان