راه، در حرکت نمایان می‌شود

تمام دستاوردها و اکتشافات جهان در گرو حرکت و پویایی شکل‌گرفته است. برای حرکت باید از مبدأیی مشخص به سوی مقصدی معین گام برداریم و هدفمان روشن باشد. در آغاز مسیر، نیازی نیست تمام جزئیات راه را بدانیم؛ زیرا با برداشتن همان قدم اول، خود راه به ما می‌آموزد که چگونه گام برداریم. در سکون و بی‌تحرکی هیچ پیشرفتی حاصل نمی‌شود، بلکه با حرکت، مشکلات و موانع آشکار می‌شوند تا بتوان برای رفع آن‌ها اقدام کرد. چهارده وادی موضوعات مهمی از اصول زندگی را در خود جای داده‌اند که اگر به‌درستی در آن‌ها تأمل کنیم، چراغی برای شناخت، رشد و سعادت خواهند بود. این وادی‌ها قوانینی هستند که همواره جاری‌اند و اگر آن‌ها را بدانیم و به کار ببریم در بازی زندگی بازیکن ماهری خواهیم شد؛ به گونه‌ای که هم خود و هم اطرافیانمان از این مسیر لذت خواهیم برد.

وادی هشتم به من می‌آموزد که باید حرکت کنم تا راه را بیابم؛ زیرا در سکون، نه رشد است و نه رهایی. اگر یک‌جا بمانم، از مسیر هدفم دور می‌شوم. پس باید خواسته و هدف مشخصی داشته باشم، بدون ترس حرکت کنم و با تمام وجود برای رسیدن به آن تلاش نمایم. همان‌طور که گفته‌اند با «حلوا، حلوا» گفتن، دهان شیرین نمی‌شود. وادی هشتم دو راه پیش روی ما می‌گذارد و حق انتخاب را به خودمان می‌سپارد. انسان موجودی مختار است و می‌تواند مسیر ارزش‌ها و تقوا را برگزیند یا راه کینه و انحراف را. اگر در صراط مستقیم گام برداریم، به آرامش حقیقی دست می‌یابیم؛ اما اگر از مسیر اصلی منحرف شویم، گرفتار رنج و تاریکی خواهیم شد.

خوشبختانه در آغاز وادی هشتم، گنجینه‌ هفت وادی پیشین را در اختیار داریم؛ با تکیه بر این آموزه‌ها و با آگاهی از مسیر، حرکت برایمان آسان‌تر خواهد شد. در این وادی آقای مهندس از جبران خسارت سخن می‌گویند. برای رسیدن به صلح و آرامش، باید ابتدا حساب خود را با خویش، خانواده و جامعه تسویه کنیم. این عمل یادآور توبه و بازگشت است. فرصتی برای پالایش درون و بخشیده شدن. اگر در مسیر زندگی خطایی مرتکب شده‌ایم، می‌توانیم با گفتار و کردار نیک، آن را جبران کنیم. در پایان، باید یادآور شد که همه‌ ما در زندگی با مشکلات گوناگونی روبه‌رو می‌شویم. اما اگر بخواهیم به آرامش درونی برسیم، باید خود اولین گام را برداریم؛ زیرا تنها با حرکت، نیروهای الهی نیز به یاری ما می‌آیند. این وادی برای من یادآور مهر بی‌پایان خداوند است. اینکه هر زمان خطا کنیم، باز هم فرصت بازگشت و بخشش داریم.

گر مَردِ رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
تو پای به راه درنه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

نویسنده: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر مهین (لژیون هشتم)، رشته ورزشی بدمینتون
رابط خبری: همسفر زهرا مرزبان خبری پارک شهدای گمنام نیک‌آباد ملاصدرا
ویرایش و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر الهه از نمایندگی صالحی دبیر سایت
گروه ورزش همسفران کنگره۶۰