با حرکت و تلاش، راه رهایی و خودشناسی در کنگره نمایان می‌شود

دومین جلسه از دوره پنجاه و نهم از کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶٠، نمايندگي پروين اعتصامي اراک با استادی راهنما مسافر محمود، نگهباني مسافر امیر و دبیری مسافر محمد با دستورجلسه «وادی هشتم و تاثیر آن روی من» روز سه‌‌شنبه ۲۲ مهر ماه ۱۴۰۴، ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد؛

سلام دوستان محمود هستم، مسافر. خدا را شکر می‌کنم که یک بار دیگر به من فرصت داده شد تا بتوانم از کنگره آموزش بگیرم. از آقای مهندس سپاسگزارم به خاطر بستری که برای آموزش فراهم کرده‌اند. همچنین از راهنمایان خوبم، آقا صابر و آقا رضا، و راهنمای لژیون خدمت، لژیون سوم، تشکر می‌کنم. این جابه‌جایی اتفاق افتاد و این توفیق نصیب من شد تا در این جایگاه خدمت کنم.

در مورد صورت‌جلسه وادی هشتم، «با حرکت راه نمایان می‌شود»، قبل از شروع صحبت، لازم می‌دانم از عزیزانی که در قسمت سایت خدمت می‌کنند، تشکر کنم. در این چند روز که دقت کرده‌ام، اکثر فعالیت‌ها و مراسمی که در شعبه انجام می‌شود، در سایت قابل مشاهده است. قبلاً این‌طور نبود، اما اکنون هماهنگی بین راهنمایان دقیق‌تر و منظم‌تر انجام می‌شود.

مطالبی که درباره وادی هشتم بیان می‌کنم، در این چهار پنج سالی که در کنگره هستم، علاوه بر تجربه شخصی، همگی حاصل آموزش‌های کنگره است و هیچ یک مال شخص من نیست. بستر و علم متعلق به کنگره است. همه ما مهره‌هایی هستیم که باید دست به دست هم بدهیم تا فردی را از تاریکی نجات دهیم. این امر اهمیت زیادی دارد تا جایگاه خود را فراموش نکنیم. رهایی‌ای که در کنگره اتفاق می‌افتد، تنها به خاطر بستر، آموزش و علمی است که کنگره ارائه می‌دهد.

وادی اول تا وادی چهاردهم مسیری را برای ما مشخص می‌کند؛ از تفکر تا رسیدن به خود که دروازه ورود به مرحله خداشناسی است. اگر این وادی‌ها به‌درستی کار شوند، در سفر اول شاید ما عمق آن را درک نکنیم، اما با ماندن در کنگره، این مطالب عمیق خودشناسی برای ما روشن می‌شود. همان‌طور که عرفا می‌گویند، کسی که خودش را بشناسد، می‌تواند خدا را بشناسد.

وادی هشتم در وسط مسیر قرار دارد و پیام اصلی آن بر تفکر و ساختاردهی ذهن تأکید می‌کند. این وادی می‌گوید حرکت و تفکر، راه را نمایان می‌کند. وادی اول نیز بیان می‌کند که تفکر یک حرکت ذهنی است که از نامعلوم به معلوم می‌رسد و وادی هشتم این حرکت را درون انسان و بیرون او نشان می‌دهد. برای رسیدن به خود، سفر کاملاً درونی است و با حرکت راه نمایان می‌شود.

رکود برای هیچ موجودی جایز نیست؛ همه چیز در هستی در حال حرکت است. انسان به واسطه اختیار خود ممکن است از این مسیر خارج شود و وارد تاریکی شود و مشکلاتی برای خود ایجاد کند. سپس راه را پیدا می‌کند و حرکت ادامه می‌یابد.

مسیر هر فرد در سفر اول یکسان نیست. برخی افراد با تخریب‌های کمتر، سفر راحت‌تری دارند و برخی دیگر با تخریب بیشتر، مسیر سخت‌تری را طی می‌کنند. فشارهایی که هر فرد باید تحمل کند، متفاوت است. سفر من شخصاً سخت بود، اما هنوز هم در حال طی مسیر و یافتن نقاط روشن هستم.

کنگره مسیر رسیدن به اهداف مختلف است، اما هدف اصلی در سفر اول، درمان است. مهم است که این نکته فراموش نشود، زیرا گاهی پس از چند ماه، هدف گم می‌شود و فرد ممکن است مسیر را رها کند. وادی هشتم تأکید می‌کند که هدف باید مشخص باشد و در مسیر آن حرکت کنیم. دوراهی‌ها و چالش‌های زندگی می‌تواند ما را از مسیر اصلی منحرف کند، بنابراین باید مراقب باشیم.

من در سفر اول چهار تا پنج ماه حضور داشتم. در آن زمان همه بچه‌ها فعال و کوشا بودند و هر کسی که روی این صندلی می‌نشست، مسیرهای میان‌بری را پشت سر گذاشته بود. با خودم گفتم که دیگر خودم وارد این مسیر شدم و با تداوم، قدم به قدم پیش می‌روم. در ابتدا، سه ساعت نشستن روی صندلی سخت بود و نزدیک بود هدفم گم شود، اما اکنون به این نقطه رسیده‌ام که اگر ادامه نداده بودم، شاید مسیرم مشخص نبود و این هدف مهم که می‌تواند برای همه ما رخ دهد، از دست می‌رفت.

مهم‌ترین مسئله برای رسیدن به این هدف، در این وادی، جبران خسارت از خود، خانواده و جامعه است. این موضوع کاملاً تجربه شخصی من است. من به خودم بدهکار بودم و حتی نمی‌توانستم خودم را در آینه ببینم؛ از خودم تنفر داشتم. این مسئله اشتباه بود، زیرا قبل از اینکه بتوانم دیگران را دوست داشته باشم، باید خودم را دوست داشته باشم. اکنون خوشحالم که به گذشته نگاه می‌کنم و می‌بینم که چقدر پیشرفت کرده‌ام. از خودم راضی هستم، هرچند مشکلات و اهداف جدید همچنان وجود دارد، اما مهم‌ترین نکته این است که اکنون احساس خوبی دارم.

یک نکته دیگر اینکه بسیاری از ما مسئولیت تخریب‌ها و گرفتاری‌های خود را به دیگران منتقل می‌کنیم؛ مثلاً می‌گوییم فلانی باعث شد من مصرف‌کننده شوم یا فلانی اولین نخ سیگار را به من داد. با توجه به آموزش‌های کنگره، این باور غلط است. تا زمانی که خواسته‌ای در درون ما نباشد، هیچ‌کس نمی‌تواند ما را مجبور کند.

در دوران کودکی، ممکن است در خانه حرفی نمی‌زدیم، اما به محض خروج از خانه و قرار گرفتن در محیط‌های دیگر، رفتار متفاوتی داشتیم. این همان بذری است که در درون ما وجود داشته و با قرار گرفتن در محیط مناسب رشد کرده است. برخی در خانواده، برخی در کوچه و بازار و برخی، مانند من، در دوران تحصیل مصرف‌کننده شدند. این بذر درون هر فرد بوده و با قرار گرفتن در محیط مناسب رشد کرده است.

اگر امروز در این مسیر هستیم، نتیجه دسترنج خودمان است. مسئولیت مشکلات و چالش‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم، بر عهده خودمان است و برای رفع آن‌ها باید خودمان اقدام کنیم.

بیشتر از این صحبت نمی‌کنم و از توجه شما سپاسگزارم.

تایپ و عکس: مسافر جواد (لژیون هفتم)
تنظیم و ارسال: مسافر معین (لژیون یازدهم)

«مسافران نمایندگی پروین اعتصامی اراک»