در ورزش یا می بریم یا می آموزیم

جلسه پنجم از دوره پنجم سری کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰، نمایندگی دزفول با استادی مسافر آقای یونس، نگهبانی مسافر آقای سالار و دبیری مسافر آقای احسان با دستور جلسه: «جهان‌بینی در ورزش» در روز پنج‌شنبه، ۱ آبان‌ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان یونس هستم یک مسافر.
خدا را شاکرم که در این جایگاه قرار گرفتم تا خدمت کنم، آموزش بگیرم و با حال خوش به زندگی‌ام ادامه دهم. از آقا پژمان و آقا امین سپاسگزارم که این فرصت را در اختیار من قرار دادند.
در رابطه با دستور جلسه باید بگویم که «جهان‌بینی» به معنای نگرش انسان نسبت به جهان پیرامون خویش است. جهان‌بینی از تفکر و اندیشه‌ی انسان نشأت می‌گیرد، و اندیشه نیز از تجربه‌ها و آموخته‌های انسان در طول زندگی. این جهان‌بینی است که تعیین می‌کند نگاه ما به زندگی چگونه باشد.
در هر زمینه‌ای، از جمله ورزش، نیاز به جهان‌بینی درست داریم؛ زیرا جهان‌بینی به جایگاه خاصی محدود نمی‌شود.
پیش از ورودم به کنگره، ورزش می‌کردم تا وزن کم کنم و از قرص‌ها و آمپول‌های لاغری استفاده می‌کردم، بدون آنکه به عوارض آن‌ها توجهی داشته باشم. اما از زمانی که وارد کنگره شدم، فهمیدم که اینجا یک کارگاه آموزشی زندگی است؛ جایی که به ما می‌آموزند چگونه درست زندگی کنیم و این آموزش‌ها را در تمام ابعاد زندگی به کار بگیریم.
در کنگره می‌گوییم: در ورزش یا می‌بریم یا می‌آموزیم؛ چیزی به نام باخت وجود ندارد. این نگرش حاصل آموزش‌های ناب کنگره است. هنگامی که سفر خود را آغاز می‌کنیم، به ما گفته می‌شود ورزش یکی از اضلاع درمان است، زیرا باعث بهبود حال درونی و فعال شدن هورمون‌های شبه‌افیونی بدن می‌شود.
تکامل در جمع اتفاق می‌افتد و بودن در کنار یکدیگر در روزهای ورزش، پیوند محبت را میان ما استوارتر می‌کند. کار گروهی، رعایت قوانین، احترام و صمیمیتی که در ورزش کنگره وجود دارد، در کمتر جایی دیده می‌شود.
به یاد دارم زمانی که در پارک تمرین می‌کردیم، روی چهارپایه‌های زردرنگ می‌نشستیم. آن روزها آقا پژمان نزدیک به ۳۵ تا ۴۰ رهجو داشت و با تمام وجود برای همه‌ی آنان زحمت می‌کشید. نوشتن نامه‌های دارو، پیگیری وضعیت رهجوها، رسیدگی به حال تک‌تک آنان... همه اینها با عشق انجام می‌شد.
در آن شرایط دشوار آغاز کردیم و امروز به مکانی رسیده‌ایم که از هر نظر مجهز است؛ سقف، سیستم سرمایشی و گرمایشی، نور مناسب، سیستم صوتی مطلوب و تمام امکاناتی که نیاز داریم. اما باید بدانیم این امکانات چگونه فراهم شده‌اند؟

این‌ها حاصل بخشش و محبت افرادی است که در کنگره درمان شده‌اند و قدر این مکان را دانسته‌اند. کسانی که پیش از ورود به کنگره ترک‌های ناموفق متعددی را تجربه کرده بودند و با هزینه‌های گزاف در کمپ‌ها و روش‌های مختلف به نتیجه‌ای نرسیده بودند، اکنون می‌دانند که چه خدمت بزرگی در کنگره به آن‌ها شده است.
من به خاطر دارم در سفر اول قصد کمک کردن داشتم، اما آقا پژمان اجازه نداد. زیرا در کنگره چیزی از ما خواسته نمی‌شود جز آنکه درمان شویم و آموزش بگیریم. این خود نعمتی بزرگ است که ارزش آن را باید با تمام وجود درک کرد.
در کنگره، لژیونی داریم به نام لژیون سردار (که پیش‌تر با عنوان لژیون مالی شناخته می‌شد) و در سه هفته آینده مراسم گلریزان برگزار خواهد شد. از دل همین گلریزان‌هاست که شعب جدید شکل می‌گیرند؛ همان کسانی که روزی درمان شده‌اند، با عشق می‌بخشند و چندین برابر آن را دریافت می‌کنند.
در زندگی، برای برداشت باید ابتدا بکاریم. پیش از کنگره، همیشه فکر می‌کردیم باید ابتدا بگیریم تا بدهیم، اما اینجا یاد گرفتیم که باید ابتدا بخشید تا برکت دریافت کرد.
امیدوارم امسال گلریزان پربرکتی داشته باشیم و بتوانیم با یاری یکدیگر، مانند دیگر شعب کنگره، زمینی تهیه کنیم و نمایندگی جدیدی در شهرهای اطراف چون شوش و اندیمشک و حتی شهرهای دورتر تأسیس نماییم، تا آنان که خواهان درمان هستند ولی امکان حضور در اینجا را ندارند، بتوانند به رهایی برسند.
از اینکه به سخنانم گوش دادید، سپاسگزارم.
تهیه و ارسال: وبلاگ نمایندگی دزفول