سکون یعنی درجا زدن

خداوند را شکر می‌کنم که فرصتی دارم تا دوباره در مورد وادی هشتم صحبت کنم. وادی هشتم برای من یکی از قشنگ‌ترین و کاربردی‌ترین وادی‌هاست. چون دقیقا به ما یاد می‌دهد که بدون حرکت هیچ چیز در زندگی تغییر نمی‌کند. خیلی وقت‌ها ما می‌نشنیم و فقط دعا می‌کنیم که مشکلمان حل شود، اما کاری نمی‌کنیم. در کنگره  یاد گرفتم که دعا بدون عمل مانند بذر بدون اب دادن  و مراقبت هیچ نتیجه‌ایی ندارد. وقتی می‌گوییم با حرکت راه نمایان مي‌شود یعنی تا وقتی سرجای خود نشسته‌ایم راه را نمی‌توانیم ببینیم. باید در مسیرِ مشکلی که داریم حرکت کنیم نه اینکه از آن فرار کنیم. وقتی حرکت می‌کنیم ذهن هم باز می‌شود. تجربه پیدا می‌کنیم، چیزهایی را می‌بینیم که قبلا نمی‌دیدیم. یادم می‌آید در بعضی از مشکلات زندگي فقط غصه می‌خوردم و شکایت می‌کردم، چرا این اتفاق برای من افتاده است ؟ چرامن؟

اما وقتی به آموزش‌های کنگره گوش دادم و فهمیدم باید خودم قدم بردارم و شرایط را تغییر بدهم. زمانی که با اعتماد و ایمان حرکت کردم. حس کردم خداوند  خودش دستم را گرفته است و راه‌ها را یکی‌یکی برایم باز کرد.وقتی یک مشکلی را با موفقیت پشت سر گذاشتم تازه فهمیدم مشکلات برای رشدِ  من بوده‌اند. اگر حرکت نمی‌کردم نه تجربه‌ای بدست می آوردم و نه آموزشی می‌دیدم. حالا میفهم که سکون یعنی درجا زدن. وقتی حرکت نمی‌کنی حتی اگر شرایط هم تغییر کند  من تغییر نمی‌کنم. وقتی هدف مشخص نباشد انسان انگیزه‌ای برای حرکت ندارد. تفکر نکردن باعث می‌شود به جای اینکه دنبال راه حل باشیم همیشه دنبال مقصر هستیم.  برای منِ همسفر حرکت یعنی  یاد گرفتن،  خدمت کردن، رشد شخصی و اینکه اجازه ندهم ترس‌هایم جلوی قدم هایم را بگیرد.

حرکت فقط فیزیکی نیست گاهی یک فکر تازه یک تصمیم یا حتی تغییر در نگرش، خود  یک حرکت است. مثلا یاد گرفتم قضاوت نکنم یا یک روز را بدون اضطراب سپری کنم هم یک حرکت است. کنگره به من یاد داد حرکت باید با تفکر،ایمان و عمل سالم همراه باشد تا نتیجه بدهد. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم هرجا که حرکت کردم ،خداوند هم کنارم بوده است. اما هر وقت که ایستادم و ناامید شدم انگار همه چیز هم متوقف شد.حرکت یعنی زنده بودن، یعنی امید داشتن.اگرحرکت نباشد رشد و ارامشی هم نخواهد بود. در آخر از خداوند سپاسگزارم که با کنگره و اموزش‌هایش یاد گرفتم  فقط حرف نزنم، بلکه آموزه‌هایم را عملی کنم. وادی هشتم برای من یعنی ایمان به حرکت حتی وقتی راه را نمی‌بینم. چون حالا باور دارم که وقتی قدم بردارم خداوند راه را نشانم می‌دهد.

نویسنده: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر مبینا (لژیون سوم)
رابط خبری: همسفر ملک رهجوی راهنما همسفر مبینا (لژیون سوم)
عکاس: همسفر انسیه رهجوی راهنما زهرا (لژیون اول)
ارسال: همسفر ملک دبیر سایت
همسفران نمایندگی پردیس