ورزش: آیینه تمام قد شخصیت ما

با عرض سلام و احترام خدمت همه دوستان گرامی، رضا هستم مسافر؛ مایلم در خصوص دستور جلسه این هفته، یعنی جهان‌بینی در ورزش، اندکی مشارکت کنم. شاید در نگاه نخست، این موضوع کمی فلسفی و سنگین به نظر برسد ولی به اعتقاد من، در اصل بسیار ساده و ملموس است.

جهان‌بینی چیست؟ در واقع، جهان‌بینی همان عینکی است که ما از طریق آن به تماشای زندگی می‌نشینیم. این مفهوم، چارچوب فکری و نظام ارزشی ما را سول می‌دهد و تعیین می‌کند که ما در موقعیت‌های گوناگون چگونه عمل کرده یا واکنش نشان دهیم. حال، وقتی این چارچوب در مسئله ورزش به چه شکل است؟ وقتی از جهان‌بینی در ورزش سخن می‌گوییم، منظورمان صرفاً قوانین بازی یا تکنیک‌های فنی نیست. بحث بر سر این است که وقتی سوت داور به صدا درمی‌آید، منِ ورزشکار چه کیفیتی از احساسات خود را با خویشتن به زمین مسابقه می‌آورم.

جهان‌بینی یک ورزشکار واقعی، تنها در تعداد جام‌ها، لوح‌های تقدیر و مدال‌های او خلاصه نمی‌شود. نکته حیاتی اینجاست که هنگام شکست، چه واکنشی از خود بروز می‌دهیم؟ آیا زمین و زمان را مقصر می‌دانیم، یا مسئولیت را می‌پذیریم و در پی آموختن هستیم؟ نکته مهم دیگر این است که در آن لحظه حساس، زمانی که دیدگان کمتری ناظر ما هستند، آیا شرافت اخلاقی را زیر پا می‌گذاریم تا به پیروزی برسیم، یا با اصالت و منش والا به رقابت می‌پردازیم؟

ورزش به ما می‌آموزد که زندگی تنها منحصر به پیروزی نیست؛ بلکه پذیرش شکست نیز بخشی از ماجراست. تلاش کردن بی‌وقفه، از جا برخاستن پس از زمین خوردن، احترام گذاشتن به حریف و مهم‌تر از همه، احترام به خویشتن؛ این‌ها همگی اجزایی از جهان‌بینی ما هستند که در زمین بازی شکل می‌گیرند و سپس به متن زندگی روزمره ما راه می‌یابند.هنگامی که یک ورزشکار، تلاش و پشتکار را مهم‌تر و باارزش‌تر از استعداد ذاتی بداند، این هم خود یک جهان‌بینی است. وقتی یک تیم، اتحاد و کار گروهی را بر درخشش صرفاً فردی ارجحیت دهد، باز هم یک جهان‌بینی متعالی را به نمایش گذاشته است.

جهان‌بینی در ورزش تنها در خود بازیکن خلاصه نمی‌شود، ما به عنوان تماشاگر و جامعه‌ای که پیگیر رویدادهای ورزشی هستیم، چه نوع نگرشی داریم؟ آیا صرفاً به دنبال هیجان زودگذر و قهرمانی هستیم، یا برای ما مهم است که این ورزشکار در زندگی شخصی‌اش چه منش و اخلاقی دارد؟ آیا برای ما اهمیت دارد که رقابت، با رعایت کامل اصول اخلاقی برگزار شده است یا خیر؟ زمانی که یک مسابقه به پایان می‌رسد و ما دست یکدیگر را می‌فشاریم و به هم تبریک می‌گوییم، در واقع در حال انتقال یک پیام بسیار مهم هستیم: «هر دو طرف برای هدف جنگیدیم ولی انسانیت و احترام، فراتر و والاتر از هر نتیجه‌ای است» این پیام، هسته اصلی جهان‌بینی سازنده در محیط ورزش است.

در پایان، بنده معتقدم وظیفه ما در کنگره و در دنیای ورزش، این است که به نسل‌های آینده بیاموزیم ورزش یک ابزار است. ابزاری برای پرورش انسان‌هایی قوی‌تر، مسئولیت‌پذیرتر و شریف‌تر. جهان‌بینی ما در ورزش، در واقع همان میراث معنوی است که ما از خود برای آینده به یادگار می‌گذاریم.

از توجه شما عزیزان سپاسگزارم.

مسافر رضا لژیون ششم نمایندگی صبا