همسفر زهرا و مسافرشان احمد با بیش از ده سال تخریب آنتی‌ایکس مصرفی تریاک وارد کنگره شدند. به مدت ده ماه و سه روز با متد DST و داروی OT به راهنمایی مسافر مجید و همسفر آمنه سفر کردند. در حال حاضر به مدت سه سال و هشت ماه است که به لطف خدا و دستان پرمهر آقای مهندس آزاد و رها هستند. رشته ورزشی مسافر باستانی و رشته ورزشی همسفر در کنگره والیبال است. همسفر زهرا در جایگاه‌های خدمتی دبیری و سردار خدمت کردند و در حال حاضر در جایگاه راهنما در حال خدمت هستند.
۱_ لطفا در مورد دستور جلسه وادی هشتم کمی برای ما کمی توضیح دهید.
وادی هشتم می‌گوید: با حرکت راه نمایان می‌شود. این وادی به ما می‌آموزد تا زمانی که درجا بزنیم هیچ راهی روشن نمی‌شود باید حرکت کنیم؛ حتی اگر مسیر برایمان مبهم باشد درست مثل زمانی که در تاریکی شب در جاده‌ای حرکت می‌کنیم، نور چراغ ماشین فقط چند متر جلوتر را روشن می‌کند؛ اما همین چند متر کافی است تا بتوانیم مسیر را ادامه دهیم. در واقع وادی هشتم به ما می‌گوید: دانستن به تنهایی کافی نیست؛ بلکه عمل کردن لازم است. تنها با گام برداشتن، تجربه کردن و اشتباه کردن است که راه زندگی، رهایی و رشد برای ما نمایان می‌شود.
۲_ برداشت شما از این وادی چیست و چگونه آن را در عمل به کار می‌بندید؟
این وادی دعوتی به خروج از رکود و ترس است. خیلی وقت‌ها منتظریم شرایط کامل شود یا مطمئن شویم که موفق می‌شویم؛ اما در مسیر کنگره یاد گرفتم که حرکت، خودش درمان است. در عمل من این وادی را زمانی به کار می‌بندم که با تردید روبه‌رو می‌شوم مثلاً در راهنمایی رهجوها یا تصمیم‌های شخصی‌ام به خودم می‌گویم: قدم اول را بردار خداوند قدم‌های بعدی را نشان می‌دهد و یک برنامه ریزی کلی دارم؛ ولی خودم را درگیر جزئیات نمی‌کنم مثل بذری که تا در دل خاک نرود و رشد را آغاز نکند هیچگاه تبدیل به درخت نمی‌شود.
۳_ با توجه به اینکه انجام پیمان وادی برای کمک راهنمایان الزامی است چه زمانی می‌توانیم مطمئن باشیم که زمان انجام پیمان رسیده است؟
زمانی که درونمان آرام است و دیگر خدمت را برای دیده شدن یا تأیید گرفتن انجام نمی‌دهیم؛ بلکه برای عشق و خدمت به دیگران حرکت می‌کنیم زمان پیمان رسیده است. پیمان مثل امضای درونی ما با خداوند است که می‌گوییم: من آماده‌ام در مسیر عشق و خدمت گام بردارم و با تمام توانم از ضدارزش‌ها دوری کنم. نشانه‌‌اش این است که دیگر بهانه نمی‌آوریم و از مشکلات فرار نمی‌کنیم همچنین حس می‌کنیم حرکت ما به خاطر عشق است نه اجبار. شاید کمی از اجرای پیمان ترس داشته باشیم؛ ولی اگه مفهوم و هدف اصلی پیمان را درک کنیم می‌توانیم از این ترس عبور کنیم.
۴_ اگر هدف ما رسیدن به سلامتی، صلح و آرامش باشد چه باید کنیم؟
باید در مسیر درست حرکت کنیم. حرکت بدون جهت ما را خسته می‌کند؛ اما حرکت در مسیر ارزش‌ها ما را آرام می‌کند. برای رسیدن به سلامتی و صلح باید سه گام را با هم برداریم ۱_ تفکر سالم که در وادی‌ها آموزش داده می‌شود۲_ انجام عمل سالم ۳_ ادامه دادن تا رسیدن به هدف
مانند رودخانه‌ای که با حرکت آرام؛ اما پیوسته در نهایت به دریا می‌رسد.
۵_ چرا حرف زدن ما زمانی قبول می‌شود که پشت آن عمل باشد؟
چون حرف بدون عمل مانند بذر بدون آب است. وقتی ما از عشق، صلح یا رهایی حرف می‌زنیم؛ اما در عمل آن را نشان نمی‌دهیم کلام ما قدرت ندارد؛ ولی وقتی خودمان با عمل در مسیر قرار می‌گیریم حرف‌هایمان از دل می‌آید و به دل می‌نشیند. در کنگره۶۰ رهجوها از گفتار ما یاد نمی‌گیرند؛ بلکه از رفتار ما یاد می‌گیرند. عمل، زبان بی‌کلامی است که از صدها سخن مؤثرتر است.
۶_ جبران خسارت از خودمان یعنی چه و چرا باید در ابتدا از خودمان جبران خسارت کنیم؟
یعنی اول خودمان را از ظلمی که به خود کرده‌ایم نجات دهیم. ما سال‌ها با تفکر غلط، مصرف یا رفتار اشتباه به جسم و روحمان آسیب زده‌ایم و باید ابتدا به خودمان مهر بورزیم و خودمان را بازسازی کنیم مانند مادری که اگر خودش حالش خوب نباشد نمی‌تواند از خانواده‌اش به درستی مراقبت کند و باعث خسارت به خانواده و در نهایت به جامعه می‌شود. تا وقتی خودمان در تاریکی باشیم نمی‌توانیم چراغی برای دیگران روشن کنیم؛ بنابراین جبران خسارت از خود یعنی بازگشت به ارزش‌ها، اصلاح رفتار، آرام کردن ذهن و مراقبت از جسم و روح تا بتوانیم در ادامه از خانواده و جامعه هم جبران خسارت کنیم.
مصاحبه‌گر: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون چهارم)
عکاس خبری: همسفر آزاده رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون پنجم)
ویراستاری و ارسال: همسفر گلناز رهجوی راهنما همسفر آمنه (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی کاشمر
- تعداد بازدید از این مطلب :
169