ورزش بدون جهان بینی به میدان جنگ تبدیل می‌شود

جلسه مجازی مسافران شعبه صائب تبریزی با استادی مسافر هادی با دستور جلسه « جهان بینی در ورزش  » روز شنبه ۲۶ مهرماه ماه ۱۴۰۴ برگزار شد.

علم کنگره ۶۰ بر سه اصل بنیادین استوار است: جسم، روان و جهان‌بینی. هر فردی که در مسیر درمان گام برمی‌دارد، باید این سه پایه را به‌صورت کاربردی در زندگی خود اجرا کند؛ چرا که رسیدن به تعادل، بدون توجه هم‌زمان به این اضلاع ممکن نیست. یکی از ارکان مهمی که در کنگره ۶۰ بر آن تأکید فراوان می‌شود، «جسم» است. برای حفظ سلامت جسم، نیازمند حرکت، فعالیت و مراقبت هستیم. هرچه بیشتر به جسم خود اهمیت دهیم، کیفیت زندگی‌مان ارتقاء می‌یابد؛ چرا که جسم، شهر وجودی ماست و تا پایان عمر، مسئولیت نگهداری از آن بر عهده‌ی ماست. برای مراقبت از این امانت الهی، تغذیه‌ی سالم یکی از ضروری‌ترین عوامل است. اگر خوراک‌مان متناسب با نیازهای بدن و اصول سلامت باشد، جسمی نیرومند و متعادل خواهیم داشت. در کنار تغذیه، ورزش نیز نقشی کلیدی در حفظ سلامت جسم ایفا می‌کند. در نگاه کنگره ۶۰، ورزش نه‌تنها یک فعالیت جسمانی، بلکه مکملی مؤثر در فرآیند درمان اعتیاد است. پس از گذشت دو ماه از حضور در کنگره، اعضا اجازه می‌یابند در رشته‌های ورزشی مختلف فعالیت کنند. این فرصت، بستری‌ست برای ترمیم سیستم شبه‌افیونی بدن که در دوران مصرف دچار آسیب شده بود.

در کنگره ۶۰، جهان‌بینی نه‌تنها یکی از اضلاع مثلث درمان اعتیاد در متد DST است، بلکه چراغی‌ست که مسیر زندگی را روشن می‌سازد. این علم، فراتر از درمان، در همه‌ی ابعاد حیات جاری‌ست؛ از روابط انسانی گرفته تا تغذیه، خواب، کار، و البته ورزش. جهان‌بینی یعنی شناخت خود، هستی، و راهی برای جلوگیری از آسیب به خویشتن. پس چگونه می‌توان ورزش را از این علم جدا دانست؟

ورزش در کنگره ۶۰ تنها یک فعالیت جسمانی نیست؛ بلکه تمرینی‌ست برای رسیدن به تعادل. ما ورزش می‌کنیم تا جسمی را که امانتی الهی‌ست، حفظ کنیم. همان‌گونه که استاد سردار می‌فرماید: «برای کشتی خود، نوعی دیگر باشیم.» این کشتی، همان بدن ماست که باید با مراقبت و پالایش، آماده‌ی سفر در اقیانوس زندگی باشد. ورزش منظم، نه‌تنها سلامت جسم را تضمین می‌کند، بلکه روان را آرام و جهان‌بینی را متعادل می‌سازد. در مسیر درمان اعتیاد، ورزش همچون مکملی‌ست که ما را به درمان واقعی و سپس به تعادل می‌رساند. زیرا در کنگره ۶۰، درمان فوق ترک است و تعادل، فوق درمان. وقتی ورزش حال را خراب می‌کند اما آیا ورزش همیشه حال را خوب می‌کند؟ پاسخ منفی‌ست، اگر جهان‌بینی در آن جاری نباشد. ورزش بدون جهان‌بینی، می‌تواند به میدان جنگی تبدیل شود؛ جایی برای فریاد، عصبانیت، و تخریب حال دیگران. در مسابقات، اگر هدف بردن به هر قیمت باشد، اگر فریب داور و تحقیر حریف عادی شود، آن ورزش دیگر در مسیر کنگره ۶۰ نیست. ورزش باید بستری برای رشد، لذت، و همدلی باشد. اگر در حین بازی، تعادل روانی‌مان را از دست بدهیم، اگر با یک خطا، خشمگین شویم و حال خود و دیگران را خراب کنیم، باید بدانیم که جهان‌بینی را در ورزش به کار نگرفته‌ایم. پس جهان بینی کنگره در ورزش احترام به خود و دیگران است نه فقط پیروزی که باعث می‌شود در کنار هم یک ورزش بدون تنش داشته باشیم و از بودن در کنار یکدیگر لذت ببریم.

خدمتگزار سایت: مسافر هادی