هرس کردن اقدامی مقطعی نیست

*مانند درختان، هرس درونی داشته باشیم* .🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

در این سی دی، استاد امین، موضوع هرس درختان را به عنوان تمثیلی زیبا و عمیق برای رشد و تکامل انسان مطرح می‌کنند. هرس در ظاهر، عملی باغبانی است؛ یعنی بریدن شاخه‌های خشک، اضافی یا آفت‌زده تا درخت بتواند انرژی خود را صرف شاخه‌های اصلی و بارور کند. اما همین کار به ظاهر ساده، برای زندگی انسان معنایی بسیار گسترده و کاربردی دارد.

استاد توضیح می‌دهند که وجود هر انسانی، همانند درختی است که شاخه‌های گوناگونی دارد؛ شاخه‌هایی از جنس افکار، احساسات، عادتها، خواسته‌ها، ارتباطات و رفتارها. در طول زندگی، برخی از این شاخه‌ها سالم و پربارند و به رشد ما کمک می‌کنند، اما برخی دیگر اضافی، ضعیف یا حتی بیمار هستند؛ مانند عادت‌های مخرب، وابستگی‌های بی‌ثمر، روابط سمی، غرور، ترس، کینه، قضاوت یا افکار و توهمات بی‌اساس. اگر این شاخه‌های زائد را رها کنیم، درست مانند درختی که هرس نمی‌شود، نیروی حیاتمان صرف تغذیه بخش‌های بی‌فایده می‌شود و ثمر واقعی، یعنی رشد روح، آرامش و تعادل، به دست نمی‌آید.

استاد می‌گویند: همان‌طور که باغبان با شجاعت قیچی را برمی‌دارد و شاخه‌های اضافی را قطع می‌کند، انسان نیز باید شجاعت هرس کردن زندگی خود را داشته باشد. هرس درونی یعنی:

۱. کنار گذاشتن عادت‌های نادرست: مانند مصرف مواد، دخانیات، پرخوری، تنبلی، یا حتی عادت‌های فکری مخربی مانند منفی‌بافی و بدبینی.

۲.مرتب کردن روابط: گاهی لازم است از دوستی‌ها یا جمع‌هایی که ما را به عقب می‌کشند یا انرژی ما را تحلیل می‌برند، فاصله بگیریم.

۳. پاکسازی ذهن و قلب: به معنای رها شدن از احساساتی چون کینه، خشم، غرور، ترس، قضاوت و دلبستگی‌های بی‌مورد.

۴. بازنگری در اهداف و خواسته‌ها: اینکه بدانیم چه چیزهایی واقعاً ارزش پیگیری دارند و چه چیزهایی تنها وقت و انرژی ما را هدر می‌دهند.

اما نکته مهم اینجاست که هرس کردن همواره با درد همراه است. بریدن شاخه برای درخت نوعی زخم است و انسان نیز هنگام کنار گذاشتن عادت‌ها یا روابط دیرینه، درد و دلتنگی را تجربه می‌کند. استاد امین یادآور می‌شوند که این درد موقتی است و باید آن را به عنوان بخشی اجتناب‌ناپذیر از فرآیند رشد بپذیریم. اگر باغبان به خاطر دلسوزیِ ظاهری، از بریدن شاخه‌ها خودداری کند، درخت به تدریج ضعیف و بی‌ثمر می‌شود. در زندگی نیز اگر به ترس از رنج و دلتنگی، دست به هرس نزنیم، نتیجه آن رکود، آشفتگی و از دست رفتن توانایی‌های درونی خواهد بود.

در کنگره ۶۰، ما این هرس را به صورت عملی تجربه می‌کنیم. هنگامی که وارد «سفر» می‌شویم، لازم است عادت‌های قدیمی، زمان‌بندی‌های نادرست، مصرف مواد و حتی برخی رفتارهای به ظاهر دوستانه اما ناسالم را کنار بگذاریم. رعایت قوانین و حرمت‌های کنگره، همانند قیچی باغبانی عمل می‌کند؛ شاید در ابتدا دشوار به نظر برسد، اما دقیقاً همان چیزی است که به ما امکان می‌دهد ریشه‌های تازه بدوانیم، شاخه‌های سالم برویانیم و میوه‌های عشق، معرفت و خدمت را به بار بنشانیم.

پیامی که من از این سی دی گرفتم، این است که: هرس کردن اقدامی مقطعی نیست. همان‌طور که درخت هر سال نیاز به هرس دارد، ما نیز باید همواره مراقب زندگی و افکار خود باشیم. حتی پس از رهایی از اعتیاد یا حل مسائل اصلی، باز هم ممکن است شاخه‌های تازه‌ای از غرور، دلبستگی یا عادت‌های جدید رویش کنند. بنابراین، هرس کردن فرآیندی دائمی و نشانه‌ای از بیداری و آگاهی است. برای من، این آموزه به این معناست که اگر بخواهم به آرامش، تعادل و جایگاه واقعی انسانی برسم، باید شهامت به کار بردن قیچی را برای قطع هر آنچه رشد حقیقی مرا مانع می‌شود، داشته باشم؛ حتی اگر آن چیز در نگاه اول زیبا یا دوست‌داشتنی به نظر برسد. زیرا در نهایت، تنها با این شجاعت است که می‌توانم همانند درختی سالم، سرسبز و پربار باشم و میوه‌های شیرین محبت، معرفت و خدمت را به دیگران هدیه کنم.

منبع: سی‌دی هفتگی هرس (استادامین)

نويسنده: همسفر فهیمه راهنمای تازه‌واردین 

ویرایش: همسفر سیده هما رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون دوم)

عکاس: همسفر غزاله رهجوی راهنما همسفر حدیقه (لژیون چهارم)

ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون دوم)خدمت‌گزار سایت 

همسفران نمایندگی گرگان