ورزش آینه‌ای از زندگی است

زمانی که صبح زود در جمع ورزش می‌کنیم، هوای تازه‌ای را استنشاق می‌کنیم و لبخندها را تقسیم می‌کنیم، گویی روح‌ ما دوباره جان می‌گیرد. جمعیت احیاء انسانی کنگره60 مکانی است که قلب‌ها یکی می‌شود، انرژی‌ها در هم می‌پیچد و عشق در عمل معنا پیدا می‌کند که هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند، حس آن لحظه را توصیف کند، مگر کسی که آن را تجربه کرده باشد. ورزش یعنی کنار هم بودن، یعنی نفس‌هایی که در یک مسیر بالا می‌آیند و با یکدیگر هماهنگ می‌شوند.

هیچ حرکتی بی‌دلیل نیست؛ هر تلاش ما اثری دارد، هر نگاه مهربانی نوری می‌افشاند و هر لبخند ساده‌ای می‌تواند امیدی تازه در دل دیگری روشن کند. ما همراه یکدیگر ورزش می‌کنیم تا آموزش بگیریم قوی باشیم، نه‌فقط در جسم، بلکه در روح آموزش می‌گیریم که رهایی تنها با حرکت، نظم و عشق ممکن است.

هر تمرین، هر حضور، هر سلام صبحگاهی در جمع، تلنگری است برای بیداری از درون، برای شکرگزاری از بودنی که هدیه‌ الهی است. در آن فضا، زمان معنا ندارد؛ فقط حس زندگی جاری است. دل‌ها سبک می‌شوند، انرژی‌ها در هم می‌پیچند و انسان مجدد خودش را پیدا می‌کند. جمعیت احیاء انسانی کنگره60 مکانی است که صداقت، عشق و تلاش، دست در دست هم می‌دهند تا نوری تازه در دل‌ها روشن شود.

ورزش در جهان‌بینی یعنی بودن در مسیر آرامش یعنی به این درک برسیم که بودن در جمع خود درمان است. هر حضور ما یعنی گامی برای ساختن جهانی بهتر پر از انرژی و امید که درمانی برای دردمندان است. بیاییم این مسیر را با عشق ادامه بدهیم، با لبخند، بانظم و مهربانی؛ زیرا ورزش تنها تمرین در عضلات نیست، تمرین روانی برای باهم بودن و بهتر زیستن است. ورزش فقط حرکت دادن جسم نیست، سفری است از درون به بیرون و از ناآرامی به آرامش، از خستگی به انرژی، از تنهایی به جمع و جهان‌بینی می‌گوید ورزش تمرینی‌ است برای شناخت خود و ساختن روحی آرام که باعث شادابی می‌شود.

زمانی که ما ورزش می‌کنیم با خودمان روبه‌رو می‌شویم. هر حرکت، هر تنفس، هر تلاشی فرصتی است برای فهمیدن این‌که هنوز چه‌قدر توانایی، صبر و عشق در وجود ما نهفته است. در مسیر ورزش، آموزش می‌گیریم که هیچ نتیجه‌ای بدون نظم، استمرار و تمرکز به دست نمی‌آید، آموزش می‌گیریم که اگر زمین خوردیم باید مجدد برخیزیم، قوی‌تر از قبل و با لبخند ادامه دهیم.

ورزش آینه‌ای است از زندگی که گاهی پیروزی و گاهی شکست را به همراه دارد؛ اما در هر دو حالت رشد و یادگیری در کنار دیگران اتفاق می‌افتد. در حقیقت آموزش می‌گیریم که همکاری، احترام و همدلی، از هر نتیجه‌ای ارزشمندتر است. زمانی که همراه یکدیگر تمرین می‌کنیم، قلب‌ها نزدیک‌تر می‌شوند، خستگی‌ها رنگ می‌بازد و انرژی جمع، نیرویی برای ادامه‌ مسیر می‌شود. در آن لحظات، چیزی فراتر از یک تمرین ساده رخ می‌دهد؛ مانند لبخندها، نگاه‌ها، تشویق‌ها و تنفس‌های هماهنگ، همه معنایی از عشق و باهم بودن را زنده می‌کنند.

من درک کردم که ورزش یعنی بودن در لحظه یعنی رهایی از فکرهای اضافه یعنی تمرین حضور مداوم یعنی فهمیدن این‌که ما فقط جسم خود را نمی‌سازیم، بلکه ذهن و روح‌ ما نیز پرورش پیدا می‌کند. آموزش می‌گیرم که نظم و انضباط، نه‌فقط در حرکات، بلکه در رفتار و افکار من باید جاری شود. آموزش می‌گیرم که آرامش در نتیجه نیست، در مسیر است؛ در آن لحظاتی که با عشق تلاش می‌کنیم و از بودن در جمعی سالم لذت می‌بریم. هر صبحی که با ورزش آغاز می‌شود فرصتی‌ است برای ساختن حال خوب، برای دیدن لبخندهای صادقانه، برای تجربه‌ انرژی ناب زندگی. در آن جمع، حس زنده‌بودن جریان دارد.

ورزش به من آموزش می‌دهد که انسان بودن، یعنی درحرکت بودن و هرروز اندکی بهتر شدن. هر تمرین، یادآوری است که ما توان تغییر داریم، توان ساختن داریم و باهم بودن همواره زیباتر است. زمانی که جهان‌بینی در ورزش جاری می‌شود، ورزش به کلاس بزرگی از زندگی تبدیل می‌شود؛ جایی که درس عشق، صبر، نظم و احترام را با عمل می‌آموزیم، نه با کلام! و چه زیباست زمانی که این آموختن در جمعی از عشق و انرژی اتفاق می‌افتد.

ورزش یعنی تعادل بین جسم و روان‌ ساخته می‌شود و هرلحظه‌ آن درسی‌ است از هستی، از خودشناسی از باهم بودن و شاید همین، معنای واقعی جهان‌بینی در ورزش باشد؛ این‌که آموزش بگیرم چگونه در کنار دیگران، خود را پیدا کنم و در مسیر رشد، با عشق، امید و آرامش همراه باشم. درنهایت جهان‌بینی در ورزش یعنی زندگی در لحظه یعنی عشق درحرکت یعنی ایمان به رشد و تغییر یعنی بدانیم هرروز فرصتی‌ است برای بهتر شدن و درخشیدن.

نویسنده: همسفر مهسا رهجوی راهنما همسفر مهدیه (لژیون هشتم)
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر خدیجه (لژیون چهارم)
ارسال: همسفر منصوره رهجوی راهنما همسفر سکینه (لژیون پنجم)
همسفران نمایندگی حافظ