کنگره علمی است که از سرچشمه‌ی حقیقت می‌آید

 جلسه پنجم از  دوره دوازدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰، ویژه مسافران  نمایندگی یوسف، با استادی پهلوان محترم مسافر بایرام علی ، نگهبانی مسافر محمدحسین و دبیری مسافر رشید با دستور جلسه ”وادی نهم وقتی نیرویی از کم شروع بشود و ب درجه بالا و بالاتری برسد، نقطه تحمل ایجاد می‌شود" روز دوشنبه 12 آبان ماه ۱۴۰۴ ساعت 17:00 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در آغاز سخن، خدای بزرگ را از صمیم قلب شکر می‌کنم که اجازه داد در این شعبه‌ی پرمحبت و در جمع یاران عشق و معرفت حضور پیدا کنم و از شما عزیزان بیاموزم. در رابطه با وادی نهم که نقطه‌ی تحمل است، مایلم برداشت شخصی خودم را بیان کنم. به باور من، هنگامی که نیرویی از نقطه‌ای کوچک آغاز شود و به مرتبه‌ای بالاتر برسد، «نقطه‌ی تحمل» شکل می‌گیرد؛چه این حرکت در جهت منفی باشد، چه در جهت مثبت.ما بنده در کنگره و از طریق آموزش‌های آن، بخش مثبت این وادی را با تمام وجود لمس می‌کنم.

به‌تدریج که این آموزش‌ها را فرا می‌گیرم و سعی می‌کنم ذره‌ ذره در زندگی به کار بگیرم، نقطه‌ی تحملم آرام‌ آرام بالا می‌رود و این باعث می‌شود به علم و آگاهی بیشتری دست پیدا کنم. وقتی این آگاهی را در عمل پیاده می‌کنم، به سمت تکامل حرکت می‌کنم. برداشت شخصی من این است که خدا را شکر که اذن ورود به کنگره را به من عطا کرد.کنگره به‌راستی یک «دایره‌المعارف بزرگ هستی» است؛جایی که معارف و علوم آن ناب و اصیل‌اند. به قول یکی از پیشکسوتان، آموزش‌های کنگره خالص و دست‌نخورده‌اند و به ما کمک می‌کنند تا به علم راستینِ زندگی دست پیدا کنیم.

علمی که از سرچشمه‌ی حقیقت می‌آید و معلمی راستین دارد. خدا را شکر که در این زمان و در این حلقه از هستی، این علم به ما رسیده است. در اینجا ذهنم به آیه‌ای از قرآن رفت از سوره‌ی «عصر» که خداوند در آن سوگند یاد می‌کند: «وَالعَصر، إِنَّ الإنسانَ لَفی خُسر» وقتی خداوند قسم می‌خورد، یعنی موضوعی بسیار مهم در میان است. او قسم می‌خورد به «عصر»، به «زمان»، به «جریان هستی» که بی‌شک، اکثر انسان‌ها در زیان‌اند. اما استثنایی وجود دارد: «إِلّا الَّذینَ آمَنوا...» یعنی مگر کسانی که ایمان آورده‌اند.

ایمان، چیزی نیست که صرفاً گفته شود؛ باید آن را به‌دست آورد، درک کرد، و به باور تبدیل کرد و این ایمان، به‌واسطه‌ی علم حقیقی و آموزش ناب حاصل می‌شود؛ همان علمی که خدا را شکر امروز در کنگره وجود دارد. وقتی انسان به ایمان واقعی دست پیدا می‌کند، عشق نیز در دلش زاده می‌شود. ایمان و عشق، در کنار هم، انسان را به سوی رشد و تکامل می‌برند. من پیش از کنگره، در دوران تخریب، در قعر تاریکی و ناامیدی بودم. اما این نور ایمان که از طریق آموزش‌های کنگره در قلبم تابید، مرا آرام‌آرام از ظلمت بیرون کشید. در این مسیر، باید مقاوم بود، چون مسیرِ کنگره مسیرِ حقیقت است؛ مسیری اصیل و استوار.

کنگره ۶۰ دنیایی از آموزش است؛ هر هفته سی‌دی‌های ارزشمندی منتشر می‌شود در زمینه‌های گوناگون، که هر کدام چراغی است برای راه ما. وقتی این آموزش‌ها را در زندگی‌ام به‌کار می‌گیرم، احساس می‌کنم به هدف نهایی یعنی تکامل و خدمت به خلق  نزدیک‌تر می‌شوم. به باور من بزرگ‌ترین عبادت، خدمت به بندگان خداست به‌ویژه انسان‌های نیازمند و دردمند. هدف از خلقت انسان نیز همین است خدمت به خلق.

به‌واسطه‌ی ایمان، انسان به مرحله‌ای می‌رسد که درد و شادی دیگران را چون درد و شادی خود احساس می‌کند. در این نقطه، «بخشش» معنا پیدا می‌کند. وقتی ایمان در دل ریشه می‌دواند، دست انسان به سخاوت باز می‌شود؛ و در حد توان خود، با جان و مال، از رنج دیگران می‌کاهد. خدا را شکر که این فرصت برای من و شما فراهم شده تا در مسیر خدمت به خلق قدم برداریم. امید که با هم، به هدف والای خلقت یعنی خدمت به بندگان خدا برسیم.
سپاس از اینکه به سخنان من گوش سپردید.

ضبط صدا:  مسافر محمد حسین خدمتگزار سایت
عکاس: همسفر حسین عکاس سایت خدمتگزار سایت
تایپ، ویرایش و ارسال: مسافر سپهر خدمتگزار سایت